Δεν ήταν λίγοι αυτοί πού περίμεναν να απολαύσουν το μεγαλείο της γαλλικής ιστορίας και απογοητεύθηκαν οικτρά από τα όσα είδαν στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων. Προσωπικά τίποτα δεν με εξέπληξε.
του Ευάγγελου Χοζοβίτη
Έχω γράψει πολλές φορές ότι η Γαλλία που αγαπήσαμε δεν υπάρχει πιά. Τα όσα παρακολουθήσαμε στις 26 Ιουλίου είναι απλά η επιβεβαίωση μιας παρακμιακής Γαλλίας παραδομένης στην αμερικάνικη woke κουλτούρα. Ήταν μια συνέχεια τού ευρωπαϊκού φεστιβάλ τραγουδιού της Eurovision. Αυτή είναι η σημερινή Γαλλία. Στο Παρίσι, κάθε γωνιά είναι ιστορία. Και όμως. Ήταν λίγες οι στιγμές της τελετής έναρξης που ένιωθες να περνάει μπροστά σου αυτή η μεγαλειώδης ιστορία που φώτισε και καθόρισε το ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
Γιατί όμως έπρεπε, στο τελετουργικό των αγώνων, να γίνει με τέτοιο τρόπο η σπίλωση του Μυστικού Δείπνου; Γιατί με αυτόν τον τρόπο, ενώπιον δισεκατομμυρίων τηλεθεατών, ο χριστιανισμός και ο ευρωπαϊκός δυτικός πολιτισμός δέχτηκε ισχυρό χτύπημα. Μην ξεχνάμε ότι ο Μυστικός Δείπνος είναι έργο του Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Άρα ο στόχος ήταν διττός. Τίποτα τυχαίο. Άλλωστε το μήνυμα περνάει πιο εύκολα μέσα από μία υποκύπτουσα κοσμική Γαλλία στην οποία για δεκαετίες έχει δουλευτεί αριστοτεχνικά, από κέντρα πέραν του Ατλαντικού, το σχέδιο πολιτιστικής υποδούλωσή της . Η Γαλλία οδηγήθηκε, συστηματικά και με μέθοδο, στην παράδοση της βαριάς κληρονομιά της . Αναρωτιέμαι μόνο εάν αυτή η σπίλωση αφορούσε τον προφήτη Μωάμεθ, τι θα συνέβαινε στη Γαλλία και όχι μόνο.
Παρά τις σοβαρές αντιδράσεις εντός και εκτός Γαλλίας και τις συγγνώμες που ακολούθησαν, υπάρχει απόλυτη ικανοποίηση από το γαλλικό και διεθνές “καλλιτεχνικό” σύστημα για την εικόνα που έδωσε η τελετή έναρξης.
Πάντως, ο πάντα ευφάνταστος Αρκάς αποτύπωσε εύστοχα την τελετή έναρξης η οποία, παρά το σόου που παρουσίασαν οι διοργανωτές, απείχε παρασάγγες από την Ολυμπιακή Ιδέα. Μας καλημέρισε με μια εικόνα του πύργου τού Άιφελ να στηρίζεται σε ….μια σκηνή τσίρκου.
Από το Παρίσι αναχώρησα μια εβδομάδα πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Έζησα από κοντά την αγωνία-παράνοια των αρχών να διασφαλίσουν συνθήκες ασφάλειας για τους Παριζιάνους, τους επισκέπτες και φυσικά τις δεκάδες ξένες αποστολές. Δεν ξέρω κατά πόσο επετεύχθη ο στόχος μετά τα όσα συνέβησαν στους γαλλικούς σιδηροδρόμους και στο ευρυζωνικό δίκτυο. Η αγωνία δημιούργησε ασφυξία, η κυκλοφορία στο κέντρο δυσκόλεψε και οι μαγαζάτορες είδαν τον τζίρο τους να μειώνεται. Εστιατόρια και καφέ δεν είχαν και δεν έχουν την αναμενόμενη προσέλευση, ενώ και οι ιδιοκτήτες ξενοδοχείων βλέπουν οι κρατήσεις να μην είναι οι αναμενόμενες για μια τέτοια διεθνούς εμβέλειας διοργάνωση. Μέσα σε αυτό το κλίμα, αρκετοί Παριζιάνοι που είχαν τη δυνατότητα να εγκαταλείψουν την πόλη τους, έφυγαν. Το Παρίσι δεν ήταν αναγνωρίσιμο.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται μέσα σε κλίμα πολιτικής αβεβαιότητας στη Γαλλία, καθώς τα τρέχοντα θέματα διακυβέρνησης και κυρίως τα θέματα ασφάλειας διεκπεραιώνονται από μια υπηρεσιακή κυβέρνηση που ενώ θα έπρεπε να μην υφίσταται, καθώς συμπληρώνουμε ένα μήνα από τον δεύτερο γύρο των βουλευτικών εκλογών, εντούτοις λειτουργεί ως έρμαιο των μακιαβελικών επιλογών τού Εμμανουέλ Μακρόν.
Με το πρόσχημα τής Ολυμπιακής εκεχειρίας στην πολιτική, ο Μακρόν προετοιμάζει μεθοδικά τις επόμενες κινήσεις του. Αφού απέτυχε το σχέδιο που είχε επεξεργαστεί αρχικά για εγκλωβισμό της Εθνικής Συσπείρωσης στην κυβέρνηση και άρα την απομυθοποίησή της, προχώρησε στον δεύτερο γύρο των εκλογών σε παρασκηνιακή συμφωνία με την αριστερά για να κόψει τον δρόμο στο κόμμα την Λεπέν. Και κατάφερε με αυτόν τον τρόπο να διατηρήσει μια ικανή κοινοβουλευτική παρουσία. Εξέλεξε, μετερχόμενος σειρά αντιδημοκρατικών μέσων, πρόεδρο βουλής της αρεσκείας του χρησιμοποιώντας την ρεπουμπλικανική κεντροδεξιά και αποκλείοντας την συγκεκριμένη στιγμή την αριστερά. Φυσικά το ψευδεπίγραφο δημοκρατικό σύστημα απέκλεισε από κάθε θέση στο προεδρείο του κοινοβουλίου την Εθνική Συσπείρωση.
Το ερώτημα είναι αν λειτουργεί πραγματικά η δημοκρατία στην χώρα. Φυσικά και όχι. Η μέχρι τώρα επταετής πολιτεία του Μακρόν μας έχει αποδείξει άλλα.
Η Δημοκρατία υποφέρει στη Γαλλία. Δεν είναι μόνο η συμπεριφορά στο πρώτο και συμπαγές κοινοβουλευτικό κόμμα της Εθνικής Συσπείρωσης που συγκέντρωσε 11 εκατομμύρια ψήφους στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Κοιτάξτε πώς περιπαίζει ο Μακρόν το Νέο Λαϊκό Μέτωπο, που ως συνασπισμός κομμάτων κέρδισε τίς περισσότερες έδρες.
Αρνείται να συζητήσει καν το όνομα της Λουσί Καστέ την οποία πρότεινε η αριστερά ως πρωθυπουργό. Αφού χρησιμοποίησε την αριστερά ως εναλλακτικό σχέδιο για να πετύχει τους σκοπούς του, τώρα επιχειρεί να την απονευρώσει πολιτικά και θεσμικά. Ο Μακρόν γνωρίζει ότι το Σύνταγμα, στο άρθρο 8, του δίνει το αποκλειστικό δικαίωμα να διορίζει και να παύει πρωθυπουργό. Είναι βέβαιο ότι αυτό το διάστημα πλέκει τις μηχανορραφίες του γιατί μέσα στον Αύγουστο πρέπει να ορίσει πρωθυπουργό και να υπάρξει νέο υπουργικό συμβούλιο. Αναμφίβολα θα βρεθούν πρόσωπα να στηρίξουν μια κυβέρνηση μειοψηφίας. Το 2025 δεν απέχει πολύ. Δεν αποκλείεται να ξαναδούμε τότε νέες βουλευτικές εκλογές. Το 2026 η Γαλλία έχει περιφερειακές και δημοτικές εκλογές. Ένα χρόνο μετά ακολουθούν προεδρικές. Επισκεπτόμενος το Μουσείο Ορσέ στο Παρίσι, κοίταξα ξανά με ενδιαφέρον τον πίνακα του μεγάλου ζωγράφου Πολ Σεζάν με τίτλο “Οι χαρτοπαίκτες”.
Σκέφτηκα λοιπόν ότι ο Μακρόν, ως μακιαβελικός χαρτοπαίκτης, παίζει συνεχώς με τη δημοκρατία και με τη Γαλλία. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι θα έρθει αναπόφευκτα η στιγμή, αργά ή γρήγορα, που ο ίδιος θα τα χάσει όλα. Παίζει όμως επικίνδυνα και θα συμπαρασύρει μαζί του ένα ιστορικό έθνος.