Του Βασίλη Βιλιάρδου
«Αύξηση του εμπορικού μας ελλείμματος κατά 15% στο πεντάμηνο, στα -14,42 δις € – μείωση των εξαγωγών σε αξία κατά 4,5%»!
Θέλουμε να είμαστε αισιόδοξοι και να πιστέψουμε τον πρωθυπουργό που λέει πως βαδίζουμε σταθερά πιο κοντά στην Ευρώπη. Πώς όμως, όταν από το 2018 έως το 2023 πλησιάσαμε μόλις κατά 1 μονάδα το μέσο όρο της ΕΕ, από το 66% στο 67%, όταν η μοναδική χώρα που ξεπερνάμε στην ΕΕ, η Βουλγαρία, κατά 13 μονάδες, από το 51% στο 64%; Συγκλίνουμε με την ΕΕ ή με τη Βουλγαρία που, με τον παραπάνω ρυθμό, σύντομα θα μας ξεπεράσει;
Όταν το εμπορικό μας έλλειμμα εκτοξεύεται στα ύψη ενώ, όπως είχαμε δυστυχώς προβλέψει, θα ξεπεράσει το αντίστοιχο του 2023 (-32 δις €) και θα πλησιάσει το 2022 της ενεργειακής κρίσης; (-38 δις €). Όταν οι εξαγωγές μας μειώνονται σε αξία κατά -4,5% παρά τον πληθωρισμό, οπότε πολύ περισσότερο σε όγκο;
Όταν το κρατικό χρέος μας είναι στα 405,5 δις €, έχοντας αυξηθεί κατά 50,5 δις € τα τελευταία τέσσερα χρόνια και το κόκκινο ιδιωτικό συνεχίζει την ξέφρενη ανοδική του πορεία, κρίνοντας από τη συνεχή αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών απέναντι στο δημόσιο και στον ΕΦΚΑ;
Όταν δεν δίνεται καμία σημασία στην υπογεννητικότητα και στη μετανάστευση των νέων μας για να επιβιώσουν; Στην αντικατάσταση του πληθυσμού με φθηνούς μετανάστες, σε μία χώρα που η οικονομία της παραμένει εντάσεως εργασίας, όπως στον τρίτο κόσμο;
Ποιος αλήθεια δεν γνωρίζει πως σε μία «ζωντανή» οικονομία, αυτοί που ξοδεύουν είναι οι νέοι; Οι νέοι λαμβάνουν στεγαστικά δάνεια για να πάρουν σπίτι, οι νέοι επενδύουν στη μόρφωση τους για να έχουν μεγαλύτερο εισόδημα στο μέλλον, οι νέοι ταξιδεύουν περισσότερο, οι νέοι γεννούν παιδιά κλπ. Πώς όμως να το κάνουν, όταν οι μέσοι πραγματικοί μισθοί τους μειώνονται συνεχώς, ενώ το κόστος διαβίωσης αυξάνεται κατακόρυφα, από τα ενοίκια έως τα τρόφιμα και το ηλεκτρικό ρεύμα;
Είναι δυνατόν να δημιουργεί αισιοδοξία μία χώρα που στο άμεσο μέλλον η πλειοψηφία του πληθυσμού της θα είναι άνω των 60 ετών στις επιχειρήσεις, έτσι ώστε να επενδύσουν αναμένοντας αυξημένη αποδοτικότητα των χρημάτων τους; Προφανώς όχι – ενώ από τις επενδύσεις εξαρτώνται η παραγωγικότητα των εργαζομένων, οι μισθοί, τα δημόσια έσοδα χωρίς υπερφορολόγηση. η παιδεία, η υγεία, η άμυνα κοκ.
Από την άλλη πλευρά, υπό αυτές τις συνθήκες ποιος θα εργάζεται μετά από 20 χρόνια για να πληρώνονται οι συντάξεις των 32 δις € ετήσια; Δεν θα επιβαρυνθεί έτσι ο προϋπολογισμός και δεν θα αυξηθούν οι φόροι για να καλύψουν τη διαφορά;
Δεν θα στραγγαλισθεί επομένως ότι παραγωγικό απέμεινε στην οικονομία μας; Γιατί εγκατέλειψε η Cisco τη Θεσσαλονίκη, παρά το ότι της είχε δοθεί δωρεάν το κτίριο από το δήμο και γιατί έκλεισαν ή έφυγαν πάνω από 10 βιομηχανίες τα τελευταία χρόνια; Επειδή η Ελλάδα βαδίζει προς το καλύτερο;
Για την εξασφάλιση ενδογενούς ανάπτυξης πάντως, η πρώτη προϋπόθεση είναι η αύξηση του πληθυσμού – ενώ με βάση τα οικονομικά της προσφοράς (σε μία υπερχρεωμένη οικονομία δεν μπορούν να εφαρμοσθούν οικονομικά της ζήτησης) ο μόνος τρόπος βιώσιμης ανάπτυξης μακροπρόθεσμα, είναι η αύξηση της ποσότητας όλων των παραγωγικών συντελεστών, οπότε και της εργασίας.
Σε αντίθεση όμως με όλα αυτά, στην Ελλάδα σήμερα ο γονέας διώκεται στην ουσία από την Πολιτεία – με δυσανάλογους φόρους, με χαμηλά εισοδήματα κλπ. Επομένως, πώς μπορεί να είναι κανείς αισιόδοξος και να μην εξοργίζεται, όταν ο πρωθυπουργός μιλάει για οικονομικό θαύμα;
Ακόμη χειρότερα, συνεπικουρούμενος από το γερμανικό τύπο της χώρας που έχει ληστέψει την Ελλάδα με τα μνημόνια και που συνεχίζει να τη ληστεύει, αφού ξεπουλάμε τα πάντα και πλειστηριάζουμε την ιδιωτική περιουσία; Πώς να μην εξοργιζόμαστε όταν η Γερμανία μας δίνει συγχαρητήρια για την εξαήμερη εργασία, επειδή θέλει φθηνούς σκλάβους στις επιχειρήσεις της στην Ελλάδα, όταν συζητάει την τετραήμερη στη χώρα της;
https://twitter.com/viliardosv/status/1810347747783905770?s=61&t=69qM24fvfz5o3nkoW_wjtw