ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Ἀρχίζει ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου. Ἄν θέλουμε νά τήν χαροῦμε, χρειάζεται νά συμπορευθοῦμε μαζί Του
Tου ιερομονάχου Δημητρίου Γρηγοριάτη
Σημερα, Κυριακή τῶν Βαΐων, ἑορτάζουμε τήν πανηγυρική εἴσοδο τοῦ Κυρίου στά Ἱεροσόλυμα. Ὅπως ὅλα τά γεγονότα τῆς ἐπί Γῆς ζωῆς τοῦ Σωτῆρος, ἔτσι καί αὐτό οἱ πιστοί τό ζοῦμε σάν γεγονός πού γίνεται σήμερα καί ὄχι ὡς κάτι πού ἔγινε στό παρελθόν.
Μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τῶν ὡραιοτάτων ὕμνων τῆς Ἐκκλησίας μας, ἔχουμε τήν αἴσθησι, ξεπερνώντας τόν χρόνο καί τόν τόπο, ὅτι βρισκόμαστε καί ἐμεῖς κάπου ἐκεῖ, στήν ἁγία Πόλι, καί ὅτι συμμετέχουμε στήν λαμπρά πανήγυρι, ψάλλοντας καί μεῖς μαζί μέ τόν λαό καί τά παιδιά τῆς Ἱερουσαλήμ «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου· ὡσαννά ἐν τοῖς ὑψίστοις». «Ὡσαννά» σημαίνει «δόξα σέ Σένα, σῶσε μας».
Ὁ λαός εἶχε ἀκούσει τό θαῦμα πού εἶχε γίνει τήν προηγούμενη ἡμέρα: Ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶχε ἀναστήσει τόν τετραήμερο μέσα στόν τάφο Λάζαρο. Γι’ αὐτό καί ὅλοι ἔτρεξαν νά τόν δοῦν καί νά τόν ἐπευφημήσουν, ἔχοντας ὅμως καί τήν ἐλπίδα ὅτι Αὐτός εἶναι ὁ Βασιλεύς πού θά τούς λυτρώσει ἀπό τούς Ρωμαίους. Γι’ αὐτό καί τοῦ ἔκαναν τόσο θριαμβευτική ὑποδοχή. Ὅμως, ὁ Κύριος δέν ἦλθε μόνο γιά τό Ἰουδαϊκό ἔθνος, ἀλλά γιά ὅλα τά Ἔθνη. Ἦλθε βέβαια διά μέσου τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ἔθνους, ἀλλά ὄχι μόνο γιά τό Ἰουδαϊκό ἔθνος. Ἀφοῦ ἔγινε ἄνθρωπος, ἔπρεπε νά περάσει μέσα ἀπό ἕναν λαό. Καί διάλεξε τόν Ἰουδαϊκό λαό, γιατί τότε μόνον αὐτός ὁ λαός πίστευε στόν ἀληθινό Θεό.
Τόν ζητωκραύγαζαν λέγοντας «Ἐσύ πού ἔρχεσαι εἶσαι ὁ εὐλογημένος. Αἰῶνες Σέ περιμένουμε. Ποιόν ἄλλον νά περιμένουμε ἐκτός ἀπό Σένα; Καί ἔρχεσαι ἐν ὀνόματι Κυρίου. Δέν ἔρχεσαι ἐξ ὀνόματός Σου, ἀλλά ἐξ ὀνόματος Ἐκείνου πού Σέ ἔστειλε, δηλαδή τοῦ οὐρανίου Πατρός Σου. Ἐσύ εἶσαι ὁ Βασιλεύς τοῦ Ἰσραήλ, δηλαδή ὁ αἰώνιος Βασιλεύς τοῦ νέου Ἰσραήλ τῆς Χάριτος, πού θά περιλαμβάνει ὅλα τά Ἔθνη πού θά πιστέψουν σέ Σένα».
Ὁ Κύριος εἰσῆλθε στά Ἱεροσόλυμα καθισμένος πάνω σέ ἕνα ταπεινό γαϊδουράκι καί ὄχι μέ κοσμική δόξα πάνω σέ ἄλογο, ὅπως συνήθιζαν οἱ ἄρχοντες, διότι ἤθελε νά δείξει ὅτι ἡ βασιλεία Του δέν εἶναι ἀπό τόν κόσμο αὐτόν. Εἶναι διακονία, ταπείνωσις, θυσία, Σταυρός. Γι’ αὐτό καί οἱ χριστιανοί ὀφείλουμε, ἐφ’ ὅσον ὁ ἀρχηγός τῆς πίστεώς μας εἶναι ταπεινός, τό ἴδιο νά κάνουμε καί ἐμεῖς.
Οἱ ἅγιοι Πατέρες, ἑρμηνεύοντας συμβολικά τά γεγονότα, μᾶς λέγουν ὅτι, ὅπως ἐκεῖνα τά ἀθῶα παιδιά καί οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι τοῦ λαοῦ ἐπευφημοῦσαν τόν Κύριο, ἔτσι καί ἐμεῖς πρέπει μέ καθαρή καρδιά καί ἁπλότητα ψυχῆς νά δοξολογοῦμε τόν Κύριο. Ὅπως ἐκεῖνοι ὑποδέχθηκαν τόν Χριστό στρώνοντας τά ροῦχα τους κάτω στήν Γῆ σάν χαλί, γιά νά περάσει ὁ Μεσσίας, ἔτσι καί ἐμεῖς πρέπει νά ἀποβάλουμε τά πάθη μας, τόν παλαιό ἄνθρωπο, καί νά τόν στρώσουμε, τρόπον τινά, στήν Γῆ, ὥστε ὁ Χριστός νά τόν καταργήσει καί νά ἐγκαθιδρύσει μέσα μας τόν νέο ἄνθρωπο τῆς Χάριτος. Ἀκόμη, ὅπως ἐκεῖνοι οἱ ἄνθρωποι κρατοῦσαν τά βαΐα, ἔτσι καί ἐμεῖς ἀντί γιά κλάδους νά φέρουμε τίς ἀρετές. Δηλαδή, γιά νά ὑποδεχθοῦμε ἄξια τόν Κύριο δέν ἀρκεῖ μόνο νά ἀποβάλουμε τίς κακίες, χρειάζεται ἀκόμη νά στολίσουμε τήν ψυχή μας καί μέ τίς ἀρετές.
Ὅλα αὐτά βέβαια γίνονται, ὅταν ἀποδεχόμαστε τόν Χριστό ὡς Σωτῆρα μας, ὅταν μετέχουμε στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά ζοῦμε σύμφωνα μέ τίς ἐντολές Του. Διότι, ὅταν παραβαίνουμε τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί δέν μετανοοῦμε, σταυρώνουμε τόν Χριστό καί μιμούμαστε τούς Ἰουδαίους, πού τήν μιά μέρα τόν ἐπευφημοῦσαν ὡς Κύριο καί Σωτῆρα τους καί τήν ἄλλη κραύγαζαν: «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν».
Ἀπό αὔριο ἀρχίζει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Ἑβδομάδα τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου. Ἄν θέλουμε νά τήν χαροῦμε, χρειάζεται νά συμπορευθοῦμε καί ἐμεῖς μαζί Του καί νά συσταυρωθοῦμε μέ τήν ταπείνωση, τήν ἀγάπη, τήν συγχωρητικότητα, τήν πραότητα καί τήν θυσία καί προσφορά πρός τούς συνανθρώπους μας.
Εφημερίδα Δημοκρατία