Του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Ο ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ και η αυτοκριτική του.
«Έπραξα σωστά ή μήπως όχι;»
Αν μου έλεγε κάποιος να αναφέρω ένα από τα «αριστουργηματικά»
(π α γ κ ο σ μ ί ω ς) έργα ΤΕΧΝΗΣ, θα ψήφιζα μακράν το συγκεκριμένο
άγαλμα του ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ (εικόνα).
Ο γλύπτης- δημιουργός του, κατάφερε να αποτυπώσει ή καλύτερα να ΣΥΝΘΕΣΕΙ στο μάρμαρο (εδώ αντίγραφο) πόνο ζωής / ενοχές / αυτοκριτική και απέραντη μελαγχολική διάθεση.
Την «εκ βαθέων» ψυχή του μεγάλου Έλληνα ρήτορα και πολιτικού στο τέλος της ζωής του..
Στο πρόσωπο, η απογοήτευση από την διάψευση του αγώνα μιας ζωής, συμπληρωμένη με την όλη στάση και τα εμφανώς αδύναμα χέρια που είναι έτοιμα να αποχωριστούν και να πέσουν ανίσχυρα στο πλάι, συστήνουν το δικό του προσωπικό…… συνειδησιακό «τελευταίο εκβάν» ( δες Υ.Γ).
Σε επόμενα (ένα ή δύο) σημειώματα θα προσπαθήσω να απαντήσω σε κάποια ερωτήματα:
Ο Δημοσθένης θαυμάζει ΟΝΤΩΣ μ ό ν ο την Αθήνα;
Είναι δυνατόν να μην είχε μια ευρύτερη οπτική των πραγμάτων, ένας νους όπως ο Δημοσθένης;
Τί ήταν αυτό που καθόρισε τις λάθος επιλογές του.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Λέγεται ότι οι Αθηναίοι έστησαν τον συγκεκριμένο ανδριάντα τον 3ο αιώνα, σε ανάμνηση παλιών καλών καιρών και αγώνων και ως «ένα φωτεινό παράδειγμα πατριωτισμού και αντίστασης» (από ιστοσελίδα).
Σύντομο δικό μου σχόλιο: Ο Δημοσθένης του ανδριάντα θα…. διαφωνούσε. Μάλλον οι Αθηναίοι του 3ου π.Χ αιώνα, μέσω του «Δημοσθένη», ΑΠΟΛΟΓΟΥΝΤΑΙ για την στάση τους απέναντι στον Φίλιππο και τον Αλέξανδρο.
Υ.Γ Από την περίφημη κουβέντα του: «πρὸς γὰρ τὸ τελευταῖον ἐκβὰν, ἕκαστον τῶν πρὶν ὑπαρξάντων κρίνεται»