Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται.
Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε, δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε, δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μια φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.
| Θεατρικά έργα (εισαγωγή) | εκδόσεις Γκόνη |
(εξαντλημένο στον εκδότη)
“Θα μάθεις, με προσωπικό κόστος, ότι στο μακρύ ταξίδι της ζωής θα συναντήσεις πολλά προσωπεία και λίγα πρόσωπα…”Υπάρχει ένα προσωπείο για την οικογένεια, ένα για την εργασία, ένα για την κοινωνία” ~Luigi Pirandello
ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ
Λουίτζι Πιραντέλλο (1867 – 10 Δεκεμβρίου 1936)
Το θέατρο του Ιταλού δραματουργού στηρίχθηκε στη θεωρία των πολλαπλών προσωπικοτήτων, στην αντίθεση ανάμεσα στο “είναι” και το “φαίνεσθαι”, στην πραγματικότητα και την ψευδαίσθηση. Στις μάσκες που φοράμε στο “θέατρο της ζωής” για να ανταποκριθούμε στους πολλαπλούς κοινωνικούς ρόλους που αναλαμβάνουμε.
Υπογράμμιζε: “Νομίζω πως η ζωή είναι μια πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μια πραγματικότητα -(μια για τον καθένα και πότε την ίδια για όλους)- που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική”.
Κατά τον Μάριο Πλωρίτη “τα έργα του θα μπορούσε να πεις ότι είναι μεγαλειώδεις φάρσες, στις οποίες το γελοίο ζευγαρώνει με το σπαρακτικό. Και τα δύο μαζί ενωμένα κραυγάζουν την αγωνία του ανθρώπου ανάμεσα στη θλιβερή εσωτερική του πραγματικότητα και στο εύθραυστο απατηλό προσωπείο του”.
Τα σημαντικότερα θεατρικά έργα του Λουίτζι Πιραντέλλο είναι τα: “Απόψε Αυτοσχεδιάζουμε”, “Έτσι είναι, αν έτσι Νομίζετε”, “Έξι πρόσωπα ζητούν Συγγραφέα”, “Η Ηδονή της Τιμιότητας”, “Να ντύσουμε τους Γυμνούς”.
(Πηγη: Facebook)
Γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα. Προερχόταν από αστική οικογένεια που ήταν ιδιοκτήτρια κτημάτων και ορυχείων θείου. Αρχικά, ήθελε να ακολουθήσει σταδιοδρομία φιλολόγου και διαλεκτολόγου (υποστηρίζει στη Βόννη μια διατριβή για τη φωνητική και τη μορφολογία του ιδιώματος της γενέτειράς του πόλης).
Tα πρώτα του δημοσιεύματα είναι μικροί τόμοι λυρικών ποιημάτων που κλίνουν προς την ευαισθησία του λυκόφωτος και του ρομαντισμού, όπως τα Mal giocondo (Χαρούμενο κακό, 1889), Pasqua di Gea (Πάσχα της Γης, 1891) και Elegia renane (Ελεγεία του Ρήνου, 1895)- που έχουν συντεθεί λίγο πολύ πάνω στο πρότυπο των Ρωμαϊκών ελεγείων του Γκαίτε τα οποία μετέφρασε τον επόμενο χρόνο. Ο ίδιος ο συγγραφέας έλεγε πως ήταν ελληνικής καταγωγής και πως το επίθετό του είναι παραφθορά του ελληνικού Πυράγγελος.
Σπούδασε φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ως καθηγητής της ιταλικής φιλολογίας στο ανώτατο ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά. δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό με το μυθιστόρημά του “Ο μακαρίτης Ματθαίος Πασκάλ”.
Εκείνο όμως που τον έκανε παγκοσμίως γνωστό ήταν το θεατρικό του έργο. Το πρώτο μέρος του συνολικού θεατρικού του έργου ο Πιραντέλο το έγραψε σε μια ιδιαίτερα οδυνηρή εποχή γι’ αυτόν, εξαιτίας του θανάτου της μητέρας του και της διανοητικής αρρώστιας της συζύγου του. Από τα πολλά έργα του Πιραντέλο αναφέρουμε τα : Όταν ήμουν τρελός, Όπως με θέλεις, Να ντύσουμε τους γυμνούς, Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα, Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, Απόψε αυτοσχεδιαζουμε.