Έλα μάνα πήρα το πτυχίο εχθές. Ορκίστηκα. Αλλιώς το περίμενα, να κλαις από χαρά, όχι από λύπη. Κάποιοι γονείς δεν καταδέχτηκαν να παραλάβουν το πτυχίο από το δολοφόνο. Εσύ ήρθες. Ξέρεις, αγωνίστηκα για αυτό δεν θα τους το χάριζα. Συνεχίζω όμως και είμαι μόνο ένα χαρτί για τον κόσμο σας και όχι φυσική παρουσία. Με ξέρουν ως το εισιτήριο Α33 της αμαξοστοιχίας IC62 από το ατύχημα στα Τέμπη. Τι λένε ρε μάνα; Δολοφονία, τι ατύχημα;
Είπαν δεν θα μας ξεχάσουν και πλέον όλοι συντονίζονται με το δολοφόνο μας. Βλέπω συνέχεια παιδιά δολοφονημένα από τις πράξεις ή την απάθεια του Κράτους. Ο Αντώνης στη θάλασσα, ο Μιχάλης και ο Άλκης για την ομάδα, ο Αλέξης που έχει και επέτειο σήμερα. Και εμείς ένα βαγόνι ολόκληρο με μελλοντικούς επιστήμονες και όμορφα παιδιά εξωτερικά και εσωτερικά. Λες και μας διάλεξαν. Μάνα ξέρω είναι τα πρώτα Χριστούγεννα χώρια. Οι άλλοι στολίζουν τα σπίτια τους και εσύ το μνήμα μου. Μην κλαις άλλο για μένα. Για τον κόσμο σας να κλαις..
Υ.Γ: Μάνα; Ζακέτα, τάπερ και φυλαχτά αχρείαστα εδώ πάνω