Το Χρήμα , δεν πήγε στο… Φεγγάρι !

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας
Στην Ελλάδα, μια ζωή μιλάμε για αυτά που βλέπουμε, χωρίς να αναρωτιόμαστε αν μπορούν αυτά να αλλάξουν , χωρίς προηγουμένως να μετασχηματιστούν αυτά που …δεν βλέπουμε . Σήμερα, μια παρατεταμένη έλλειψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία όλης της Ευρωζώνης, και όχι μόνο στον Νότο , μια διαρκής κατάσταση απομόχλευσης των ευρωπαικών υπερχρεωμένων τραπεζών , ‘συναντιέται’ όλο και περισσότερο με την συσσωρευμένη αγανάκτηση ανέργων και υπο-απασχολούμενων ανθρώπων( με χρέη και απόγνωση ) Αυτός ο συνδυασμός είναι που αποτελεί πλέον, για το μέλλον της Ευρωζώνης, εκρηκτικότερο μίγμα κινδύνου, από την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους .
Στην Ελλάδα, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι μόνοι μας πρέπει να ξαναφτιάξουμε την
οικονομία γιατί οι εταίροι-δανειστές έκαναν το…. καθήκον τους και μας δάνεισαν, αγνοώντας ότι αυτό δεν είναι ‘καθήκον’, αλλά κερδοφόρα πράξη για αυτούς- και αναγκαία για να σώσουν και το τομάρι τους. Εξακολουθούμε να μην αντιλαμβανόμαστε ότι εκτός της τα Μνημόνια και οι δήθεν σωτήριες μεταρρυθμίσεις σε μισθούς και συντάξεις , διέλυσαν εκτός της αγοράς και την κοινωνική συνοχή ενώ τώρα απειλούν την Δημοκρατία : είναι εμφανές κάθε βράδυ στα δελτία και κάθε πρωί στον Τύπο, πώς ο δήθεν αστικός-αλλά χρεωμένος- κόσμος στην χώρα , φοβάται την ψήφο των πολλών…
Το χειρότερο είναι ότι υπάρχουν Έλληνες που πιστεύουν(!) ότι πρέπει να μείνουμε στις επιταγές των συμβάσεων δανεισμού, αλλιώς δεν θα μας δώσουν τις επόμενες δόσεις και θα γυρίσουμε στην δραχμή . Και όμως , όπως διέρρευσε επίσημα από Βρυξέλλες σε πολλούς διαχειριστές κεφαλαίων αλλά και ξένους αναλυτές ( βλ. Deal News, 25/5, σελ. 4-5 και Κεφάλαιο,24/5. σελ .31) έχει ετοιμαστεί σχέδιο που θα επιμηκύνει κατά έναν χρόνο την επέκταση εφαρμογής του αναθεωρημένου προγράμματος αναπροσαρμογής , δηλαδή η διετία 2013-14 θα γίνει 2013-15. Κάτι που σημαίνει 12μηνη παράταση στην Ελλάδα για να ρίξει το έλλειμμα κάτω του 3%,αρκεί φυσικά να βρει η Τρόικα κατάλληλους… φοροεισπράκτορες και δημόσιους λειτουργούς να κόψουν δαπάνες από παντού.
Έχει επίσης διαμηνυθεί στους ισχυρούς παίχτες ομολόγων, ότι με αφορμή την Ελλάδα θα εφαρμοσθεί ένα ευρωπαικό μέτρο προπομπός του ευρωομολόγου: τα infrastructure projects bonds( αναπτυξιακά ομόλογα υποδομών) από την Ευρωπαική Τράπεζα Επενδύσεων. Και φυσικά, ήδη διέρρευσε ότι παύει πλέον η υποχρέωση εθνικής συμμετοχής στο ΕΣΠΑ (5%), αρκεί φυσικά να στηθεί ο επαρκής μηχανισμός απορρόφησης εδώ στην Αθήνα
Να πούμε επιτέλους την αλήθεια, χωρίς τρομοκρατία και χωρίς ψηφοθηρικές κραυγές και κορώνες. Πολλοί επαγγελματίες διαχειριστές επενδυτικών κεφαλαίων ,άρχισαν και κατανοούν το πρωτεύον πρόβλημα στην Ελλάδα ,που είναι πρόβλημα της Ευρωζώνης: το νόμισμα και η λιτότητα που το κρατάει ζωντανό. Άρχισαν επίσης και κατανοούν ότι η Ελλάδα ήταν το πειραματόζωο που κινδυνεύει να βγει από το εργαστήριο και να μολύνει το νοσοκομείο. Σε αυτούς τους διαχειριστές του τραπεζικού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, ο προηγούμενος φόβος τους-που επιβεβαιώθηκε- ήταν η καθυστέρηση από το υπερδομικό Δημόσιο των Βρυξελλών ,ίδρυσης του Μόνιμου Μηχανισμού Στήριξης ,όπου με μαλακό και ανώδυνο τρόπο οι Βρυξέλλες θα πτώχευαν την Ελλάδα( και μετά την Πορτογαλία, την Ισπανία, την Ιταλία..) Γιατί χωρίς αυτό τον τρόπο , δεν θα αντικαθιστούσαν στα κιτάπια τους-οι fund managers και οι τραπεζικοί διαχειριστές ομολόγων- με νέα υψηλής φερεγγυότητας χρεόγραφα, τα προηγούμενα σκάρτα εθνικά ομόλογα του Νότου.
Έχω κουραστεί να αναφέρω –και όχι μόνο εγώ – τις αναγκαίες δράσεις που οφείλει να υιοθετήσει η ΄΄ ευρωπαική Lehman Brothers ΄΄( EKT) και τον αναγκαίο μετασχηματισμό της Ευρωπαικής Τράπεζας Επενδύσεων, σε εκδότη αναπτυξιακών ομολόγων για έργα στις πραγματικές οικονομίες του Νότου.
Στην Ελλάδα, μετά από 35 χρόνια αδράνειας , μιλάμε σήμερα, στην κρισιμότερη καμπή της οικονομικής μας ιστορίας, με όρους του ’80 και του ’90 ,με όρους χρήσιμους και αυτονόητους : ανάγκη μείωσης του Δημοσίου, πάταξη του συνδικαλισμού ( αυτός-λένε- πολλοί-διώχνει τις …επενδύσεις(!), άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων( τα ταξί και τα φαρμακεία δηλαδή….) μείωση της φορολογίας ( καθώς αν μειωθεί θα την πληρώνουν οι επιχειρήσεις, άσχετα αν έχασαν τους πελάτες τους ….), ευελιξία στην αγορά( δηλαδή πτώση των μισθών…) .
Και ρωτώ τους υπέρμαχους –σε καιρό ύφεσης και κρίσης – της πλήρους απορρύθμισης : θα έλθουν μετά από αυτά επενδύσεις και θα ανακάμψει η οικονομία; Γιατί κανείς δεν λέει από πού έλθουν, από ποιούς ,και γιατί εδώ, στην Ελλάδα; Γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει που ‘βρίσκεται’ αυτό το χρήμα ώστε να έλθει ,για να δουλέψουν τα ελληνόπουλα ; Γιατί κανείς δεν αναλύει πώς αυτό το διαθέσιμο ξένο και ελληνικό κεφάλαιο προς επένδυση, δεν μπαίνει καν στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Ιταλία που υποφέρουν εξ ίσου;
Όσοι υπερασπίζονται δήθεν το αυτονόητο που δεν έγινε 35 χρόνια, καλό είναι να κατανοήσουν το αναγκαίο που δεν γίνεται σήμερα: να πέσει χρήμα σε μεγάλα δημόσια έργα, ώστε να πάρει μπρός και η ιδιωτική οικονομία. Αν αρχίσουμε τις θεωρίες περί κράτους-επιχειρηματία που θα στρεβλώσει την αγορά, καλό είναι να ονομάζουμε και τους επιχειρηματίες που-χωρίς το Κράτος- θα επανεκκινήσουν την οικονομία!
Ας μην κρυβόμαστε άλλο πίσω από ιδεολογικά καλούπια: : η κρίση, είναι κρίση υπερ-συσσώρευσης κεφαλαίου στους λίγους που ελέγχουν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, και μετατράπηκε από τραπεζική κρίση (2008) σε κρίση χρέους των κρατών(2010) ενώ έπεται …συνέχεια( κρίση ιδιωτικού χρέους) .Ζούμε την εποχή που ‘αλλάζει δέρμα’ το οικονομικό σύστημα, με συνέπειες που αγγίζουν τις μάζες των νέο-ενταγμένων στην ευδαιμονία της πίστωσης…
Το χρήμα, δεν πήγε στο Φεγγάρι. Ούτε στην Σελήνη. Είναι συσσωρευμένο στα χαρτοφυλάκια και στους λογαριασμούς ισχυρών επενδυτικών συμφερόντων, που προσπαθούν να το τοκίσουν με το ελάχιστο δυνατό κόστος, επειδή μπήκαμε , εδώ και λίγα χρόνια, στην φάση του πτωτικού ποσοστού κέρδους, μετά την 30ετή υπερ-κερδοφορία μη παραγωγικού χρήματος κυρίως στις χρηματιστηριακές αγορές και μετά στην πραγματική οικονομία. Δεν χρειάζεται να τους φορολογήσουμε ώστε να ανακατανεμηθεί πλούτος-αν και τα 50 δις ετησίως από τον φόρο Τόμπιν στις χρηματιστηριακές συναλλαγές, θα ήταν μάλλον χρήσιμα. Σίγουρα όμως δεν χρειάζεται και να ‘διαλύσουμε’ γενιές ανθρώπων, ώστε να επενδυθεί το κεφάλαιο και να υπάρξει απασχόληση . Χρειάζεται κάτι πιο απλό: να δανείσουν οι ισχυροί της γης μέρος των κεφαλαίων τους σε υπερεθνικούς οργανισμούς φερεγγυότητας(ΕΤΕπ, Παγκόσμια Τράπεζα, EBRD=Ευρωπαική τράπεζα Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης) ,ώστε αυτοί να πιέσουν αξιόπιστες κυβερνήσεις για να τα διαχειριστούν σωστά, σε έργα που θα τονώσουν την απασχόληση και τα εισοδήματα.
Χωρίς να δουλέψουν οι άνεργοι και χωρίς να τονωθεί η αγοραστική δύναμη όσων δουλεύουν , κάποτε δεν θα έχουν πού να πουλάνε υπηρεσίες και προιόντα, ούτε οι τραπεζίτες, ούτε οι βιομήχανοι…