O Φλάβιος Ορέστης (Flavius Orestes, … – 28 Αυγούστου 476) ήταν Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός με καταγωγή από την Παννονία, ο οποίος είχε για λίγο τον έλεγχο της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 475-476.
Από αριστοκρατική καταγωγή, κατά το ήμισυ ήταν Γερμανός. Υπήρξε υποστηρικτής των Ούννων και ο Αττίλας τον όρισε διπλωμάτη, κατά τις διαπραγματεύσεις του με το Θεοδόσιο Γ΄. Το 475, ο Ορέστης διορίστηκε αρχηγός του Στρατού και πατρίκιος από τον Αυτοκράτορα της Δύσης, Ιούλιο Νέποτα. Όμως αυτό αποδείχθηκε ότι ήταν σφάλμα του Νέποτα, καθώς στις 28 Αυγούστου του 475 ο Φλάβιος Ορέστης κατέλαβε την εξουσία στη Ραβέννα.
Λόγω του ότι ήταν γερμανικής καταγωγής, όρισε το γιο του Ρωμύλο να γίνει αυτοκράτορας, στις 31 Οκτωβρίου του 475.
Οι Ζήνων και Βασιλίσκος στην Ανατολή δεν αναγνώρισαν το Ρωμύλο και επιπλέον ο Ορέστης προκάλεσε την οργή των μισθοφόρων, οι οποίοι στασίασαν εναντίον του, με αρχηγό τον Οδόακρο, ο οποίος ανακηρύχθηκε Βασιλιάς των Γερμανών στις 23 Αυγούστου του 476.
Ο Ορέστης συνελήφθη (28 Αυγούστου) κοντά στην Πιατσέντσα και αμέσως εκτελέστηκε. Έπειτα από εβδομάδες, κατελήφθη και η Ραβένα και ανατράπηκε ο τελευταίος αυτοκράτορας της Ρώμης, Ρωμύλος Αυγουστύλος.
Ο ιστορικός του 18ου αιώνα Edward Gibbon έδωσε μεγάλη σημασία σε αυτό το γεγονός λόγω της ξένης καταγωγής του Οδόακρου Η ρομαντική περιγραφή του Gibbon για τα γεγονότα του 476, όπως η πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, επηρέασε επί δύο αιώνες, αλλά η σύγχρονη ευρυμάθεια έτεινε να το αμφισβητήσει – ήταν το τέλος των αυτοκρατόρων στη Δύση.
Από την άλλη πλευρά, η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχε όπου ο αυτοκράτορας θα μπορούσε να διορίσει τους αξιωματούχους του για να τους κυβερνήσει. Παρ ‘όλα αυτά, η νίκη του Οδοάκορου επί του Ορέστη και του γιου του χρησιμοποιείται συχνά για να σηματοδοτήσει τη μετάβαση από την Ύστερη Αρχαιότητα στον πρώτο Μεσαίωνα, το οποίο είναι αμφισβητήσιμο, καθώς πολλοί επιστήμονες βλέπουν μια συνέχεια του πολιτισμού και της κοινωνίας.
[wikipedia.org]