“Λέει η μητέρα :
Το πρόσωπο αυτού του παιδιού μου είναι ένας ψεύτης. Πολύ μικρός ήταν ψευδός. Ένιωθε στο στόμα από χαλκό βαρύ τα σύμφωνα και δάγκωνε τα χειλικα. Το στόμα του είναι κλέφτης. Εσηκωσε κεφάλι κι εσκοτωσε τους συγγενείς του. Έκαψε και το σπίτι του με πέντε αδελφούς του μέσα. Ορμησε αστραπιαία επάνω στον πατέρα του πριν εκείνος προλάβει να τον δει. Τον έφερε μετά σύροντας στο κοντινό το δάσος. Λύγισε τις κορυφές από δύο οξιές. Τις άφησε. Αμέσως ο πατέρας φριχτά διαμελισμενος βρέθηκε στις κορυφές των δέντρων.
Μητέρα μη τις λέξεις. “
Κωστής Γκιμοσουλης, Το στόμα κλέφτης (11).
Αντίο Κωστή Γκιμοσουλη, αγαπημένε μου ποιητή και συγγραφέα.
Πέθανε ο ποιητής και πεζογράφος Κωστής Γκιμοσούλης σε ηλικία 63 ετών. Γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Το 1997 συμμετείχε ως ηθοποιός, υποδυόμενος έναν ήρωά του, στη μικρού μήκους ταινία “Δεύτερο κράνος”της Αθηνάς Σακελλαρίου, που προβλήθηκε στο φεστιβάλ Δράμας.
Εξέδωσε τις δύο πρώτες ποιητικές του συλλογές το 1983, και πέρασε στον πεζό λόγο το 1988.
Ποιήματα
Ο ξυλοκόπος πυρετός. Εστία. 1983.
Η Αγία Μελάνη. Κέδρος. 1983.
Το στόμα κλέφτης. Κέδρος. 1985.
Επικίνδυνα παιδιά. Κέδρος. 1992.
Αγάπη από ζήλια. 2004.
Πεζά
Στάχτη στα μάτια. Κέδρος, 1988.
Ο άγγελος της μηχανής. Κέδρος, 1990.
Μια νύχτα με την Κόκκινη. Κέδρος,1995.
Ανατολή. Κέδρος, 1998.
Χέρι στη φωτιά. Κέδρος, 1999.
Βρέχει φως. Κέδρος, 2002.
Το θηρίο είναι παντού. Κέδρος, 2003.
Εξομολογήσεις σ’ έναν κολομβιανό σκύλο. Κέδρος, 2006.
Η κραυγή της πεταλούδας (2007) — Συλλογή διηγημάτων
Το φάντασμά της. Κέδρος, 2009.
Για να μάθεις να πετάς. Μεταίχμιο, 2011 — Συλλογή διηγημάτων.
Ανάμεικτα
Μαύρος χρυσός (ποιήματα, πεζά και ζωγραφιές). Κέδρος. 2000.
Πληροφορούμενη την απώλεια του Κωστή Γκιμοσούλη, η υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη προέβη στην ακόλουθη δήλωση:
“Ο πεζογράφος και ποιητής Κωστής Γκιμοσούλης υπήρξε μια ιδιαίτερη μορφή στο χώρο των γραμμάτων. Ακαταπόνητος και παραγωγικός, με προσωπική γραφή που συχνά επέλεγε υπαρξιακή θεματολογία, εξέφρασε τις αγωνίες και τα όνειρα της μεταπολιτευτικής γενιάς, της γενιάς του. Στις ποιητικές συλλογές του, στα μυθιστορήματα και στα διηγήματά του απαθανατίζει ένα προσωπικό σύμπαν ελευθερίας. Ο πρόωρος θάνατός του είναι απώλεια για τα ελληνικά γράμματα. Στην οικογένειά του και στους φίλους του, εκφράζω τα θερμά μου συλλυπητήρια”.
Συλλυπητήρια ανακακοινωση εξέδωσε η Εταιρεία Συγγραφέων.
«Ο ήρωάς μου είσαι εσύ» – Διήγημα του Κωστή Γκιμοσούλη
Ο ήλιος φταίει για όλα. Ο τρυπητής, ο ζωοδότης. Ο ηλιάκος, ο ηλιάτορας. Ο ήλιος που τα βλέπει όλα. Που όταν δύει και καθώς πέφτει το σκοτάδι, αρχίζει η μαγική ώρα. Ο «ουφ» το καλοκαίρι. Ο «έλα» το χειμώνα. Ο αδερφός της σελήνης. Ο αρματηλάτης. Γι’ αυτό τον πάω: σύμφωνα με τη μυθολογία, το άρμα του σέρνουν καθαρόαιμα άσπρα άλογα. Ο πατέρας του Φαέθωνα, ή μήπως ο Φαέθωνας ο ίδιος;
Μια φορά ζήτησε ο Φαέθωνας το άρμα για να πάει βόλτα (κι εγώ είχα ζητήσει απ’ τον πατέρα μου το άσπρο αυτοκίνητο). Ο Φαέθωνας το πήγε πολύ ψηλά και πάγωσαν όλοι. Μετά πολύ χαμηλά κι έκαψε τα χωράφια. Εκνευρίστηκε ο Δίας και του πέταξε κεραυνό. (Κι εγώ πήρα το αυτοκίνητο στο χωριό για να το πλύνω αλλά το έριξα πάνω σε ένα τρακτέρ. Το αποτέλεσμα ήταν ένα γενναίο βαθούλωμα στην πόρτα. Ο πατέρας μου κοιμόταν για μεσημέρι κι όταν ξύπνησε ο θείος μου του το ’φερε λάου λάου: «Θα το σκοτώσει το παιδί». Αλλά δεν με σκότωσε. Απλώς δεν είχα ξαναδεί αυτή την αλλαγή στο πρόσωπό του. Από ροδαλός έγινε σκούρος μπλε).
Παρέμεινα ζωντανός αλλά από τότε κουβαλάω τον κεραυνό που κατασπάραξε το δέρμα μου. Το μυαλό μου και το κορμί μου είναι ζωντανά. Αλλά η κατάρα μου είναι αυτό το ανθισμένο σουρωτήρι που σαν δέρμα με ντύνει.
Έχει λέπια, γίνεται κόκκινο και με τρώει, μετά ξεφλουδίζει, ακόμα και πληγή γίνεται και βγάζει αίμα λερώνοντας τα σεντόνια. Οι γιατροί δεν έχουν ακόμα βρει την αιτία αυτής της δερματοπάθειας. Λένε ότι μια σοβαρή αφορμή είναι το εσωτερικευμένο άγχος. Μην αγχώνεσαι, μου λένε. Κι εγώ τότε πιο πολύ αγχώνομαι. Μην έχεις στρες, μου λένε, λες κι είναι το απλούστερο πράγμα στον κόσμο. Μάλλον το πιο σύνθετο είναι. Το μόνο που με παρηγορεί κάπως είναι πως δεν είναι μεταδοτικό.
Κι αν έχω δοκιμάσει αλοιφές. Ματζούνια να δουν τα μάτια σας. Επειδή αναγκαστικά στράφηκα σε πρακτικούς. Ηφαιστειακά χώματα, κάθε λογής λάδια, «ιδρώτας» σαλιγκαριού κι άλλες μαγικές μυστικές συνταγές για να κάνουν καλά αυτό το δέρμα. Και την ντροπή. Και την ελπίδα που πεθαίνει τελευταία, ενώ καλύτερα να την καίμε πρώτη. Χωρίς ελπίδα γινόμαστε ατρόμητοι.
Το φεγγάρι της νύχτας, το ημίφως, τα μακριά μανίκια που κρύβουν τους αγκώνες, έμαθα να τ’ αγαπώ. Η αρρώστια του δέρματός μου έχει αλλάξει τη ζωή μου.
Τα καλοκαίρια, τα μπάνια, η έκθεση στα βλέμματα των άλλων. Τον καυτό ήλιο τον μισώ, ο ήλιος φταίει για όλα.
Και για τους έρωτες. Αυτός, αυτός.
Ερχόταν και μου ’λεγε ο ήλιος: «Άσε με να τα δω. Εγώ θα τα φάω, θα τα κάψω. Η θάλασσα με το αλάτι της κι εγώ με τις ακτίνες μου θα τα καταπιώ». Όμως εμένα η ντροπή μου δεν μ’ άφηνε. Και δώστου μακρυμάνικα, να μη φανεί καμιά κοκκινίλα. Και ξυνόμουνα σαν λυσσασμένος, λες κι είχε μπει ο διάολος μέσα μου. Λες και χρωστούσα σε κανέναν. Εκτός βέβαια από την εφορία, που πάντα κάτι σου βρίσκει, έστω και μισό ευρώ.
Ώσπου ερωτεύτηκα. Αρρώστησα αλλιώς, μια αρρώστια όλο μέλι. Κι έσκυψε ο ήλιος και μου ψιθύρισε στ’ αυτί:
-Αγόρι μου, τώρα τι λες;
-Τι να πω;, του απάντησα. Αυτό το πάθος μου έκρυψε όλες τις ντροπές. Είμαι έτοιμος για μεγάλες παλαβομάρες.
-Κανέναν δεν αξίζει να φοβάσαι. Μόνο εμένα, μη σε φάω και σ’ αφήσω σαν γλυμμένο ξύλο. Πέταξέ τα όλα. Η δική σου ζωή είναι τόσο μικρή. Αφού και η δική μου, που είναι άπειρη, θα τελειώσει κάποτε. Γι’ αυτό όλα τα βλέπω, τίποτα δεν μου κάνει εντύπωση, όλα τα κατανοώ και τ’ αγαπώ το ίδιο, όλα τα βαριέμαι και τα ερωτεύομαι, κυρίως τις σκιές τους, επειδή εγώ δεν έχω.
Κι ο έρωτας μου είπε:
-Οι κοκκινίλες σου σε άφησαν;
Και τότε συνειδητοποίησα ότι το άρρωστο δέρμα είναι δικό μου, όχι κανενός ξένου τέρατος αλλά δικό μου. Κι άρχισα να τ’ αγαπώ. Κι αυτό ήταν το πρώτο βήμα για να θεραπευτώ.
Το είπα στον ήλιο κι αυτός μου έκλεισε το φοβερό του μάτι.
Οπότε ο ήρωάς μου για φέτος το καλοκαίρι είμαι εγώ. Δηλαδή εσύ.
Ο Κωστής Γκιμοσούλης γεννήθηκε στην Αθήνα. Γράφει διηγήματα, όπως η «Κραυγή της πεταλούδας». Καμιά φορά αυτά τα διηγήματα μεγαλώνουν και γίνονται νουβέλες ή μυθιστορήματα όπως τα «Μια νύχτα με την κόκκινη», «Ανατολή», «Χέρι στη φωτιά», «Βρέχει φως», «Το θηρίο είναι παντού», η ταξιδιωτική νουβέλα «Εξομολόγηση σ’ ένα κολομβιανό σκύλο», «Το φάντασμά της», «Το αηδόνι στο πόδι της». Γράφει και ποιήματα («Ο ξυλοκόπος πυρετός», «Αγία μελάνη», «Αγάπη από ζήλια»). Το 2001 εκδόθηκε ένα βιβλίο του που περιέχει ποιήματα, διηγήματα και ζωγραφιές με νερομπογιές και ονομάζεται «Μαύρος χρυσός», ενώ το 2011 κυκλοφόρησε το βιβλίο με τίτλο «Για να μάθεις να πετάς», με ιστορίες- παραμύθια για μικρούς και μεγάλους, και με εννέα ζωγραφιές του Γιάννη Ψυχοπαίδη εμπνευσμένες ειδικά γι’ αυτές. Το 2013 εκδόθηκε το «Δυο μήνες στην αποθήκη», μια προσωπική μαρτυρία από την παραμονή του σε νοσοκομείο. Το 2014 κυκλοφόρησε το βιβλίο του «Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε» που περιλαμβάνει μικρά πεζά, ποιήματα και σχέδια του ίδιου. Έργα του έχουν μεταφραστεί σε διάφορες γλώσσες. Το «Μια νύχτα με την Κόκκινη» επανακυκλοφορεί τώρα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Δημοσιεύθηκε στο Έθνος της Κυριακής με τον γενικό τίτλο «Ο ήρωας του Καλοκαιριού».