ΑΟΥΣΒΙΤΣ – 1943: Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΔΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΒΡΟ…

Δύο επιζήσαντες του τρόμου, η μία από το Άουσβιτς και ο άλλος από τη Χιροσίμα κατέθεσαν τις μαρτυρίες τους σε ημερίδα που διοργάνωσε η κυπριακή Βουλή.Σύμπτωση; Σαν σήμερα το 1943,έκανε την εμφάνισή του στο Άουσβιτς,ο “νέος γιατρός” του.Λεγόταν Τζόζεφ Μένγκελε.
Η Κολόμπα Τζιβρέ γεννήθηκε στο Διδυμότειχο Έβρου το 1926. Συνελήφθη με την οικογένειά της από τους Γερμανούς το 1943. Η Κολόμπα, μαθήτρια ακόμα του δημοτικού, οι δύο της αδελφές, τα δίδυμα, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι δυόμισι ετών, και οι γονείς μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς στοιβαγμένοι σε βαγόνια μαζί με χιλιάδες άλλους. Στο Άουσβιτς της δόθηκε το νούμερο D44949. Στην πρώτη «σελεξιόν», την επιλογή αυτών που θα οδηγούνταν στη συνέχεια στα κρεματόρια, η μητέρα από ένστικτο την έσπρωξε να πάει με τις αδελφές της, με τις γυναίκες που προορίζονταν για τα καταναγκαστικά έργα. Η ίδια κράτησε τα δίδυμα. Δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ. Έγκυες και μητέρες με μικρά παιδιά δεν έμπαιναν στο Άουσβιτς. Τους πήγαιναν κατευθείαν στα κρεματόρια.
Στο Άουσβιτς επιβίωσε παρά τις κακουχίες μαζί με τις δύο της αδελφές. Υπέφεραν από μόνιμο υποσιτισμό, αλλά έπρεπε να δείχνουν υγιείς, για να μπορούν να δουλεύουν. Πολλές φορές, όταν οι Γερμανοί πήγαιναν για τη «σελεξιόν», για να αποφύγουν τα κρεματόρια, κρύβονταν στα χαντάκια των αποχετεύσεων. Όταν έμαθε λίγα γερμανικά και πολωνικά, οι Γερμανοί άρχισαν να τη χρησιμοποιούν ως διερμηνέα κι αγγελιαφόρο. Την έστελναν για θελήματα, συχνά και στην πύλη, όπου έρχονταν νέες κρατούμενες, για να μεταφράζει τις διαταγές της αξιωματικού. Τα λίγα γερμανικά που έμαθε ήταν η αιτία να μεταφερθεί αργότερα στο στρατόπεδο Βαϊσβάισερ, στην Τσεχοσλοβακία, στο εργοστάσιο της Τελεφούνκεν.
Το 1945, μετά την απελευθέρωση από τον «Κόκκινο Στρατό», γύρισε, μαζί με τις δύο αδελφές της, πίσω στο Διδυμότειχο. Τον πατέρα τους τον απελευθέρωσαν οι Αμερικανοί. Ήταν από τους λίγους που επέστρεψαν –μόλις χίλιοι εκατό από τις πενήντα χιλιάδες ψυχές που φορτώθηκαν στα τρένα από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό τα κολαστήρια του θανάτου. Το 2011 βραβεύτηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης, όπου ζει, με την μέγιστη τιμή της πόλης.
Κι ένας επιζών από τη Χιροσίμα!
Ο Ιάπωνας Κεϊζίρο Ματσουσίμα γεννήθηκε στη Χιροσίμα το 1929. Το πρωί της 6ης Αυγούστου του 1945 τραυματίστηκε από το τεράστιο ωστικό κύμα, ενώ βρισκόταν στο σχολείο του, δύο μόλις χιλιόμετρα από το επίκεντρο της έκρηξης της ατομικής βόμβας. Επιβίωσε, γιατί βρισκόταν κλειστό χώρα και απέφυγε τα εγκαύματα. Την ίδια μέρα εγκατέλειψε την πόλη και κατέφυγε στην ύπαιθρο, όπου παρέμεινε κλινήρης με συμπτώματα δηλητηρίασης από ραδιενέργεια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν σπούδασε στο Normal College for Youth Schools της Χιροσίμα και εργάστηκε ως δάσκαλος της αγγλικής γλώσσας για σαράντα έξι χρόνια σε δημόσια και ιδιωτικά σχολεία μέχρι την αφυπηρέτησή του το 1995. Διετέλεσε διευθυντής στο Kusuna Junior High School μέχρι το 1989.
Συμμετείχε ενεργά σε πολλά συνέδρια και εκδηλώσεις ανά την υφήλιο, καταθέτοντας την τραγική εμπειρία του και διαδηλώνοντας υπέρ της επικράτησης της ειρήνης. Ανάμεσα σ’ άλλα έλαβε μέρος στη Συνάντηση της Ειρήνης στο Όρεγκον των ΗΠΑ το 1995, επισκέφθηκε πολλές αμερικανικές πολιτείες και παρακάθισε σε συναντήσεις για την ειρήνη ως μέλος του προγράμματος PAX (Peace Ambassador Exchange) του Κέντρου Παγκόσμιας Φιλίας της Χιροσίμα το 2000.
Επίσης έδωσε διαλέξεις σε σχολεία της Γερμανίας ως μέλος του ίδιου προγράμματος το 2004, συμμετείχε σε επίσημη επιμνημόσυνη τελετή το 2005 στο νησί Τινιάν, απ’ όπου απογειώθηκε το βομβαρδιστικό αεροπλάνο «Enola Gay» το οποίο μετέφερε και έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Το 2009 κατέθεσε τη μαρτυρία του ως επιζών του πυρηνικού ολέθρου στην 63η Συνάντηση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ παρουσία του Προέδρου της Μιγκέλ Ντ’ Εσκότο Μπρόκμαν. Από το 2011 συμμετέχει σε ειδικό πρόγραμμα συλλογής μαρτυριών του Ιδρύματος του Μουσείου Ειρήνης στης Χιροσίμα ως ένας από τους επιζώντες της πυρηνικής καταστροφής.
Ο Ματσουσίμα σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Πολίτης» μιλάει για τη φρίκη που βίωσε, για τους εκατοντάδες τραυματισμένους ανθρώπους που είδε- πολλοί από αυτούς είχαν φριχτά εγκαύματα. «Το δέρμα τους, καρβουνιασμένο και γκρίζο, είχε σχεδόν ξεφλουδιστεί από τα πρόσωπα, το λαιμό, τα χέρια τους, απ’ όλο τους το σώμα. Μπορούσα μέχρι και τους μυς τους να δω από κάτω. Όλοι τους ανεξαιρέτως κρατούσαν τα χέρια τους μπροστά», περιγράφει γλαφυρά, καθώς μιμείται την κίνηση, με τις παλάμες προς το σώμα. «Ίσως ήταν απ’ τον πόνο. Τέτοιες παρελάσεις φαντασμάτων υπήρχαν παντού, σ’ όλα τα προάστια της πόλης σ’ όλη τη διάρκεια εκείνης της μέρας», σημειώνει.
Στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού της Χιροσίμα επικρατούσε επίσης χάος, λέει, και προσθέτει: «Η μπροστινή αυλή είχε γεμίσει από καμένους και τραυματισμένους ανθρώπους. Ακόμη και οι γιατροί κι οι νοσοκόμες είχαν τραυματιστεί και μόνο μερικοί από αυτούς προσπαθούσαν να ανακουφίσουν εκατοντάδες τραυματίες με λίγα φάρμακα» .
Ο ίδιος, πήρε το απόγευμα το τρένο για τον σταθμό Kaitaichi και κατέβηκε λίγο μετά, για να φτάσει περπατώντας, τα μεσάνυχτα, στο σπίτι της μητέρας του. Την επόμενη μέρα, εμφάνισε ψηλό πυρετό και διάρροια, πιθανότατα λόγω της μεγάλης έκθεσής του σε ραδιενέργεια. Σε δέκα μέρες όμως τα συμπτώματα είχαν περάσει. Όπως λέει σήμερα, το γεγονός ότι εγκατέλειψε σχεδόν αμέσως τη Χιροσίμα, τον βοήθησε πολύ. Έκτοτε αρρώστησε πολλές φορές, όμως πάντα ξεπερνούσε τις ασθένειές του. Το μόνο που του έμεινε είναι πως έχει πάντα χαμηλά λευκά αιμοσφαίρια.
onalert.gr