Ένα στα είκοσι σπίτια στην Ελλάδα έχουν το βιβλίο του Χαριτόπουλου για τον Βελουχιώτη. Ογκώδες, επιβλητικό, εύκολο να το εντοπίσεις σε οποιαδήποτε βιβλιοθήκη -και όχι απαραίτητα πολιτικά χρωματισμένη.
Πριν την έκδοσή του δεν υπήρχε σχεδόν τίποτα για τον “Αρχηγό των Ατάκτων”, κάτι που θα μας το επιβεβαιώσει και ο ίδιος ο συγγραφέας σε αυτήν τη μικρή συνέντευξη που κάναμε από απόσταση, καθώς εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο Μικρό Χωριό στην Ευρυτανία.
Όμως ο Διονύσης Χαριτόπουλος δεν είναι μόνο το βιβλίο για τον Άρη. Κάθε άλλο. Έχει γράψει διηγήματα, νουβέλες, δοκίμια, όλα με ένα έντονο προσωπικό ύφος, που δεν συναντάται πουθενά και από κανέναν. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της εποχής μας, απ’ αυτούς που δεν πήραν ποτέ κανένα βραβείο και το φέρουν ως τίτλο τιμής. Απ’ αυτούς τους σπάνιους που διαβάζεις τρεις προτάσεις και καταλαβαίνεις αμέσως σε ποιον ανήκουν. Αλλά πώς το κατάφερε αυτό; Πού έμαθε να γράφει έτσι;
Έχετε μία πολύ ιδιαίτερη γραφή, άμεσα αναγνωρίσιμη. Πώς την “κατασκευάσατε”; Ήθελε κόπο ή είναι απλά ο τρόπος που μιλάτε και σκέφτεστε αποτυπωμένος στο χαρτί;
Το κείμενο είμαι εγώ. Ολόκληρος εγώ, με τα καλά μου και τα στραβά μου. Και θέλω να μιλάω στον αναγνώστη στα ίσια. Και κατευθείαν στο θέμα, χωρίς περιστροφές και περικοκλάδες. Γράφω όπως μιλάω. Κι αυτό απ’ ό,τι φαίνεται ως τώρα, το εκτιμάει ο κόσμος. Όλοι προτιμούν το γνήσιο, το αυθεντικό απ’ το πεποιημένο. Συνεχίστ την ανάγνωση.