Προϋπόθεση για να θέσει υποψηφιότητα ο Παύλος Πολάκης είναι να μετατεθεί ο χρόνος εκλογής προέδρου για μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές
Την απόφαση να μην θέσει υποψηφιότητα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ εάν δεν αλλάξει ο οδικός χάρτης για την εκλογή του προέδρου και δεν μετατεθεί η διαδικασία μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, εξέφρασε ο Παύλος Πολάκης.
Μιλώντας στην ΚΕ, εξέφρασε την άποψη ότι αποτελεί «μονόδρομο τη σύγκληση συνεδρίου μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, στο οποίο θα εκτεθούν όλες οι απόψεις και θα ληφθούν οι συλλογικές αποφάσεις για το μέλλον του κόμματος. Εννοείται ότι το Συνέδριο θα εκλέξει νέα Κ.Ε., νέα Π.Γ και νέο Γραμματέα και θα δρομολογήσει τη διαδικασία για την εκλογή νέου Προέδρου από τη βάση. Δεν είναι δυνατό να κάνουμε το αντίστροφο, δηλαδή πρώτα να εκλέξουμε το πρόσωπο που θα ηγηθεί του κόμματος και μετά να αποφασίσουμε το πολιτικό πλαίσιο που αυτός ή αυτή θα κληθεί να εφαρμόσει και να υπηρετήσει» ανέφερε χαρακτηριστικά.
Διευκρίνισε δε πως μόνο εάν ακολουθηθεί η παραπάνω διαδικασία και υπάρξει απόφαση του συνεδρίου που να περιλαμβάνει τους άξονες τους οποίους ανέπτυξε, θα είναι ανοιχτό το ενδεχόμενο να θέσει υποψηφιότητα για Πρόεδρος του κόμματος.
«Ζητώ συγγνώμη από αμέτρητα στελέχη, μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ που καθ΄ όλο το τελευταίο διάστημα με παρακινούσαν να θέσω υποψηφιότητα, ανεξαρτήτως διαδικασίας και σε κάθε περίπτωση. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν έχω μάθει να πορεύομαι αντίθετα από τη συνείδηση και τις απόψεις μου και για αυτό δεν μπορώ να είμαι υποψήφιος σε μια fast track διαδικασία, η οποία δεν πιστεύω ότι θα βοηθήσει τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ» τόνισε ο Παύλος Πολάκης.
Ακολουθεί ολόκληρη η ομιλία:
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών αποτελεί για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ κάτι παραπάνω από μια απλή εκλογική ήττα. Από την ανάλυση των ευρημάτων των exitpoll προκύπτει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχασε την στήριξη ακόμα και των πιο ευνοϊκά προσκείμενων σε αυτόν κοινωνικών στρωμάτων (π.χ. νεολαία), ενώ ταυτόχρονα απώλεσε την πρωτιά σε περιοχές οι οποίες θεωρούνταν εκλογικά “προπύργια” του (π.χ. Κερατσίνι/Δραπετσώνα). Πρόκειται συνεπώς, για μια συνολική ήττα των πολιτικών θέσεων, της στρατηγικής, της επικοινωνίας και του πολιτικού προσωπικού του κόμματος (με όποια σειρά προτεραιότητας κι αν τα βάλει ο καθένας).
Ανάμεσα σε εκείνους που μας έστρεψαν την πλάτη, ήταν η νεολαία που διαμαρτυρόταν μαζικά σε πλατείες, συναυλίες και γήπεδα αλλά και μέσα στα πανεπιστήμια ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία, καθώς και πολίτες οι οποίοι ανήκουν στα χαμηλά αμειβόμενα στρώματα. Πολίτες που αγωνιούν για το πώς θα “βγάλουν” τις τελευταίες μέρες κάθε μήνα και που στέκονται αμήχανοι μπροστά στα ράφια των super markets εξαιτίας της τρομακτικής ακρίβειας. Πολίτες, που για μεγάλο χρονικό διάστημα φοβόντουσαν να ανοίξουν τους λογαριασμούς ρεύματος και έβαζαν βενζίνη με το σταγονόμετρο. Πολίτες, τέλος, που βγήκαν στους δρόμους, οργισμένοι με το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών που στοίχισε τη ζωή δεκάδων νέων ανθρώπων.
Το απρόσμενα κακό για εμάς εκλογικό αποτέλεσμα είχε ως συνέπεια την παραίτηση του Αλέξη, την οποία ακολούθησε – με τη βοήθεια και των συστημικών ΜΜΕ – μια προσπάθεια να πειστούμε όλοι ότι αυτό που χρειαζόμαστε για να ανακάμψουμε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά το να επιλέξουμε άμεσα τον/την διάδοχό του, που θα έρθει ως νέος Μεσσίας να μας απαλλάξει από κάθε πρόβλημα. Κάθε μέρα που περνά, φαίνεται να κερδίζουν όλο και περισσότερο έδαφος απόψεις σαν και αυτή του Δημήτρη Μαύρου, σύμφωνα με την οποία ο/η επόμενος/η Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ “θα πρέπει να είναι περισσότερο μορφωμένος από τον Τσίπρα, περίπου ή εξίσου γοητευτικός όσο ο Αλέξης, να μπορεί να σταθεί στο εξωτερικό καλύτερα απ’ αυτόν και εσωτερικά, δηλ. μέσα στην Ελλάδα, οι αγορές να μη νιώθουν ότι απειλούνται από επιλογές τις οποίες θα κάνει”.
Αν δεχθούμε τα παραπάνω, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν καταστροφικό γιατί ο Αλέξης δεν ήταν επαρκής για τη θέση! Κάτι που δεν ισχύει βέβαια!! Ο Αλέξης ως Πρόεδρος, ακόμη και με τους όρους life style που τείνουμε να αποδεχτούμε, ήταν περισσότερο από επαρκής. Αποδείχτηκε, όμως, ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Και δεν ήταν αρκετό για μια σειρά από λόγους που θα εξηγήσω στην συνέχεια.
Το 2023 χάσαμε διότι δεν κάναμε ποτέ σοβαρή ανάλυση και ουσιαστική συζήτηση για τους λόγους που ηττηθήκαμε το 2019. Βγάλαμε τη χώρα από τα μνημόνια με όρθια την κοινωνία, ρυθμίσαμε το χρέος, αφήσαμε 37δις, κλείσαμε επωφελώς μεγάλα εθνικά θέματα και παρόλο αυτά χάσαμε! Γιατί; Διότι δεν επικοινωνήσαμε επαρκώς και δεν υπερασπιστήκαμε σοβαρά και τεκμηριωμένα το έργο μας (όπως αυτό που έγινε στον χώρο της Υγείας και που αν δεν υπήρχε, θα ζούσαμε εφιαλτικές καταστάσεις την περίοδο της πανδημίας). Διότι δεν καταφέραμε να πείσουμε εκείνα τα τμήματα της κοινωνίας ότι τα βάρη που τους φορτώσαμε, δεν ήταν απόρροια ιδεοληψιών ή ταξικής επιλογής (όπως εντελώς άστοχα δήλωσε κάποιος εξ ημών…), αλλά εθνική ανάγκη και αναγκαία προϋπόθεση για να βγούμε από το τέλμα των μνημονίων. Διότι, τέλος, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ συλλογικά ούτε οι αρμόδιοι ατομικά θεώρησαν αναγκαίο να εξηγήσουν, πολλώ δε μάλλον να απολογηθούν, γιατί αφήσαμε 37δις, ενώ θα αρκούσαν και τα 24 ή τα 27 και με τα υπόλοιπα θα μπορούσαμε να έχουμε ανακουφίσει τα τμήματα της κοινωνίας που είχαμε πλήξει δυσβάστακτα! Αντ’ αυτού, αντιμετωπίσαμε τους πολίτες αφ’ υψηλού, όπως ακριβώς έκαναν οι δανειστές όταν μας κουνούσαν το δάχτυλο και μας έλεγαν επιτακτικά και χωρίς αιτιολόγηση «βρείτε τόσα δισεκατομμύρια»…
Το 2023 χάσαμε γιατί μετά το 2019 και ως αξιωματική αντιπολίτευση, κάθε μέρα που περνούσε, κάναμε και ένα μικρό συμβιβασμό, δεχόμενοι να παίξουμε το παιχνίδι με κανόνες προκαθορισμένους από τον πολιτικό μας αντίπαλο. Με κανόνες ΗΤΤΑΣ δηλαδή. Η τακτική αυτή μας οδηγεί συνεχώς τα τελευταία χρόνια σε όλο και πιο απολιτίκ επιλογές: αποφεύγαμε να εκφέρουμε καθαρό πολιτικό λόγο και να αντιπαρατεθούμε ιδεολογικά επειδή υιοθετήσαμε κι εμείς την αντίληψη της «Μακρονοποίησης» της πολιτικής, ότι δηλαδή δεν υπάρχουν πλέον δεξιές και αριστερές πολιτικές, ότι για να κερδίσουμε εκλογικά πρέπει να κερδίσουμε τον περίφημο χώρο του Κέντρου, ότι ο λόγος μας πρέπει να είναι μετριοπαθής, στρογγυλεμένος και λειασμένος, ότι το ύφος μας πρέπει να είναι ευπρεπές, κόσμιο και μετρημένο και όχι λαϊκό ή οξύ (όπως είναι του Πολάκη…) και τέλος ότι πρέπει να είμαστε και να δείχνουμε όσο το δυνατόν πιο συστημικοί και ακίνδυνοι. Αυτή η αντίληψη κυριάρχησε καθ’ όλη την περίοδο 2019 – 2023.
Την είδαμε στην πανδημία, καθώς μετά το πρώτο κύμα ουσιαστικά νομιμοποιήσαμε στα μάτια του κόσμου τις καταστροφικές επιλογές της κυβέρνησης, οι οποίες τελικά οδήγησαν στο να είμαστε η πρώτη χώρα σε νεκρούς στη Δ. Ευρώπη ανά εκατομμύριο κατοίκους. Αντί όλοι μαζί να απαιτούμε καθημερινά τη δημιουργία πραγματικών ΜΕΘ, την πρόσληψη προσωπικού και την εισαγωγή και μαζική χρήση των φαρμάκων κατά του κορωνοιού, συνταχθήκαμε πίσω από το επικοινωνιακό αφήγημα της κυβέρνησης ότι ‘το εμβόλιο είναι το μοναδικό όπλο’, δεχθήκαμε αδιαμαρτύρητα τα αλλεπάλληλα σκληρά lock downs για μεγάλα χρονικά διαστήματα (ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη επέστρεφε στην κανονικότητα) και δεν σταθήκαμε δίπλα στους πολίτες όταν βίωναν τον αυταρχισμό και τα αντιεπιστημονικά πειθαναγκαστικά μέτρα της ΝΔ. Φθάσαμε μάλιστα, μέχρι το σημείο να λέμε ότι, ‘κι εμείς τον Τσιόδρα θα βάζαμε’ και καλούσαμε τον Μητσοτάκη να διορίσει κοινής αποδοχής Υπουργό Υγείας για να εφαρμόσει την πολιτική της κυβέρνησης….
Ομοίως πράξαμε και με τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν τη μισή Εύβοια και μεγάλο τμήμα της Αττικής με 2 μποφόρ! Και σε αυτή την περίπτωση, αντί για κριτική για τις εγκληματικές πράξεις και παραλείψεις της κυβέρνησης, εμείς καλούσαμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη να διαβάσει την Έκθεση Γκολντάμερ… Συνεχίστε την ανάγνωση.Συνεχίστε την ανάγνωση.