Σειρά εκδηλώσεων θα πραγματοποιηθεί φέτος στην Ιαπωνία, με αφορμή τη συμπλήρωση 100 χρόνων από την γέννηση του Χάτσικο – του πιο πιστού σκύλου στον κόσμο.
Ο Χάτσικο (Hachiko) γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1923 στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας, με την ιστορία του, η οποία συνοψίζεται στη φράση «θα σε περιμένω, όσο καιρό και αν χρειαστεί», να έχει αποτυπωθεί στις σελίδες βιβλίων και να έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο.
Πρόκειται για τη συγκλονιστική ιστορία του πιο διάσημου σκύλου ράτσας Ακίτα, ο οποίος συνέχισε να περιμένει μέχρι το τέλος της ζωής του σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό στην Ιαπωνία το αφεντικό του, που είχε φύγει από τη ζωή. Στο σημείο όπου περίμενε, έξω από τον σταθμό Σιμπούγια στο Τόκιο, έχει φιλοτεχνηθεί ένα μπρούτζινο άγαλμα στο οποίο καθημερινά φωτογραφίζονται εκατοντάδες επισκέπτες.
Η ιστορία του διδάσκεται στα σχολεία της Ιαπωνίας σαν παράδειγμα φιλίας, ύψιστης αφοσίωσης και πίστης. «Ο Χάτσικο αντιπροσωπεύει τον “ιδανικό Ιάπωνα πολίτη” με την “αδιαμφισβήτητη αφοσίωσή του”», ανέφερε στο BBC η Κριστίν Γιάνο, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Χαβάης.
Η ιστορία του Χάτσικο
Ο Χάτσικο, ράτσας Ακίτα, ήταν ένα μεγάλου μεγέθους σκυλί. Τα σκυλιά της συγκεκριμένης ράτσας θεωρούνται ήρεμα, έξυπνα, γενναία και υπάκουα, αν και επίσης χαρακτηρίζονται πεισματάρικα και επιφυλακτικά με οποιονδήποτε άλλο εκτός από τον ιδιοκτήτη τους.
Τη χρονιά που γεννήθηκε ο Χάτσικο, ο Χιντεσαμούρο Ουένο, καθηγητής γεωπονίας και λάτρης των σκύλων, ζήτησε από έναν μαθητή να του βρει ένα κουτάβι της ράτσας Ακίτα. Το κουτάβι έφτασε έπειτα από ταξίδι με τρένο στην κατοικία του καθηγητή στην περιοχή
Μετά από ένα εξαντλητικό ταξίδι με το τρένο, το κουτάβι έφτασε στην κατοικία του Ουένο στην περιοχή Σιμπούγια στις 15 Ιανουαρίου 1924, αντιμετωπίζοντας προβλήματα με την υγεία του. Τελικά, ανάρρωσε, με τον Ουένο να τον ονομάζει Χάτσι ή οκτώ στα ιαπωνικά. Χάτσικο στα ιαπωνικά σημαίνει «όγδοος ευοίωνος πρίγκιπας».
Ο καθηγητής Ουένο πήγαινε με τρένο για δουλειά πολλές φορές την εβδομάδα. Τον συνόδευαν στον σταθμό της Σιμπούγια τα τρία σκυλιά του, συμπεριλαμβανομένου του Χάτσικο. Και οι τρεις σκύλοι περίμεναν εκεί μέχρι το βράδυ, όταν επέστρεφε ο καθηγητής.
Στις 21 Μαΐου 1925, ο καθηγητής έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 53 ετών από εγκεφαλική αιμορραγία. Ο Χάτσικο ήταν μαζί του μόλις 16 μήνες. Σύμφωνα με μαρτυρίες, κατά τη διάρκεια της κηδείας ο Χάτσικο στεκόταν κάτω από το φέρετρο και δεν ήθελε να απομακρυνθεί.
Ο Χάτσικο πέρασε τους επόμενους μήνες με διάφορες οικογένειες, αλλά τελικά το καλοκαίρι του 1925 κατέληξε στον κηπουρό του Ουένο, Κικυσαμπούρο Κομπαγιάσι. Έχοντας επιστρέψει στην περιοχή όπου ζούσε ο ιδιοκτήτης του, ο Χάτσικο άρχισε ξανά την καθημερινή του μετακίνηση προς τον σταθμό του τρένου. Τα βράδια, κοίταζε κάθε επιβάτη, σαν να έψαχνε κάποιον.
Ο Χάτσικο έγινε παγκοσμίως γνωστός όταν έγραψε γι’ αυτόν η ιαπωνική εφημερίδα Tokyo Asahi Shimbun τον Οκτώβριο του 1932. Ο σταθμός λάμβανε καθημερινά δωρεές φαγητού για τον Χάτσικο, ενώ επισκέπτες έρχονταν από πολύ μακριά για να τον δουν. Γράφτηκαν ποιήματα για αυτόν, ενώ μια εκδήλωση συγκέντρωσης κεφαλαίων το 1934 για την κατασκευή ενός αγάλματος, φέρεται να προσέλκυσε πλήθος 3.000 ατόμων.
Στις 8 Μαρτίου 1935, περαστικοί εντόπισαν τον Χάτσικο νεκρό σε δρόμο κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια. Ο θάνατός του έγινε πρωτοσέλιδο. Χιλιάδες επισκέφθηκαν το άγαλμά του τις επόμενες ημέρες.
Με πληροφορίες από BBC