Η παγίωση της μελαγχολίας μπορεί να οδηγήσει τη Δημοκρατία μας σε μια επώδυνη μακρά περίοδο αξιακής και πολιτικής κατάθλιψης.
Βασίλης Σκουρής απο το ieidiseis.gr
Το 1990, ο μεγάλος γάλλος πολιτικός στοχαστής Pascal Bruckner έγραψε τη «Μελαγχολική Δημοκρατία» για να περιγράψει κυρίως το φαινόμενο της περιχαράκωσης στον εαυτό μας και της αδιαφορίας για την τύχη του κόσμου. Και παραπέρα της κυριαρχίας του «πειρασμού» της υποχώρησης από παραδοσιακές αρχές και αξίες της Δημοκρατίας και της εμφάνισης ενός συνδρόμου «εξόδου από την ιστορία».
Αυτό μας θυμίζει η «περιφανής» νίκη της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κανένας ενθουσιασμός την επομένη της νίκης από εκείνους που τον ψήφισαν. Το έκαναν κατ’ ανάγκη γιατί επικράτησε ο φόβος για το αύριο, η αγωνία και η αβεβαιότητα. Όχι η επικράτηση του αγώνα για τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη.
Πρόκειται για περίοδο επικίνδυνης μελαγχολίας, που οδηγεί στην απραξία και στην αποδοχή καθεστωτικών πρακτικών οι οποίες υπονομεύουν επικίνδυνα τη Δημοκρατία. Απραξία που οφείλεται ακριβώς στην επικράτηση του φόβου, την οποία ενόψει της αβεβαιότητας για το αύριο έντεχνα καλλιέργησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι επικοινωνιολόγοι του, με την σύμπραξη πολλών και πανίσχυρων μιντιακών κέντρων.
Αυτή η «μελαγχολία» φαίνεται εκ πρώτης όψεως να εδραιώνει το καθεστώς Μητσοτάκη. Είναι όμως τοξική για το μέλλον της Δημοκρατίας μας. Ας ελπίσουμε, για να θυμηθούμε τον Sigmund Freud, ότι μπορεί να πρόκειται μόνο για ένα πρόσκαιρο «πένθος» που αφορά την αποδυνάμωση των παραδοσιακών αγώνων υπέρ της Δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Πένθος που θα περάσει σύντομα. Γιατί η παγίωση της μελαγχολίας μπορεί να οδηγήσει την Δημοκρατία μας σε μια επώδυνη μακρά περίοδο αξιακής και πολιτικής κατάθλιψης.