Τα ελληνικά ΜΜΕ είναι συνήθως φτωχά από ιδέες. Ποιος να το περίμενε ότι εκείνη η… πανδημική λίστα Πέτσα του 2020 θα αποτελούσε τη μούσα για κανάλια, εφημερίδες και sites επί σχεδόν ολόκληρη κυβερνητική θητεία;
- του Βασίλη Γαλούπη
Ήταν εκείνη η λίστα, η πρώτη απ’ όσες ακολούθησαν μέχρι τώρα, που απελευθέρωσε ξαφνικά όλα τα καταπιεσμένα κύτταρα έμπνευσης του ελληνικού Τύπου. Οι παρομοιώσεις θαυμασμού για τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν άργησαν να έρθουν. Ακολούθησαν κι άλλες, όλο και πιο εκδηλωτικές.
Κι άλλες κυβερνήσεις μοίραζαν χρήμα στα ΜΜΕ το ίδιο απροκάλυπτα, αλλά κανένας πρωθυπουργός δεν απόλαυσε τέτοια «επίθεση αγάπης». Για κάθε θέση που έπεφτε η Ελλάδα αυτή την τετραετία στην ελευθερία του Τύπου υπήρχε πάντα μια δημοσιευμένη κολακεία για να ανέβει ακόμα μία μονάδα η δημοφιλία του πρωθυπουργού. Ουδέν κακόν αμιγές καλού.
Για πάνω από τρία χρόνια η βιομηχανία της «κλίκας λιβανίσματος Μητσοτάκη» επιδόθηκε σε έναν σκληρό εσωτερικό ανταγωνισμό. Ο καθένας που ένιωθε ότι έμενε πίσω στην κούρσα λατρείας πάλευε με τα σώψυχά του για έναν ακόμα πιο ευρηματικό τίτλο αποθέωσης. «Είσαι Μωυσής» έγραφε ο ένας. «Είσαι στρατηγός Μακρυγιάννης» έβαζε εξώφυλλο ο μεθεπόμενος. «Είσαι ο Τσόρτσιλ» ακολουθούσε ο επόμενος. «Είσαι ο καπετάνιος που περνάει το καράβι μέσα από τα βράχια» και ούτω καθεξής.
Κάπως έτσι η λίστα Πέτσα βοήθησε τον ελληνικό λαό να διδαχθεί από τους γραφιάδες των ΜΜΕ για μεγάλα ιστορικά και βιβλικά πρόσωπα. Όταν στέρεψε η Ιστορία, τα ΜΜΕ άρχισαν τα μαθήματα ξένων γλωσσών, σαν μια μικρή ανταπόδοση κοινής ωφελείας. Γαλλικά, για παράδειγμα. «Είσαι σιμουλτανέ» τού έγραψε ένας. Ο κόσμος άρχισε να ανοίγει βιβλία για να καταλάβει αν ο γραφιάς έβριζε ή έγλειφε τον Κυριάκο. Κάπως έτσι έμαθαν όλοι πια ότι σιμουλτανέ είναι ο μετρ σκακιστής που δίνει ρεσιτάλ με πολλούς αντιπάλους ταυτόχρονα.
Μετά η κλίκα ανακάλυψε την άγρια φύση, τους μύθους και τις ταινίες. Ο Μητσοτάκης έγινε «αδίστακτο τσιτάχ». Ο «Ηρακλής με τους 12 άθλους». Ο «μονομάχος» τύφλα να ’χει ο Ράσελ Κρόου. Ο «Αλέν Ντελόν», σίγουρα σε ομορφιά, αλλά -γιατί όχι;- και υποκριτική ικανότητα για Οσκαρ.
Στα δύσκολα, όμως, με την ακρίβεια και τις υποκλοπές, δεν έφταναν μόνο τα εξαντλημένα από την εγκεφαλική κόπωση ΜΜΕ. Έπρεπε να βάλει ένα χεράκι κι ο… λαός. Ο γκουρού της πολιτικής επιστήμης Γκρίνμπεργκ σκέφτηκε ότι είναι η ώρα να γίνουν κάποιες τυχαίες συναντήσεις με τον κόσμο. «Αυθόρμητες;» τον ρώτησε ο πρωθυπουργός. «Εννοείται αυθόρμητες» του απάντησε ο Αμερικανός φίλος του: «Οταν περνάς αύριο από τον Θεσσαλικό Κάμπο, θα σε περιμένει ένας Ντάλτον». Οταν εμφανίστηκε… αιφνιδιαστικά σε κάτι βοσκοτόπια ο Μητσοτάκης, εκεί ακριβώς έκοβε βόλτες με τη φοράδα ο Ντάλτον του Κάμπου. Ηταν τόσο σοκαρισμένος ο καβαλάρης από την απρόσμενη συνάντηση που πρόλαβε μόνο να αναφωνήσει «Είσαι ήρωας»!
Μια άλλη μαντάμ που τον πέτυχε στην Κυψέλη τυχαία θόλωσε το μάτι της. «Τι γκόμενος είσαι εσύ;» τού είπε. Ο Μητσοτάκης, αν και απροετοίμαστος, απλώς ανταπέδωσε με ένα γοητευτικό κι ανεπιτήδευτο χαμόγελο.
Μια άλλη φορά, όταν έβγαινε από κάποια ομιλία ο πρωθυπουργός, ένας που έλαχε να τραβάει εκείνη την ώρα βίντεο, τον είδε κι άρχισε να αλαλάζει: «Είσαι ο Μέσι της πολιτικής».
Κι όταν έφτασε η ώρα να τον αποκαλέσει κάποια θαυμάστρια «θεό», ο πρωθυπουργός δεν της χάλασε το χατίρι και αποδέχθηκε με μετριοφροσύνη την εκδήλωση λατρείας, αλλά προειδοποίησε ότι αυτό είναι το ανώτατο όριο. Ήταν στην καμένη βόρεια Εύβοια, όταν μια πρόεδρος συλλόγου χαρακτήρισε «θεόσταλτο» συνεργάτη του πρωθυπουργού. Τότε ο Μητσοτάκης πήρε τον λόγο για να βάλει μια «κόκκινη γραμμή» μεταξύ της επίγειας βασιλείας του και της ουράνιας που μπαίνει σε άλλα χωράφια: «Δεν θέλω να τον χαρακτηρίσω θεόσταλτο, γιατί αφού εγώ τον έστειλα, θα πάμε σε παραπομπές πολύ επικίνδυνες και θα οδηγηθούμε σε άλλες ατραπούς».
Η τετραετία έκλεισε όταν, πριν από λίγες μέρες στα Τρίκαλα, ένας ταπεινός ακόλουθος δεν άντεξε άλλο τέτοιο μεγαλείο και ξέσπασε μπροστά στις κάμερες. Ήταν αυτός που πήγε στο φινάλε της κούρσας γλειψίματος να κλέψει το βραβείο αποθέωσης από τα χέρια των επαγγελματιών της λίστας: «Είσαι ο δεύτερος Κολοκοτρώνης στην Ελλάδα, είσαι ντούρος, ντουροστίκ, είσαι λεβέντης»!