Κώστας – Ξάνθη – Ας μιλήσουμε επιτέλους
Μέχρι πριν από λίγους μήνες, το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη και της θριαμβευτικής επιστροφής της δραχμής ακουγόταν είτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας είτε ως ευσεβής πόθος των αντιευρωπαϊστών της χώρας
Του Γιώργου Χρηστίδη
Σήμερα δεν χρειάζεται να είναι κανείς οπαδός των θεωριών συνωμοσίας ότι η Ελλάδα ήδη… τυπώνει δραχμές στο νομισματοκοπείο για να τον απασχολήσει σοβαρά ο κίνδυνος το σενάριο αυτό να γίνει πραγματικότητα.
Η Ελλάδα βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο, η Γερμανία μιλά ευθέως για ανάγκη αναθεώρησης των συνθηκών προκειμένου να αποβάλλονται από τη ζώνη του ευρώ τα απείθαρχα κράτη – μέλη, ενώ καθηγητές, νομπελίστες, πολιτικοί, αναλυτές και άλλοι καλοθελητές, συνήθως με έδρα το Λονδίνο ή την Ουάσιγκτον, μας προτρέπουν να φύγουμε άρον άρον από το ευρώ “για το καλό μας”.
Τι θα “κερδίζαμε”…
Το σκεπτικό τους είναι ότι η Ελλάδα ποτέ δεν έπρεπε να έχει μπει στην ευρωζώνη, αποκτώντας ένα νόμισμα υπερβολικά ισχυρό και άκαμπτο για μια χώρα με τόσο χαμηλή ανταγωνιστικότητα. Σήμερα, συνεχίζει η σκέψη τους, απλώς το πράγμα έχει φτάσει στο απροχώρητο. Απαλλαγμένοι από το άχθος του ευρώ, θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε το… νέο παλιό μας νόμισμα, να κερδίσουμε το χαμένο έδαφος της ανταγωνιστικότητας, να περιορίσουμε το έλλειμμα στο εξωτερικό μας ισοζύγιο και, σε συνδυασμό με μέτρα περιορισμού των δαπανών στο εσωτερικό, να αποκαταστήσουμε τη δημοσιονομική μας “υγεία”. Και τότε, αν θέλουμε ακόμα και μας θέλουν κι εκείνοι, να επιστρέψουμε στο ευρώ με μια πιο ευνοϊκή ισοτιμία από αυτήν που μπήκαμε την πρώτη φορά.
…και τι θα χάναμε
Βολικότατα, η αφήγηση αυτή παραβλέπει τις παράπλευρες απώλειες και το τεράστιο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό κόστος μιας επιστροφής στη δραχμή. Τι θα σήμαινε λοιπόν μία έξοδος από την ευρωζώνη;
Σε πολιτικό επίπεδο ότι οι κόποι του ελληνικού λαού με τους οποίους εισήλθαμε στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης θα πήγαιναν χαμένοι. Με τεράστιο κόστος για την εθνική μας αυτοπεποίθηση, τη θέση μας στην Ευρώπη, ακόμη και για τα εθνικά μας θέματα.
Η έξοδος από την ευρωζώνη θα ερχόταν ως συνέπεια μιας χρεοκοπίας και γενικότερης οικονομικής κατάρρευσης τύπου Αργεντινής ή Ζιμπάμπουε.
Μετά την έξοδο, η δραχμή θα υφίστατο μία υποτίμηση της τάξης του 40%. Την υποτίμηση θα συνόδευε μπαράζ χρεοκοπιών από τις τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις, που θα συνέχιζαν να χρωστάνε σε ευρώ.
Οι καταθέτες στην Ελλάδα πολύ απλά θα κινδύνευαν να χάσουν τις αποταμιεύσεις τους, τόσο εξαιτίας της υποτίμησης, όσο και του κινδύνου πτώχευσης των τραπεζών.
Υποτίμηση σημαίνει κατ’ ουσίαν εξαθλίωση των ήδη φτωχών και… φτωχοποίηση των μεσαίων στρωμάτων. Σημαίνει τη βίαιη υποχώρηση του βιοτικού επιπέδου.
Το όφελος από την τόνωση των εξαγωγών είναι αμφίβολο κατά πόσον θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση, διότι πολύ απλά η Ελλάδα είναι μία χώρα που δυστυχώς παράγει ελάχιστα.
Η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, τα λουκέτα σε επιχειρήσεις, η εξαφάνιση των καταθέσεων, θα οδηγούσαν σε τρομακτική άνοδο της ανεργίας.
Η κακή χρήση του ευρώ
Σε τελική ανάλυση, αυτό που έχει σημασία είναι ότι το ευρώ δεν είναι υπαίτιο για τα τωρινά προβλήματα της Ελλάδας. Το κοινό νόμισμα μας προστάτεψε στη μέχρι σήμερα συμβίωσή μας από ουκ ολίγες υποτιμήσεις, κερδοσκοπικές επιθέσεις, πετρελαϊκές κρίσεις, πολέμους, λιμούς, σεισμούς και καταποντισμούς. Οι Έλληνες πέσαμε θύματα όμως της αυταπάτης ότι το ευρώ είναι πανάκεια. Ότι αρκούσε η ένταξή μας στην ευρωζώνη για να είμαστε ες αεί ασφαλείς. Αυτή η αυταπάτη μας οδήγησε στον υπερδανεισμό, απέτρεψε τις τομές που χρειάζονταν σε όλους τους τομείς κατεπειγόντως η χώρα, επέτρεψε να εκτιναχθεί το έλλειμμα στο εξωτερικό μας ισοζύγιο, αποθράσυνε την κακοδιαχείριση. Θα έλεγε κανείς ότι έπειτα από μια δεκαετία βιασμού από την Ελλάδα, το ευρώ παίρνει σήμερα την εκδίκησή του.
Πηγή