Τι είναι πιο βαρύ για έναν πρώην Πρωθυπουργό; Να του καταλογίζουν ότι εξέθρεψε
τη διαφθορά, ή ότι εκχώρησε εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα; Ο Κώστας Σημίτης δεν
θα χρειαστεί να διαλέξει: τον βαρύνουν και τα δύο. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, τον
στοιχειώνει η εθελοδουλία που εξέπεμψε από το βήμα της Βουλής «ευχαριστώντας
του Αμερικανούς». Τους ευχαρίστησε για ποιο πράγμα; Γιατί συνέδραμαν να μην
ξεσπάσει ελληνοτουρκικός πόλεμος, τον δικαιολόγησαν από τα μετερίζια της
διαπλοκής που τον ανέδειξε.
Από που όμως προκύπτει ότι υπήρχε ενδεχόμενο πολέμου; Ποιος θα τον άρχιζε; Οι
Τούρκοι κατά της Ελλάδας; Δεν είχαν λόγο από τη στιγμή που τους βγήκε το σκηνικό
αμφισβήτησης ελληνικής κυριαρχίας που έστησαν στα Ίμια. Ουδείς θα επέκρινε την
τότε τουρκική κυβέρνηση στο εσωτερικό, γιατί σταμάτησε εκεί. Θα αποφάσιζε η
Ελλάδα πόλεμο κατά της Τουρκίας; Δηλαδή ευχαρίστησε τους Αμερικάνους, για την
απόφαση -να μην τον κάνει- που πήρε ο ίδιος; Είναι χειρότερο.
Η έννοια του πολέμου αυτή ακριβώς είναι: αν κάποιος καταπατήσει έστω και μια
σπιθαμή ελληνικού εδάφους να βρει μπροστά του τα ελληνικά όπλα. Αλλιώς γιατί
υπάρχουν σύνορα και Ένοπλες Δυνάμεις να τα υπερασπίζονται; Αν το όριο
κυριαρχίας μιας χώρας είναι «πέντε πάνω πέντε κάτω», δεν υπάρχει κυριαρχία. Αν
δεν χάλασε ο κόσμος που η Ελλάδα επέσυρε την εδαφική παρουσία της από μια
βραχονησίδα- αφού έχει τόσες – η έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας χάνεται.
Κάποιοι προσπάθησαν να αποδώσουν στον Σημίτη την οπισθοχώρηση στην απειρία
του, αφού μόλις είχε αναλάβει την πρωθυπουργία. Φευ! Όρος που να δίνει περίοδο
χάριτος σε όποιον γίνεται Πρωθυπουργός, δεν υπάρχει στα εθνικά θέματα. Δεν
υπάρχει ούτε δικαιολογία για την δολιότητα της κυβέρνησης να φορτώσει στην
«αδυναμία» των Ένοπλων Δυνάμεων, την πολιτική επιλογή του Πρωθυπουργού.
Για να τη βγάλει καθαρή ο Σημίτης, κάποιοι πήγαν να τα φορτώσουν στον ναύαρχο
Λυμπέρη. Οι ίδιοι που τώρα φορτώνουν τις υποκλοπές του Μητσοτάκη, στον Τσίπρα,
τον Ράμμο και τον Βαξεβάνη. Ενάμιση χρόνο αργότερα ο Σημίτης ήταν ήδη αρκετά
παλιός, ώστε να ξέρει τι ακριβώς υπέγραφε στη Μαδρίτη με τον Ντεμιρέλ – με τον
όρο: «σεβασμός στα νόμιμα, ζωτικά συμφέροντα και ενδιαφέροντα της κάθε χώρας
στο Αιγαίο».
Εκείνη η συμφωνία, φώτισε ακόμη πιο αρνητικά την υποχώρηση στα Ίμια και τον
αποκαθηλώνει από τον σαθρό μύθο του «εκσυγχρονιστή», που σκηνοθετήθηκε για
την επικράτησή του. Ποιος έδωσε δικαίωμα σε έναν Πρωθυπουργό -που δεν έχει
πάρει καν ο ίδιος λαϊκή εντολή- ανάμεσα στον πόλεμο και την εκχώρηση κυριαρχίας,
να επιλεγεί το δεύτερο; Προβάλλοντας το δίλημμα ή «γκρίζο» στα Ίμια ή απειλή
πολέμου, ο Κώστας Σημίτης άφησε και το «γκρίζο»… και την απειλή.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ KONTRA NEWS – Γιώργος Λακόπουλος