Σύμφωνα με το εκτενές ρεπορτάζ τις κυριακάτικης Δημοκρατίας, η ΑΔΑΕ είχε ήδη ολοκληρώσει τους ελέγχους στους παρόχους πριν από την περιβόητη «γνωμοδότηση Ντογιάκου». Τα ευρήματα της έρευνας είναι εξόχως ανησυχητικά για την λειτουργία του ίδιου του πολιτεύματος. Διότι σύμφωνα με την εφημερίδα, τεκμηριώνεται η παρακολούθηση του αρχηγού του στρατεύματος, στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.
Πέραν λοιπόν τον διαψεύσεων και των ανακοινώσεων αναφορικά με το περιεχόμενο της παρακολούθησης και τις «αγοραπωλησίες ακινήτων», το μείζον θέμα είναι η ίδια η παρακολούθηση.
Εάν η παρακολούθηση είναι σύννομη, τότε ο αρχηγός του στρατεύματος αποτελεί κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια. Ό,τι ακριβώς είχε συμβεί με το Νίκο Ανδρουλάκη, μόνο που εδώ το αποτύπωμα είναι πολλαπλάσιο, διότι μιλάμε για τον άνθρωπο που καθοδηγεί την επιχειρησιακή λειτουργία για την εθνική ασφάλεια της πατρίδας. Η επίκληση της «εθνικής ασφάλειας» είναι διαφορετική για την δράση ενός ευρωβουλευτή, ακόμα και όταν αυτός γίνεται αρχηγός κόμματος, και τελείως διαφορετική όταν μιλάμε για τον αρχηγό των Ενόπλων Φυνάμεων.
Εάν όμως η παρακολούθηση ήταν παράνομη, όπως φαίνεται να ήταν και για την περίπτωση του Νίκου Ανδρουλάκη, καθώς συνοδεύτηκε από μία συντονισμένη επιχείρηση απόκρυψης των στοιχείων από τον ίδιο τον πρωθυπουργό, τότε τα αδικήματα που προκύπτουν είναι τεράστια. Με πρώτο αυτό της Εσχάτης Προδοσίας.
Από τις μέχρι τώρα διαρροές του περιεχομένου των παρακολουθήσεων και των διαλόγων, δεν προκύπτει κάποια «εθνικά επικίνδυνη δράση» του Κωνσταντίνου Φλώρου. Ο πρωθυπουργός δεν είχε κανένα δικαίωμα να παρακολουθεί τον αρχηγό του στρατεύματος για τις αγοροπωλησίες συγγενικών του προσώπων, παρά μόνον εάν υπήρχαν ενδείξεις για χρηματισμό από εχθρικές δυνάμεις. Κάτι τέτοιο δεν προκύπτει, τουλάχιστον από τα ενημερωτικά δελτία της ΕΥΠ που έχουν διαρρεύσει.
Εάν λοιπόν η ΑΔΑΕ έχει τεκμηριώσει την παρακολούθηση του Α/ΓΕΕΘΑ, η ελληνική δικαιοσύνη οφείλει να παρέμβει ακαριαία και αυτεπάγγελτα ώστε να διαλευκάνει μια υπόθεση που πραγματικά δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολίτευση.