Του Θανάση Καραμπατσου
Καλή σας μέρα, φίλες αναγνώστριες και φίλοι αναγνώστες
Έχω εξοργιστεί. Το ίδιο και όλοι σας. Προτού προλάβουν να περάσουν οι αυξήσεις των παραγωγών και της βιομηχανίας στο ράφι του σουπερμάρκετ έχω βρεθεί με λιγότερο από τον μισό μισθό στην τσέπη. Και το ημερολόγιο δείχνει μόλις 5 του μηνός.
Έχω να πληρώσω το δάνειο για το σπίτι, τις μισές πιστωτικές κάρτες και την επόμενη εβδομάδα το νερό, που έρχεται αρκετά τσιμπημένο στους τελευταίους τρεις λογαριασμούς. Τουλάχιστον δεν πληρώνω το λάδι, αφού μου βγήκε το λάδι για να το μαζέψω από το χωράφι του πατέρα στο χωριό. Φέτος υποτίθεται ότι θα είχαμε λαδιά, αλλά η παρατεταμένη ξηρασία δεν βοήθησε.
Αποφεύγω τα λιπάσματα αλλά πλέον θα πρέπει να το ξανασκεφτώ. Σε μια εποχή που η τιμή έχει αγγίξει τα 5 ευρώ στον έμπορο, βρεθήκαμε να έχουμε μόλις και μετά βίας το λάδι της χρονιάς. Ας είναι καλά ο Νίκος, ο αλβανός αγρεργάτης, που έχει αναλάβει μισακά τη συγκομιδή που φέτος έψαχναν εργάτες με το ντουφέκι, καθώς οι περισσότεροι έφυγαν για άλλες πολιτείες που έδιναν περισσότερα μεροκάματα. Πολλοί, όπως κι εγώ, ανασκουμπωθήκαμε και πιάσαμε το τίναγμα του δέντρου, το στρώσιμο των πανιών κ.ά. Πολλοί πήραν μηχανήματα, σε μια επένδυση που θα αποφέρει καρπούς εφόσον κρατηθεί ψηλά η τιμή για τους παραγωγούς – οι έμποροι πάντα κερδίζουν.
Ο πρωτογενής τομέας έχει αφεθεί στην τύχη του. Το εμπορικό ισοζύγιο είναι αρνητικό με την εισαγωγή όχι μόνο πρώτων υλών αλλά και τροφίμων. Η ντόπια παραγωγή δεν τυποποιείται, δεν φροντίζουν κρατικοί μηχανισμοί να βοηθήσουν και να ανοίξουν δίκτυα εξαγωγών σε άλλες χώρες. Το ελληνικό λάδι, σε αφθονία, διοχετεύεται χύμα σε ιταλικά και ισπανικά χέρια που το προωθούν σε βορειοαμερικανικές και βορειοευρωπαϊκές χώρες. Από εκεί περιμένουν χρήμα κι όχι μόνο από τον τουρισμό, όπως εμείς. Για να συμβεί αυτό, και να αυξηθεί η παραγωγή, θα πρέπει να βοηθήσουν να εκμηχανιστεί περαιτέρω η παραγωγή και να συμβαδίσει με την τεχνολογία, τους υπολογιστές και την τεχνητή νοημοσύνη. Αντ’ αυτών, η «επιτελική» ασημαντότητα που ονομάζεται κυβέρνηση προχώρησε στην πλήρως αντίθετη στο πνεύμα της εποχής αποπλιγνιτοποίηση για να στήσει ένα καζίνο στην παραγωγή ρεύματος.
Προτεραιότητες είναι αυτές. Με τον λαό ή με την ελίτ. Η κυβέρνηση ΑΕ έχει επιλέξει τη «σωστή πλευρά» της ιστορίας, όπως έχει κάνει με τον Γουαϊδό της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, τον οποίο αποκήρυξε η ίδια του η παράταξη, αλλά έχει τη στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη.
Μισθοί για… ανάπτυξη
Πώς όμως θα μείνει ψηλά η τιμή του λαδιού; Ποιος απλός καταναλωτής θα το αγοράζει όταν θα αποτιμάται σε χρυσάφι; Θα στραφεί στο χείριστο πυρηνέλαιο που θα το πληρώνει για παρθένο ελαιόλαδο. Θα στραφεί στο ηλιέλαιο ή σε άλλα σπορέλαια χάνοντας τις φαρμακευτικές πολυφαινόλες των έξτρα παρθένων ελαιόλαδων. Θα χάνει και ο καταναλωτής και ο παραγωγός.
Πίσω από όλα αυτά κρύβονται ο πληθωρισμός που συμπιέζει τα εισοδήματα και η καθήλωση των μισθών. Σχεδόν 18.500 ευρώ ανερχόταν ο μέσος ετήσιος μισθός για έναν άγαμο το 2010. Πολλοί μισθωτοί έχασαν στα επόμενα χρόνια των μνημονίων δύο μισθούς, τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, πλην άλλων περικοπών, ενώ οι συνταξιούχοι είδαν να πέφτει και μπαλτάς να πετσοκόβει τους μισθούς τους. Το 2021 η ψαλίδα του μέσου ετήσιου μισθού ενός άγαμου στην Ελλάδα και του μέσου όρου στην ΕΕ είχε ανοίξει σταδιακά στις σχεδόν 9.850 ευρώ. Οι μισθοί Βουλγαρίας που κάποιοι κορόιδευαν και άλλοι ονειρεύονταν είναι μπροστά μας, έχουν πάρει σάρκα και οστά. Και μας διαλύουν.
Ποιος θα λύσει αυτά τα προβλήματα; Ο Μωυσής της πανδημίας που κατάφερε να δώσει στην Ελλάδα πανευρωπαϊκή πρωτιά στη θνησιμότητα ή ο υπΑνάπτυξης που έχει πάρει σβάρνα τις λαϊκές και κουβαλά καφάσια με λάχανα και παραπούλια; Και τα δύο, ο Μωυσής και η δήθεν λαϊκότητα, είναι κατασκευές των πετσωμένων. Τα πραγματικά προβλήματα χρειάζονται πραγματικές λύσεις κι όχι μπαλώματα ή μια κλωτσιά για να πάνε παρακάτω. Και τα πραγματικά σχέδια χρειάζονται όραμα κι όχι τάισμα από το δημόσιο πρυτανείο.
Η παρέλαση των κλόουν
Ήθελα να αποφύγω τα πολλά πολιτικά αλλά δεν μας αφήνουν ήσυχους. Οι πραγματικοί πολιτικοί βγαίνουν μπροστά στο πρόβλημα και δεν κρύβονται. Ολόκληρο βουλευτή έχασε, και μάλιστα της οικογενειακής αυλής του, και ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν είπε κουβέντα. Προσπαθούσαν να το περάσουν κάτω από τα ραντάρ, αλλά η παρανομία ήταν μεγάλη –ούτε ο Σκάι δεν άντεξε να τον καλύπτει– όσο κι αν το ποσό που έφαγε από το δημόσιο ο Θέμης Χειμάρας ήταν συγκριτικά μικρό έως μηδαμινό με τα απευθείας όργια σπατάλης.
Έφυγε τελικά μετά τις παλινωδίες και δεν μπορούμε να πανηγυρίσουμε εδώ στο Documento την επιτυχία τού για ακόμη μια φορά τεκμηριωμένου ρεπορτάζ επειδή δεν είναι ο μόνος «γαλάζιος». Δεν πατσή-σαμε. Υπάρχουν Πάτσηδες εντός ΝΔ. Ο Πάτσης δεν παραιτήθηκε από βουλευτής ακόμη κι αν του το ζήτησαν από το Μαξίμου. Από τι τους κρατάει άραγε; Ο δε Μαραβέγιας πιάστηκε με σχέδιο γίδας στην πλάτη και προσπαθεί με ντρίμπλες να γλιτώσει.
Υπάρχουν τόσοι αδιευκρίνιστοι που μας κουνάνε το δάχτυλο. Εμάς που δεν έχουμε να περάσουμε τον μήνα, επειδή έτσι αποφάσισαν με τις πολιτικές τους. Γιατί δεν είναι κυβέρνηση αυτή, είναι ένα μάτσο κλόουν που έχουν πείσει με το αζημίωτο ότι είναι «άριστοι». Κατάφεραν και πέρασαν το αφήγημα ότι έχουν λύσεις για να σώσουν τη χώρα και σώζουν τις τσέπες τις δικές τους και των ημετέρων τους. Η ελίτ έχει διασωθεί από τις διαδοχικές κρίσεις και όχι μόνο δεν έχει πληρώσει κανένα τίμημα, αλλά πλέον βγάζει δισεκατομμύρια. Μόνη λύση που προτείνουν είναι να πας μαζί τους για να τρως τα σπόρια που πέφτουν από το πλούσιο τραπέζι τους.
Αδιαφορώ για τις τσιρίδες του Αδώνιδος που κατάπιε την κάμηλο (στον χαρακτηρισμό φασίστας) και διύλιζε τον κώνωπα (όταν τον είπαν κλόουν), αδιαφορώ για τα επικοινωνιακά τερτίπια Μητσοτάκη και Μενδώνη με την ιδιοκτησία και τα δάνεια των αρχαιοτήτων, αλλά όχι για τα Γλυπτά του Παρθενώνα. Δεν μπορώ να περάσω στο ντούκου τις υποκλοπές, που αφορούν ζήτημα λειτουργίας της δημοκρατίας, ούτε την απειλή της ζωής του απεργού πείνας Χατζηαγγέλου επειδή αφορά την εκδικητική στάση της δικαιοσύνης, ούτε το τζούφιο παιχνίδι με την παγίδευση της Καϊλή, ούτε τον καφέ που αρχίζει και παίρνει το χρώμα του χρυσού. Όλα καμώματα μιας παρέας κλόουν που έχουν βαφτιστεί επιτελικοί, και άριστοι, και τσιτάχ, και σούπερμαν, και γαλλικά κλειδιά, και, και, και…
Την υγεία και τα μάτια μας
Κατά την ταπεινή μου εκτίμηση η επιδείνωση της θέσης μας ως απλοί πολίτες, πέραν των παραπάνω, αντανακλά στον χώρο της υγείας. Εκεί η ΝΔ και ο Μητσοτάκης κερδίζει ή κέρδισε. Θα θέλαμε να σας πούμε εδώ ότι επιθυμούμε να έχουμε τις απόψεις σας επ’ αυτών στο [email protected] προτού εκθέσουμε στη δική μας.
Χάνουμε γιατρούς. Πολύ καλούς και προσηλωμένους στους ασθενείς γιατρούς. Τους εξόντωσαν, τους έστυψαν και τους έχουν στην άκρη με άθλιους μισθούς ενώ μοιράζουν επιδόματα σε αστυνομικούς. Τους περιμένει η ιδιωτική πλευρά της υγείας, με περισσότερα εισοδήματα, περισσότερο ελεύθερο χρόνο και ξεκούραση, σαφώς λιγότερες ευθύνες και λιγότερους μπελάδες. Παραιτούνται όπως η Ελένη Ιωαννίδου, διευθύντρια της Παθολογικής κλινικής στο Γενικό Νοσοκομείο Ρεθύμνου. Εξαναγκάζεται. Μας το έγραψε στην εφημερίδα στο πρωτοχρονιάτικο φύλλο και ανάρτησε το μπούχτισμά της και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Στην ίδια λογική, αυτή του ξεχαρβαλώματος των νοσοκομείων, και η κατάσταση με τα φάρμακα. Είναι γνωστή εδώ και καιρό, έχει παγκόσμιες διαστάσεις, αλλά όπως ξέσπασε η πανδημία, έτσι κι εδώ, έμειναν ξεβράκωτοι επειδή δεν έχουν σχέδιο για τη δημόσια υγεία. Ξέμειναν από προσωπικό, ΜΕΘ και κλίνες στην πανδημία, ξέμειναν από φάρμακα σε όλο τον κόσμο μπροστά στην πρώτη έξαρση ιώσεων επειδή αποφασίσαμε να βγάλουμε τις μάσκες για να νιώσουμε ότι κερδίσαμε την Covid-19. Υπάρχει σχέδιο μόνο για την ιδιωτικοποίηση. Γι’ αυτό τα αφήνουν όλα ξεχαρβαλωμένα, ώστε ξαφνικά θα πουν ότι χρειάζεται λύση και θα προτείνουν να αυξηθεί η τιμή. Γκάγκα και Πλεύρης έχουν αυτή τη λογική. Ίσως δεν τολμούν άμεσα εν όψει εκλογών, αλλά είναι στο πολιτικό DNA τους.
Θα τους αφήσουμε; Θα επιτρέψουμε να υπάρχουν τέτοιες απόψεις ακόμη και στην αριστερά; Θα πληρώνουμε συνέχεια από την τσέπη μας για να ένα πιάτο φαΐ, για την υγεία μας, για τη μόρφωση, για τις μετακινήσεις μας; Θα πληρώσουμε στο τέλος και τη δουλειά μας – το κάνουμε άλλωστε ήδη με τα απλήρωτα ρεπό και τις απλήρωτες υπερωρίες. Το ερώτημα ξαναμπαίνει: Τι θα επιτρέψουμε;
Στην υγειά σας
Θανάσης