Παίρνεις την απόφαση να γίνεις ηθοποιός.
Τελειώνεις το σχολείο.
Με το ζόρι.
Κάποιες φορές ίσως και εξαντλώντας δικαιολογημένες και αδικαιολόγητες απουσίες για να τελείωσει η δευτεροβάθμια εκπαίδευση που είναι και υποχρεωτική.
Παίρνεις το απολυτήριο λυκείου.
Αποφασίζεις να κάνεις το όνειρό σου πραγματικότητα.
Δίνεις εξετάσεις για να μπεις στη δραματική σχολή.
Όχι γράφοντας μια έκθεση,ή λύνοντας μία εξίσωση.
Παίζεις μονόλογο από αρχαίο δράμα.Από σύγχρονο ρεπερτόριο.Κρίνεσαι στην κίνηση,στον αυτοσχεδιασμό,στο τραγούδι.Και στην ιστορία θεάτρου.
Μπαίνεις στη δραματική σχολή.
Τρία χρόνια υποχρεωτική καθημερινή φοίτηση(δεν μπορεις δλδ να το συνδυάσεις με κάποιο πανεπιστήμιο,δε βγαίνουν οι ώρες).
Δέκα ώρες τουλάχιστον στη σχολή.
Μαθήματα υποκριτικής,τραγουδιού,κινησιολογίας,σκηνογραφίας,ποίησης,κινηματογράφου,μακιγιάζ.
Πρόβες έξτρα.
Σκληρή δουλειά.
Μετά από τρία χρόνια που έχεις καταθέσει,σώμα,ψυχή και νου
έρχεται η πολιτεία και σου λέει ότι δεν έκανες τίποτα.
Το πτυχίο σου είναι ίσο με το απολυτήριο λυκείου.
Σαν να μην σπούδασες.
«Είσαι ανειδίκευτος».
ΝΤΡΟΠΗ