Ο Προκόπης Παυλόπουλος καλεί τη Δικαιοσύνη να υπερασπισθεί τη «φυσική» αποστολή της, ως θεματοφύλακας του κράτους Δικαίου. Στην ουσία ωθεί τους δικαστές να δράσουν με κριτήριο την αξιοπρέπειά τους….
Γραφει ο Γιώργος Λακόπουλος απο το ieidiseis.gr
Ο Δεκέμβρης υπήρξε σκληρός μήνας για τον Προκόπη Παυλόπουλο. Το 2008, ως αρμόδιος για τη δημόσια τάξη βρέθηκε στη φωτιά της κοινωνικής έκρηξης, όταν κάποιοι εισηγούνταν ακόμη και «να κατεβάσουμε το στρατό».
Ένδεκα χρόνια αργότερα, Δεκέμβρη μήνα άρχισε να εκδηλώνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης την ειλημμένη απόφαση να του στερήσει την δεύτερη θητεία στην προεδρία της Δημοκρατίας .
Παρ ότι την είχε κερδίσει με τον άψογο τρόπο εκτέλεσης των καθηκόντων του, σε δύσκολες συνθήκες για τη χώρα και τις ισορροπίες στο πολιτικό σύστημα.
Το 2022 τον αποζημιώνει για την εχθρότητα του τελευταίου μήνα του έτους απέναντι του: στις 19 Δεκεμβρίου ολοκληρώνεται, με το επίσημο τελετουργικό της Ακαδημίας Αθηνών, η ομόφωνη εκλογή του ως τακτικό μέλος της, στην έδρα Δημοσίου Δικαίου στη Γ` Τάξη των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών.
Ανήκει πλέον στην ευάριθμη ομάδα των δημοσίων προσώπων, που έχουν κατακτήσει όλα όσα μπορεί να επιδιώξει ένας πολιτικός και ένας πνευματικός άνθρωπος στη σταδιοδρομία του.
Ο ίδιος ζήτησε να περιοριστεί στο ελάχιστο, η λίστα των πολιτικών προσώπων που θα προσκληθούν στην τελετή.
Συνετή πράξη που κρατάει τους υποκριτές μακρά από μια από τις σημαντικότερες στιγμές του βίου του.
Πρόσφατα πολλοί πρόσεξαν ότι ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας κράτησε τον εαυτό του μακριά από την σύναξη του Αντώνη Σαμαρά, στο «Παλλάς».
Του αναγνωρίσθηκε ως πράξη αξιοπρέπειας, απέναντι σε έναν αμφιλεγόμενο πολιτικό.
Συνυπήρξαν στον ίδιο πολιτικό φορέα, αλλά δεν συναντήθηκαν ποτέ στα πεδία της προσωπικής συγκρότησης, του ήθους, της ατομικής ακεραιότητας και της δημόσιας ευπρέπειας.
Ως οπαδός της λιτότητας που επιβάλει ο Καραμανλισμός, αρνείται να παραβιάσει τους κανόνες πολιτικών συναναστροφών που δίδασκε, με το παράδειγμα του, ο ιδρυτής της ΝΔ -στον οποίο μαθήτευσε.
Στο ίδιο πνεύμα εξακολουθεί να στηλιτεύει-και ως «αθάνατος» πλέον -τον αταβισμό της πρακτικής των παρακολουθήσεων που συγκλονίσει όχι μόνο τη χώρα, αλλά και τη διεθνή πολιτική σκηνή σε βάρος της χώρας
Ανατρέχει σε δείγματα της παγκόσμιας γραμματείας των μεγάλων ιδεών και υψηλών αισθημάτων, στη διαδρομή τους πολιτικής συγκρότησης του κράτους Δικαίου που αναδεικνύει την Ελευθερία σε υπέρτατη αξία του ανθρωπίνου είδους, που προστατεύει ο Κοινοβουλευτισμός.
Έτσι υπερβαίνει τις συμπληγάδες της μικροπολιτικής σύγκρουσης στο σκάνδαλο των υποκλοπών, και στις σκανδαλώδεις νομοθετικές ρυθμίσεις που επέβαλε η κυβέρνηση, ώστε να δυσχεράνει όχι μόνο την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, αλλά και τον έλεγχο των παραβιάσεών της.
Με αυτό το πνεύμα, χαρακτηρίζοντας πολιτικό «άγος» τις υποκλοπές, μεταφέρει στη Δικαστική εξουσία το βάρος της κάθαρσης.
Καλεί τη Δικαιοσύνη να υπερασπισθεί τη «φυσική» αποστολή της, ως θεματοφύλακας του κράτους Δικαίου. Στην ουσία ωθεί τους δικαστές να δράσουν με κριτήριο την αξιοπρέπειά τους….