Όλοι οι Έλληνες είδαν τις σημερινές εκδηλώσεις, παρελάσεις κλπ, για την απότιση φόρου τιμής, προς αυτούς που έπεσαν αφήνοντας τα κόκκαλά τους στα βουνά της Πίνδου και της Αλβανίας. Τώρα αν οι εορτασμοί ήσαν και αντάξιοι της θυσίας των γενναίων της γενιάς εκείνης, και μόνο γι αυτούς τότε …..εύγε στους σημερινούς πανηγυρίζοντες.
Εφημερίδες δημοσίευσαν φωτογραφίες της εποχής στον σταθμό τρένων, φορτηγών, με τους επιστρατευμένους χαμογελαστούς που θα ταξίδευαν για το μέτωπο. Εντύπωση προκάλεσε μία τέτοια φωτογραφία, σε τελευταία σελίδα έγκριτης εφημερίδας, με τους μελλοντικούς ήρωες στριμωγμένους στην «μπουκαπόρτα» φορτηγού τρένου να ανταλάσσουν χαιρετισμούς κουνώντας χέρια με αυτούς στην πλημμυρισμένη αποβάθρα να τους ανταποδίδουν επαυξημένους. Εικόνα χαράς μεγάλης. Ήταν στην αποβάθρα μόνο, ξανά, μόνο, τα παιδιά (τους;).
Σήμερα; Τί χαρά να νιώσει ο τηλεθεατής παρακολουθώντας στις τηλεοράσεις παρελάσεις με ένα μαθητή, ή νήπιο; Ήταν βέβαια χαρά να βλέπεις εορτασμό απο όλίγους που δεν το βάζουν κάτω, αλλά και απογοήτευση για την ερημία των τόπων.
Όμως τί άραγε να φταίει; Υπάρχει φάρμακο; Θα υπάρξει μία σταδιακή επάνδρωση για ανθρώπινη ζωή στους τόπους αυτούς; Βασανιστικά τα ερωτήματα, και όλα αναπάντητα από τους κυβερνητικούς. Η ερήμωση και ο μαρασμός υπάρχει.