Ο επικίνδυνος φόβος της ΄΄εθνικής ανικανότητας ΄΄

Γράφει ο Ηλίας Καραβόλιας, 10/5
Εδώ και τρείς μέρες, Έλληνες και ξένοι αρθρογραφούν κατά της ‘επικίνδυνης αριστεράς’ σε ξένες και ελληνικές εφημερίδες. Δημοσιογράφοι εντός και εκτός Ελλάδος, σχεδόν στην ίδια συχνότητα, μιλάνε για χρεοκοπία και δραχμή, λόγω του Τσίπρα.
Ο Σαμαράς λέει το ίδιο, ενώ τα γνωστά εκδοτικά και τηλεοπτικά συμφέροντα, στρεβλώνουν δηλώσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, περί δέσμευσης καταθέσεων και ‘εθνικοποίησης ‘ των τραπεζών και άλλων επιχειρήσεων.
Και αναρωτιέμαι : ο Ραχόι, πρωθυπουργός της Ισπανίας, είναι.. κομμουνιστής ή στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, και χθες κρατικοποίησε την δεύτερη μεγαλύτερη Τράπεζα της χώρας του; Ο Μόντι που επίσης χθες δήλωσε ότι πρέπει να αλλάξει ρότα η Ευρώπη και να μειωθεί η
λιτότητα στις κοινωνίες είναι… επικίνδυνος αριστερός ; Ο σύμβουλος του Παπαδήμου, κος Χαρδούβελης, που προχθές επίσημα είπε ότι υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης του Μνημονίου, είναι υπέρ της … δραχμής και προτείνει επικίνδυνα για την χώρα πειράματα;
Γίνεται κατανοητό, ότι προβάλλονται και αναπαράγονται επιλεκτικά εκείνες οι δηλώσεις που βολεύουν μια συγκεκριμένη ιδεολογία, σε κόμματα και ΜΜΕ: την ιδεολογία της ‘ πειθάρχησης’ στους κανόνες των πιστωτών και των εταίρων μας, διότι μας κρατάνε στην ζωή με τα λεφτά τους, οπότε υποκύπτουμε σε ότι μας ζητάνε!
Φοβάμαι, ότι πολλοί στην χώρα μας δεν σέβονται τους συνανθρώπους τους, υποτιμούν την λογική του κόσμου και φυσικά σκέφτονται προσκολλημένοι σε ιδεολογικά ξεπερασμένα καλούπια. Οι νοτιο-ευρωπαίοι, όχι μόνο οι Έλληνες, σκέφτονται και ψηφίζουν πλέον με άδεια τσέπη και άδειο στομάχι, ούτε με ‘μεταρρυθμιστικά ‘ και αντι-κρατιστικά κριτήρια, ούτε με κομμουνιστικά και ολοκληρωτικά προτάγματα .
Γιατί αν σήμερα, μια ευρωπαική κοινωνία νομίζει κινδυνεύει περισσότερο από δήθεν νοσταλγούς του Στάλιν, και όχι από τους εμφανείς νοσταλγούς του Χίτλερ, τότε είναι άξια της μοίρας της!
Και γίνομαι συγκεκριμένος: ο Τσίπρας , με 1 εκατομμύριο ψήφους την Κυριακή, θεωρώ ότι μπορούσε να χειριστεί καλύτερα την δυναμική εξουσίας που του ανατέθηκε και βιάστηκε να ζητήσει δηλώσεις μετανοίας, από Σαμαρά, Βενιζέλο. Αλλά οφείλω να πω ότι δεν μου φαίνεται καθόλου παράλογο, ούτε και επικίνδυνο να τινάξει την χώρα στον αέρα και να γυρίσουμε σε εποχές δραχμής, το πλαίσιο που έθεσε και τα αιτήματα που δικαίως απαιτεί :
Α) Προώθηση άμεσων αλλαγών στο πολιτικό σύστημα (αλλαγή εκλογικού νόμου, καθιέρωση απλής αναλογικής, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών)
Β) Δημόσιο έλεγχο στο τραπεζικό σύστημα και να δοθεί στη δημοσιότητα η έκθεση της ΒlackRock,
γ) Δημιουργία διεθνούς επιτροπής λογιστικού ελέγχου για να διερευνηθεί το επαχθές του ελληνικού χρέους
Ποιος Έλληνας διαφωνεί με αυτά και ποιος πιστωτής και εταίρος θα μας απαγορεύσει να τα εξετάσουμε στο εσωτερικό της χώρας μας; Έχουμε ή δεν έχουμε αυτό το δικαίωμα ως Δημοκρατία;
Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας σε θέση ευθύνης που να πει ότι «δεν γίνεται να εξοντώσουμε έναν ολόκληρο λαό». Επί δύο χρόνια δεν βρέθηκε ένας να αναλάβει το προσωπικό κόστος της αξιοπρέπειας ώστε να δηλώσει στην ΕΕ το προφανές: ότι δεν μπορείς να αρμέγεις συνέχεια την αγελάδα, αν δεν την ταίζεις κάπου- κάπου! Άλλωστε αυτό δεν μας λένε ότι κάναμε και εμείς τόσα χρόνια με τα κοινοτικά κονδύλια;
Το ότι ο Τσίπρας ζητάει και πράγματα που θα εξοργίσουν τους εταίρους και πιστωτές (άμεση ακύρωση εφαρμογής των μέτρων του μνημονίου και ειδικότερα περικοπών μισθών – συντάξεων, ακύρωση νόμων που καταργούν στοιχειώδη εργατικά δικαιώματα) συμφωνώ ότι είναι άστοχη στρατηγική και επικίνδυνη. Αυτά μπορούν να τεθούν στο τραπέζι με την Τρόικα αφού μιλήσουμε μαζί τους , σαν χώρα, με νέο-εκλεγμένη κυβέρνηση από τον ελληνικό λαό, ως μέλη ευρύτερης νοτιο-ευρωπαικής συμμαχίας που θέλει ανάπτυξη και όχι μόνο λιτότητα.
Όμως, έλεος πια με την κατηγοριοποίηση και τους διαχωρισμούς σε ‘ υπεύθυνους ευρωπαίους’ και ανεύθυνους αντι- ευρωπαίους’ . Φθάνει πια με αυτές τις διαχωριστικές γραμμές που ο δικομματισμός και οι παραφυάδες του χαράσσουν στην κοινωνία. Το 70% των Ελλήνων που ψήφισαν στις κάλπες, είπαν ναι στο ευρώ, όχι στην λιτότητα και στο μνημόνιο. Αν αυτά δεν συνδυάζονται , ας το δούμε αφού πρώτα τα διεκδικήσουμε με ισχυρό σχέδιο, ενωμένοι, σε επίπεδο πανευρωπαικό , αφού εμφανώς η κρίση δεν αφορά μόνο εμάς, και με επιμονή ,όπως έπρεπε να κάνει τόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου όσο και αυτή του Παπαδήμου.
Και σε κάθε περίπτωση, ας απειλήσουμε εμείς μια φορά τους δήθεν άτεγκτους ευρωπαίους εταίρους και δανειστές. Όχι με τις ακραίες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί παύσης πληρωμών για τρία χρόνια, ούτε με τις ακραίες θέσεις κάποιων περί επιστροφής στην δραχμή. Αλλά γιατί να μην τους δηλώσουμε, μέσω ισχυρής κυβέρνησης πολλών κομμάτων, ότι σκεφτόμαστε μερική παύση πληρωμών και πιθανώς επιστροφή, για ορισμένο χρονικό διάστημα, στο εθνικό μας νόμισμα, χωρίς να χάσουμε την ευρωπαική μας συμμόρφωση;
Πάλι θα βρεθούν κάποιοι να πουν ότι ξέρουμε τις απαντήσεις των Ευρωπαίων ,ότι δεν θα το δεχτούν και θα μας πετάξουν έξω από την Ευρωζώνη και θα κόψουν τα δανεικά. Ε λοιπόν, προσωπικά έπαψα να πιστεύω ότι αυτή θα είναι η στάση τους, γιατί πολύ απλά δεν δοκιμάσαμε καν να την δούμε !
Ουδείς επίσημος κυβερνητικός παράγοντας δύο χρόνια τώρα, τόλμησε να θίξει τέτοιο θέμα στα διεθνή ΜΜΕ, ώστε να ταράξουμε τα νερά και να περάσουμε μηνύματα για τα όρια αντοχής της ελληνικής κοινωνίας και της ευρωπαικής συνοχής( που γνωρίζουμε καλά ότι θα απειληθεί άμεσα μόλις αρχίσει να ξηλώνεται το κακοραμμένο πουλόβερ της Ευρωζώνης…)
Μόνο για ‘Τιτανικό’ που βουλιάζει, για ‘διεφθαρμένη χώρα’ και για ’γεμάτο όπλο στο τραπέζι’ , άκουσα να λένε οι επικίνδυνοι εκπρόσωποι μας !