«Εφιάλτης»
Του Κώστα Βαξεβάνη από την εφημερίδα Documento
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν κατατάσσεται στην κατηγορία ούτε των καλών ούτε των κακών πρωθυπουργών. Ο νυν πρωθυπουργός έθεσε εαυτόν στην κατηγορία εκείνη των προσώπων που διακυβέρνησαν τη χώρα και δεν κρίθηκαν για τις πολιτικές τους απόψεις ή τα έργα τους, αλλά για την εχθρότητα που έδειξαν απέναντι στη δηµοκρατία. Οι εξελίξεις τον σκιαγραφούν ως έναν Εφιάλτη του πολιτεύµατος και καθεστωτικό ηγέτη.
Αρκεί άραγε ο φτηνός και επικίνδυνος ισχυρισµός ότι οι παρακολουθήσεις ήταν πάντοτε σύµφυτες µε τη λειτουργία της πολιτικής για να δικαιολογήσει ότι ένας συγκεκριµένος πρωθυπουργός πιάστηκε µε τους κοριούς στην πλάτη, να παρακολουθεί πολιτικούς αντιπάλους και δηµοσιογράφους; Οποιος διακινεί τέτοια επιχειρήµατα στη δηµόσια σφαίρα προφανώς θα δέχεται ότι εφόσον πάντα γίνονται εγκλήµατα, αν πιάσουµε κάποιον να δολοφονεί, πρέπει να τον αφήσουµε ατιµώρητο.
Αλήθεια, πώς θα αντιµετώπιζαν τα µέσα ενηµέρωσης µια επιβεβαιωµένη παρακολούθηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, για παράδειγµα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Τι θα λέγαµε σήµερα αν µαθαίναµε ότι παρακολουθείται ο Μακρόν ή ο Τζόνσον;
Ούτε ο Μητσοτάκης ούτε τα επιχειρήµατά του µπορούν να σταθούν πλέον. Η στήριξη που του παρέχεται ακόµη από τα µίντια έχει ηµεροµηνία λήξης και δεν µπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση. Η κατάσταση είναι τόσο δραµατική για τον Μητσοτάκη που ακόµη και ο Βαγγέλης Βενιζέλος (ναι, ο πάντα πληθωρικός προς την Οικογένεια Βενιζέλος) του επιτίθεται, χαρακτηρίζοντας µάλιστα το καθεστώς του «συγκεντρωτικό και µονοπρόσωπο µοντέλο εξουσίας». Τα σενάρια για οικειοθελή ή βίαιη αποµάκρυνση του Μητσοτάκη από το κόµµα του θεριεύουν και ακόµη και αν δεν γίνουν πραγµατικότητα, γιατί ο φόβος είναι ισχυρότερος από τα δηµοκρατικά αισθήµατα στο συντηρητικό κόµµα, ωστόσο εκφράζουν την κατάσταση.
Το χειρότερο είναι ότι ο πρωθυπουργός καταφέρνει µε τη διαχείριση του σκανδάλου (του) των υποκλοπών να κατευθύνει τα βέλη στον ίδιο, συγκεντρώνοντας ταυτόχρονα τη δύναµη πυρός της αντιπολίτευσης. ∆εν υπάρχει καµιά αµφιβολία ότι ο ίδιος είναι εγκέφαλος του επιτελικού (παρα)κράτους και γι’ αυτό δεν θα κάνει καµιά παραχώρηση στη δηµοκρατία και τη διαφάνεια, γιατί απλώς θα αποκαλυφθεί. Η κατάστασή του είναι µια θλιβερή προσπάθεια να αποσείσει από πάνω του τις ευθύνες και, ακόµη χειρότερα, να τις οδηγήσει στο πρόσωπο του πιο πιστού του ανθρώπου και µέλους της Οικογένειας. Σαν ενδοοικογενειακός ρουφιάνος δείχνει το πρόσωπο του Γρηγόρη ∆ηµητριάδη ως υπεύθυνο για το σκάνδαλο, το οποίο ταυτόχρονα υπερασπίζεται ως νόµιµη διαδικασία. Ο ∆ηµητριάδης, ο διοικητής της ΕΥΠ και δεκάδες ακόµη στελέχη της ΕΥΠ τέθηκαν εκτός λόγω σκανδάλου, αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο όλα είχαν γίνει νόµιµα. Τιµωρία για ένα έγκληµα που ουδέποτε έγινε.
Ο Μητσοτάκης επιβεβαιώνει όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή. Με δική του ευθύνη αλλά και εντολή παρακολουθήθηκε ο Νίκος Ανδρουλάκης την περίοδο που τον ενδιέφεραν οι εξελίξεις µες στο ΠΑΣΟΚ. Με δική του εντολή παρακολουθήθηκαν ο Θανάσης Κουκάκης και όποιος άλλος δηµοσιογράφος έθετε εκείνη την περίοδο στο στόχαστρο της έρευνάς του τα βρόµικα συµφέροντα τα οποία αµνήστευε µε νόµους ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Κανένας άλλος δεν είχε κίνητρο να το πράξει και κανένας άλλος δεν θα έπαιρνε το ρίσκο να το κάνει αν δεν ήταν ο απόλυτος και ανεξέλεγκτος άρχων.
Αυτός είναι ο λόγος που ο Μητσοτάκης προσπαθεί να µείνουν σε σύννεφο αδιαφάνειας όσα έγιναν. Φέρει προσωπικά και εξ ολοκλήρου την ευθύνη. Για παράδειγµα, εναντίον της εισαγγελέα της ΕΥΠ Βασιλικής Βλάχου δεν έχει κινηθεί καµιά πειθαρχική διαδικασία ή διαδικασία ελέγχου, αν και έχει πιστοποιηθεί ότι µε την υπογραφή της (και ενώ δεν έπρεπε, όπως δήλωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης) έγινε η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη. Γιατί δεν διατάχτηκε πειθαρχικός έλεγχος;
Για λόγους προσωπικής ευθύνης ο Μητσοτάκης δεν επαναφέρει, όπως έχει ζητήσει η αντιπολίτευση, τον νόµο που κατήργησε, µε βάση τον οποίο ένας πολίτης µπορεί να ενηµερωθεί για την παρακολούθησή του. Αν επανέλθει ο νόµος, τότε πολιτικοί, δηµοσιογράφοι και επιχειρηµατίες που υποψιάζονται ότι ήταν υπό παρακολούθηση θα ζητήσουν επισήµως στοιχεία και θα αποκαλυφθούν τα πρόσωπα και οι πραγµατικοί λόγοι της παρακολούθησης.
Φυσικά το σκάνδαλο των υποκλοπών δεν είναι ούτε αστοχία ούτε διατήρηση µιας κάποιας οικογενειακής παράδοσης. Αποτελεί µοιραία κατάληξη της καθεστωτικής αντίληψης που διακατέχει τον Μητσοτάκη. Η ίδρυση και η λειτουργία του «επιτελικού κράτους» ήταν συνταγή πλήρους ελέγχου των υπουργών και των υπουργείων αλλά και συγκέντρωσης εξουσίας στον Μητσοτάκη και στα οικογενειακά παράκεντρα εξουσίας. Στα τρία χρόνια διακυβέρνησής του έχει φροντίσει να ελέγχει πλήρως τις λειτουργίες του κράτους, να ξεπουλάει τη δηµόσια περιουσία και να κατεδαφίζει το κράτος δικαίου. Τα δικαιώµατα των πολιτών έχουν πάψει να αποτελούν συνταγµατικές προβλέψεις και µνηµονεύονται σαν ποινικά αδικήµατα. Οποιος διεκδικεί δικαιώµατα και κράτος δικαίου αποκαλείται ανθέλληνας, προδότης, µειοδότης και παρίας. Ο πρωθυπουργός ανέσυρε από το εγχειρίδιο εγκληµάτων της ΕΡΕ και της εµφυλιοπολεµικής ∆εξιάς τον εσωτερικό εχθρό και την εθνική ασφάλεια. ∆εν είναι ο ίδιος εγκληµατίας απέναντι στο σύνταγµα, αλλά όσοι ζητούν νοµιµότητα είναι εχθροί της χώρας.
Όταν πριν από τέσσερα χρόνια ο Μητσοτάκης είχε επιτεθεί στο Documento και επιχείρησε τη δολοφονία χαρακτήρα της εφηµερίδας και των δηµοσιογράφων της είχαµε προειδοποιήσει ότι στόχος δεν είµαστε εµείς, αλλά η δηµοσιογραφία που ασκεί έλεγχο. Σήµερα εχθρός της αλήθειας του Μητσοτάκη είναι κάθε δηµοσιογράφος όπου γης ο οποίος κρίνει τα πεπραγµένα και το καθεστώς του. Από τον «Guardian» και τους «New York Times» έως το Politico και την DW, οι δηµοσιογράφοι αποτελούν τα µέλη µιας συνωµοσίας ή ίσως και µιας κατασκοπευτικής δράσης που θέλει να πλήξει τη χώρα. Κατά την παλιά παράδοση της εµφυλιοπολεµικής ∆εξιάς, η χώρα, το δηµόσιο συµφέρον και οι εθνική υπόσταση ταυτίζονται µε τον αυταρχικό ηγέτη και το καθεστώς του. Ο δηµοκρατικός έλεγχος και το σύνταγµα είναι ενοχλητικές παραφυάδες του διεθνούς κοµµουνισµού και των συνοδοιπόρων του.
Ο Μητσοτάκης θα καταρρεύσει και θα καταγραφεί στην Ιστορία µε τον τρόπο που έχουν µεριµνήσει εκείνος και οι πράξεις του. Εχει δηµιουργήσει όµως ανεπανόρθωτη ζηµιά στη χώρα. Λόγω των οικονοµικών εξελίξεων οι περισσότεροι θα του αποδώσουν ότι κατάφερε να οδηγήσει και πάλι τη χώρα στην εποχή των µνηµονίων. Η µεγάλη ζηµιά όµως που κάνει ο Μητσοτάκης αφορά τη δηµοκρατία. Ξύπνησε όλα τα ζόµπι του παρελθόντος και άνοιξε την πόρτα στον ελληνικό τραµπισµό και στην alt right. Κάθε φιλελεύθερη φωνή στη Ν∆ έχει σιγήσει, ενώ ακόµη κι αυτός ο Αντώνης Σαµαράς µοιάζει πλέον «µετριοπαθής» ακροδεξιός µπροστά στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Είναι δύσκολο για τη χώρα να επανέλθει σε πορεία όπου οι ελευθερίες, τα δικαιώµατα και τα κεκτηµένα αποτελούν χαρακτηριστικά ενός δηµοκρατικού κράτους. Οι αξίες πρέπει να επανεφευρεθούν και οι λέξεις να επανακτήσουν την έννοια που είχαν πριν από τη µητσοτακική στρέβλωση. Το µεγαλύτερο πρόβληµα θα το αντιµετωπίσει η Ν∆, η οποία θα χρειαστεί χρόνια για να αποτάξει τα πολιτικά συµπλέγµατα του σκοταδιστικού και διεφθαρµένου πελατειακού κόµµατος. Μέχρι τότε θα είναι ηττηµένη, ντροπιασµένη, υπό την καθοδήγηση των διδακτόρων της παλιάς σχολής «µανεκέν» του Καρατζαφέρη. Κάποιοι βέβαια θα έχουν κάνει αµύθητες περιουσίες.