Έκαναν λάθος ανάγνωση όσοι έσπευσαν να ερμηνεύσουν τους χρησμούς Πομπέο ως μονοσήμαντη στήριξη της Ελλάδας σε περίπτωση ένοπλης αντιπαράθεσης με την Τουρκία.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Η σημερινή αμερικανική ηγεσία, όπως και όλες οι προηγούμενες, αντιμετωπίζει με δέος τους δύστροπους γείτονες και με συγκατάβαση τους άκρως προβλέψιμους Έλληνες πολιτικούς, που κάνουν επικύψεις για να εισπράξουν ένα φιλικό «ταπ-ταπ» στην πλάτη.
Είναι εφιαλτική η σύγκριση της «θέσης ισχύος» με την οποία διαπραγματεύεται ο Ερντογάν σε σχέση με την ανήμπορη Ελλάδα, ο πρωθυπουργός της οποίας δεν κατάφερε να εξασφαλίσει ούτε μια συνάντηση «στο πόδι» με τον Ντόναλντ Τραμπ. Ο Ερντογάν με ένα απλό τηλεφώνημα ανακοινώνει την απόφασή του να εισβάλει στη βόρεια Συρία και οι Αμερικανοί όχι μόνο του δίνουν το πράσινο φως, αλλά του… αδειάζουν και τη γωνιά, εγκαταλείποντας στην τύχη τους γενναίους Κούρδους, μέχρι χθες συμμάχους τους.
Την ίδια ώρα ο «σουλτάνος» μπορεί να προμηθεύεται ρωσικά οπλικά συστήματα προηγμένης τεχνολογίας, να κλείνει το μάτι στο Ιράν, να απειλεί την Αίγυπτο και τη Σαουδική Αραβία, να σκυλοκαβγαδίζει με το Ισραήλ και γενικά να κάνει ό,τι μπορεί για να μπει στο μάτι του Λευκού Οίκου χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Έχει αποσπάσει μια ιδιότυπη ασυλία η Τουρκία και ασφαλώς δεν πρόκειται να την απολέσει αν μια ωραία μέρα στραφεί εναντίον της Ελλάδας. Το συγχωροχάρτι διαρκείας στον Ερντογάν δίνεται επειδή ο ίδιος, σε πλήρη αντίθεση με τους ψοφοδεείς και οσφυοκάμπτες Έλληνες πολιτικούς, διαφημίζει πειστικά την (υπερτιμημένη) στρατιωτική του ισχύ, αλλά κυρίως την αποφασιστικότητα να κάνει χρήση της για να προασπίσει τα συμφέροντα της χώρας του. Στον αντίποδα, η σημερινή ελληνική κυβέρνηση, στα χνάρια της προηγούμενης, έχει επιδοθεί σε ένα ατελείωτο λιβάνισμα των Αμερικανών, προσφέροντας γη και ύδωρ εις αντάλλαγμα όχι στρατιωτικών εγγυήσεων, αλλά… μελλοντικών επενδύσεων, όπως ίσως αυτή η γουστόζικη που επιχειρήθηκε με την Εθνική Ασφαλιστική.
Κανείς δεν έχει αντίρρηση να δώσει η χώρα μας πρόσθετες βάσεις στην αμερικανική υπερδύναμη, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα πάρουμε κάτι χειροπιαστό σε αντιστάθμισμα. Προηγμένα οπλικά συστήματα, σαφείς εγγυήσεις εδαφικής ακεραιότητας των νησιών, γενναία χρηματική βοήθεια με ευνοϊκούς όρους ή έναν συνδυασμό από αυτά. Όχι… αόριστες υποσχέσεις και τάξιμο μελλοντικών ιδιωτικών επενδύσεων!
Η στρατιωτική εξυπηρέτηση των Αμερικανών έχει κόστος. Διαλύει κάθε ελπίδα στρατηγικής συνεννόησης με τον Πούτιν και μας βάζει απέναντι σε χώρες με τις οποίες οι ΗΠΑ έχουν ανοιχτούς λογαριασμούς. Και όταν βεβαίως αυτή η εξυπηρέτηση δίνεται αβίαστα, χωρίς όρους και ανταλλάγματα, εμπεδώνει την αντίληψη ότι η Ελλάδα είναι ο ευπειθέστερος καρπαζοεισπράκτορας της περιοχής.
Στον αντίποδα η ασύδοτη Τουρκία κάνει καθημερινή επίδειξη μαγκιάς. Αγοράζει πυραύλους από τους Ρώσους και αξιώνει αεροπλάνα από τους Αμερικανούς. Καταρρίπτει ρωσικά μαχητικά, αλλά είναι στα… μέλια με τον Πούτιν. Μεθαύριο θα μπουκάρει στη Συρία, υποκαθιστώντας τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, και θα «απελευθερώσει» χιλιάδες τζιχαντιστές αιχμαλώτους από τα χέρια των Κούρδων (ξέρετε βέβαια πού θα τους στείλει, ε;). Με αυτά τα δεδομένα υπάρχει ακόμη σοβαρός άνθρωπος που να πιστεύει ότι σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης θα μας… σώσει ο 6ος στόλος;