Θα προτιμούσα να παρουσίαζα μια εικόνα που θα μπορούσε να δείξει το τι ακριβώς έχω κατά νου, αποφεύγοντας έτσι 1000 λέξεις, όμως δεν κατάφερα να δημιουργήσω κάτι αξιόλογο και έτσι ξεκινώ το γράψιμο.
(Ανατολικά της Ακρόπολις)
Την άνοιξη του 2011 βρέθηκα μπροστά σε ένα δίλλημα. Η προσωπική μου μοίρα με έφερε απέναντι στην διαχείριση ενός εξοχικού σπιτιού και ενός κήπου μερικών εκατοντάδων τετραγωνικών μέτρων. Το δίλλημα που αντιμετώπιζα ήταν :
Ή θα άφηνα στην τύχη του τον κήπο με προοπτική να ρημάξει ή να τον καλλιεργούσα με ότι επιβάρυνση αυτό σήμαινε. Θυμήθηκα τα λόγια των Αγίων γερόντων μας, ότι δηλαδή στα δύσκολα χρόνια, καλό θα ήταν όποιος έχει γη να την καλλιεργεί. Επέλεξα την δύσκολη απόφαση της καλλιέργειας.
Δεν θα μιλήσω για τις δυσκολίες που αντιμετώπισα και συνεχίζω να αντιμετωπίζω, ούτε για τις σκληρές καιρικές συνθήκες, κάτω από τις οποίες ήμουν αναγκασμένος να φέρνω βόλτα τα πιο απίθανα προβλήματα που αντιμετώπιζα είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω κούρασης. Αυτά εύκολα γίνονται αντιληπτά. Θα μιλήσω για κάποιες προσωπικές μου στιγμές που έχουν να κάνουν με την αγαπημένη μου συνήθεια να αφουγκράζομαι αλλά και να απολαμβάνω κατά
τις ώρες του δειλινού, το κελάηδημα του Κότσυφα.
Μια συνήθεια που σχεδόν ευλαβικά τηρούσα αρκετό καιρό. Έτσι και αυτήν την φορά, και ειδικότερα αφού βρισκόμουν σε ένα περιβάλλον που ευνοούσε το άκουσμα του Κότσυφα, από τις πρώτες ημέρες φρόντιζα να απολαμβάνω το τραγούδι του.
Είχα εντοπίσει περίπου το πότε ξεκινούσε το ρεπερτόριό του, ήταν κοντά στο δειλινό και πολλές φορές, άφηνα οποιαδήποτε εργασία μου, εύρισκα μια αναπαυτική θέση κάπου στον κήπο και απολάμβανα αυτές τις μοναδικές στιγμές.
Σχεδόν σταματούσα κάθε σκέψη μου μη θέλοντας να διασπάσω την προσοχή μου και κάποιες φορές επαναλάμβανα νοερά σαν ηχώ, τμήμα της μελωδίας που έφτανε στα αυτιά μου. Δεν προσπαθούσα να κελαηδήσω όπως το πουλί, αλλά να αυξήσω τα ποσοστά προσήλωσής μου μιμούμενος τις μελωδίες του. Αυτό μου προκαλούσε αφάνταστη ευφορία και συναισθήματα γαλήνης και ευδαιμονίας με πλημμύριζαν σαν κύματα. Ωστόσο, διέκρινα ανάμεσα σε αυτά τα συναισθήματα και κάποιο άλλο συναίσθημα, πιο βαθύ με αντίθετα αποτελέσματα. Ένοιωθα ταυτόχρονα ευδαιμονία αλλά και μια σχεδόν αδιόρατη μελαγχολία. Δεν μπορούσα να εντοπίσω το γιατί αισθανόμουν έτσι μελαγχολικά.
Αυτό συνεχιζόταν κάθε φορά που εργαζόμουν στον κήπο. Ώσπου ένα δειλινό, έμελλε να με σημαδέψει εντελώς, μια αναπάντεχη «ανακάλυψη» που έκανα. Καθώς ήμουν αφημένος στις εξαίσιες μελωδίες, παρατήρησα πως την δεδομένη χρονική στιγμή, το μοναδικό πλάσμα που ακουγόταν τριγύρω μου ήταν ο Κότσυφας. Μια περίεργη και αλλόκοτη βουβαμάρα επικρατούσε στην περιοχή, σαν κάποιο αόρατο χέρι να είχε ρυθμίσει τον ηχητικό ροοστάτη της φύσης σε επίπεδα ψιθύρου. «Μα σιωπά η φύση»;; αναρωτήθηκα και αφουγκράστηκα με περισσότερη προσοχή. Κάποια σποραδικά γαυγίσματα αλλά και κάποιοι θόρυβοι από αυτοκίνητα που ακούγονταν από τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο δεν άλλαζαν το αποτέλεσμα, η φύση έδειχνε να οπισθοχωρεί ηχητικά, αφήνοντας χώρο στο πουλί που απολάμβανε αυτή την διάκριση.
Η πρώτη μου σκέψη είχε να κάνει με το παράδειγμα της ορχήστρας όπου κατά την στιγμή που ο σολίστ μπαίνει στο μέρος του, όλη η ορχήστρα πέφτει σε ένταση για να ακουστεί καλύτερα το μουσικό μέρος του σολίστ. Γεμάτος περιέργεια αλλά και έξαψη, προσπαθούσα να εντοπίσω και άλλους ήχους της φύσης, κάποια άλλα πουλιά για παράδειγμα ή τριζόνια ή οτιδήποτε άλλο θα έσπαγε την σιωπή της φύσης. Μάταια, η φύση απλά …ψιθύριζε.
Αυτό κράτησε 20-30 λεπτά περίπου και μετά ο κότσυφας σταμάτησε. Σταδιακά, άρχισα να ακούω τους ήχους της φύσης να δυναμώνουν και ένας γκιώνης αλλά και 1-2 κουκουβάγιες πήραν την θέση τους στα αναλόγια της νύχτας. Εκείνη την ώρα έστρεψα το βλέμμα δυτικά και παρατηρούσα το λυκόφως, την τελευταία αναλαμπή του φωτός πριν το σκοτάδι.
(Δυτικά της Ακρόπολις)
Γεμάτος περιέργεια για το αν μπορούσα να εντοπίσω την Σιωπή της Φύσης και μέσα σε αστικό περιβάλλον, ξεκίνησα να αφουγκράζομαι τον Κότσυφα και μέσα στην πόλη. Ήμουν σίγουρος ότι εδώ δεν θα ίσχυαν τα ίδια με αυτά που ίσχυαν στην ύπαιθρο και οι λόγοι είναι προφανείς. Αστικός ιστός σημαίνει περισσότερη φασαρία, θόρυβοι κ.λ.π. Η έκπληξή μου ήταν διπλάσια όταν ανακάλυψα πως και μέσα στην πολύβουη πόλη, η Σιωπή της Φύσης ήταν εκεί, στην ώρα της, απλώνοντας αυτήν την απόκοσμη βουβαμάρα και προκαλώντας μου την διπλάσια σύγχυση.
Η Φύση σιωπά λίγο πριν το Λυκόφως.
(Ανατολικά της Ακρόπολις)
Καθώς περνούσε ο καιρός αντιμετώπιζα με περισσότερο σκεπτικισμό αυτήν την συνάντηση με τον Κότσυφα αλλά και την σιωπή της φύσης. Κάποια δειλινό, καθισμένος αναπαυτικά στον κήπο και ενώ αφουγκραζόμουν με σχεδόν ευλαβική προσοχή τις στιγμές αυτές, αναλογιζόμουν το τι συμβολίζει μεταφυσικά για τον άνθρωπο το φως και τι το σκοτάδι; Εύκολα καταλήγει κάποιος – συμβολικά πάντα – πως θα μπορούσε να σήμαινε την ζωή και τον θάνατο πράγμα που με έφερε στο συμπέρασμα πως η φωνή του Κότσυφα, αποτελούσε την τελευταία ημερήσια ηχητική παρέμβαση της φύσης πριν τον ερχομό του σκοταδιού-θανάτου, κάτι σαν τα τελευταία λόγια ενός ετοιμοθάνατου ή ακόμα και την τελευταία εκπνοή του ανθρώπου πριν σβήσει για πάντα το φως της ζωής του.
Και τότε το αδιόρατο και μελαγχολικό συναίσθημα, ξεπήδησε με ορμή από μέσα μου, με πλημμύρισε ολόκληρο, ένοιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά… «η Φύση οπισθοχωρεί ηχητικά με ευλάβεια, αποδίδοντας τιμή στο Φως-Ζωή που φεύγει,… η Φύση κλίνει το γόνυ στο ετοιμοθάνατο Φως» σκέφτηκα και αμέσως πετάχτηκα όρθιος, σχεδόν τρομοκρατημένος και βιαστικά επέστρεψα στο σπίτι ενώ έριχνα φευγαλέες ματιές στο Λυκόφως.
(Δυτικά της Ακρόπολις)
Μια σκέψη με διαπέρασε σαν ηλεκτροσόκ και βάλθηκα να την επεξεργάζομαι. Σκέφτηκα πως αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αν δηλαδή η Φύση αποχαιρετά το Φως- Ζωή με τέτοιο ευλαβικό τρόπο, ακριβώς αυτές τις στιγμές δημιουργούνται οι κατάλληλες προϋποθέσεις για ανθρώπινη περισυλλογή, επειδή το περιβάλλον είναι ευνοϊκό για κάτι τέτοιο, επειδή οι συνθήκες είναι οι ευνοϊκότερες που μπορούν να υπάρξουν. Σκέφτηκα πως αν, μπορούσε κάποιος να προσευχηθεί εκείνες τις ώρες, θα συμβάδιζε με τους εξωτερικούς παράγοντες και άρα η κατάνυξη θα ευνοούσε την δύναμη και το βάθος της προσευχής.
Η πρόταση που βγήκε από το παραπάνω σκεπτικό μου ήρθε τόσο πολύ αβίαστα, που την θεώρησα σαν φυσική εξέλιξη. Ακούστε την λοιπόν :
Την ώρα που το φως παραδίδει την θέση του στο σκοτάδι θα μπορούσαμε εμείς οι Έλληνες -Ορθόδοξοι και μη- Χριστιανοί να ενωθούμε σε μια κοινή προσευχή, λέγοντας την «Κυριακή Προσευχή» για αρχή ή οτιδήποτε άλλο βοηθά την κατάνυξη και αμέσως μετά να αρχίσουμε να προσευχόμαστε για την σωτηρία της Πατρίδας μας της Ελλάδας
Δεν έχει σημασία το πώς ακριβώς θα προσευχηθούμε, ποια θα είναι τα λόγια της προσευχής, αρκεί μόνο να αφιερώσουμε την σκέψη μας και την καρδιά μας. Ακόμα και οι μη Χριστιανοί μπορούν να αφιερώσουν αυτά τα λίγα λεπτά, ενωμένοι σε μια πνευματική επικοινωνία με όλους τους άλλους, λέγοντας τα δικά τους τυπικά και μετά προσευχόμενοι με κέντρο τους παραπάνω άξονες. Το ίδιο και οι άθεοι μπορούν να αφιερώσουν την σκέψη τους αφού φαντάζομαι ότι τους απασχολούν η Πατρίδα, η Άμυνα και οι κτυπημένοι από την μοίρα συνάνθρωποί τους.
Στην ερώτηση «πόσο γλυκανάλατος μπορείς να γίνεις ρε DustOfRoad τρέχοντας πίσω από κοτσύφια και Σιωπές της Φύσης» ή «πόσες κουταμάρες μπορεί το καμένο σου μυαλό να ξεφουρνίσει» η απάντηση είναι :
Έχετε απόλυτο δίκιο!
Ξεχάστε ότι σας είπα για δειλινά, πουλιά και ήχους και σκεφτείτε τα οφέλη από μια τέτοια απόφαση…το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ρολόι και η επισήμανση ότι το Λυκόφως έρχεται αυτήν την περίοδο, λίγο μετά τις 8.30 μ.μ. Αρκεί να το θυμηθείτε και εκείνη περίπου την ώρα, σκεφτείτε κάτι θετικό γι όλα αυτά που ανέφερα.
Στην ερώτηση «τι μας προτρέπεις τώρα να κάνουμε, εμείς προσευχόμαστε όποια ώρα θέλουμε, δεν θα μας πεις εσύ πότε θα το κάνουμε» η απάντηση είναι ή ίδια :
Έχετε απόλυτο δίκιο και συνεχίστε να κάνετε αυτό που μέχρι τώρα κάνετε.
Για τους άλλους όμως που θα αποφασίσουν να προσευχηθούν την συγκεκριμένη χρονική στιγμή, όταν θα περάσουν οι δύσκολες μέρες θα γνωρίζουν πως ήταν παρόντες σε κάτι μοναδικό, σε κάτι Πανελλαδικό που ο στόχος ήταν η προστασία της Πατρίδος και των ασθενέστερων συνανθρώπων τους.
Πως ΕΝΩΘΗΚΑΝ για άλλη μια φορά για το κοινό καλό. Και οι πιο τυχεροί απ΄ αυτούς, αυτοί που ζουν σε πιο αγροτικές περιοχές, θα έχουν την μοναδική ευκαιρία να ενώσουν την παρουσία τους με την φωνή του Τελευταίου Μελωδού, πριν το Σκοτάδι καλύψει τα πάντα.
Κι αν ακόμα όλα αυτά φαίνονται εξοργιστικά και τραβηγμένα μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι άλλο. Σχολιάζοντας τις πολιτικές εξελίξεις μέσα στο ιστολόγιο Ολυμπία, για κάποιον λόγο ενώθηκαν οι μοίρες μας και πορευθήκαμε άλλοτε με διαφωνίες άλλοτε με συμφωνίες, ως μια άλλη ιδιότυπη ορχήστρα. Μπορούμε να συμφωνήσουμε σε μια εκεχειρία που θα αφορά τα προσβλητικά σχόλια και τις ύβρεις από τα αντίπαλα στρατόπεδα.
Κανείς 12θεϊστής ή άθεος δεν θα προσβάλλει με τα σχόλιά του Χριστιανούς και το αντίθετο. Όπως επίσης σε όποια πολιτική παράταξη ανήκει καθένας από εμάς να σεβαστεί αυτήν την πνευματική εκεχειρία και να αποφύγει προσβολές και χυδαιότητες.
Μην ανησυχείτε, δεν θα είναι για πάντα. Μετά τις δύσκολές μέρες λήγουμε την εκεχειρία και έτσι θα μπορέσουμε να απολαύσουμε πάλι διαλόγους υψηλής αισθητικής και πολιτισμού.
Πραγματοποιώντας την δική μας Πνευματική Ολυμπιάδα εδώ στο Ολυμπία, αποδεικνύουμε την συνέχεια της ικανότητάς μας να πραγματοποιούμε την ΕΝΩΣΗ διαχρονικά, όταν οι καιροί το απαιτούν.
Αφού διαβάσατε μέχρι εδώ, μπορείτε να δεχθείτε ή να αρνηθείτε την πρόταση.
Δεν μπορείτε όμως να την αγνοήσετε !
Χρειάστηκα παραπάνω από 1000 λέξεις
Έχετε την εικόνα ;
Dust Of Road
σσΟ: Δεν θα μπορούσε να μπει τίποτε άλλο παρά ο πίνακας του εκπληκτικού ΑΠΕΛΛΗ που μας τιμά με την παρουσία του.