Απόστολος Αποστόλου
Και ενώ ο κ. Μητσοτάκης τη μια μέρα ανακοινώνει υποψήφιους και τους τοποθετεί στις λίστες ψηφοδελτίων και την άλλη μέρα δηλώνει ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2023, μοιράζοντας παράλληλα ψίχουλα επιδοματικής πολιτικής,( αλλά προσέχοντας και τους φίλους ολιγάρχες του, μετατρέποντας το μεγάλο χαράτσι της ενέργειας «δηλαδή τη μεγάλη φούσκα» από ρήτρα αναπροσαρμογής σε χρέωση προμήθειας ρεύματος), τα πατριωτικά κυρίως εξωκοινοβουλευτικά κόμματα πλεονάζουν από σύγχυση, αδράνεια, πλήξη.
Με όπλο μόνο μια στείρα καταγγελτική ρητορική με αφοριστικούς ισχυρισμούς και με μπανάλ συζητήσεις, προσπαθούν να αντιπαρατεθούν στις καμουφλαρισμένες πολιτικές του Μητσοτάκη και στις νέο-υποσχεσιολογίες πολλών κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Παίζουν χωρίς να το καταλαβαίνουν το παιχνίδι των αντιπάλων τους.
Επιπλέον δεν μπορούν να κερδίσουν τον ελληνικό λαό γιατί δεν εκφράζουν και την απαραίτητη διαφάνεια.
Και επειδή οι πολίτες σε κάποια ζητήματα είναι υποψιασμένοι σε άλλα υπνωτισμένοι, αναφορικά με τα πατριωτικά κόμματα θεωρούν ότι εκείνα μπορεί να εκφράζουν ακόμη και διαπλεκόμενα συστημικά συμφέροντα.
Επίσης οι έλληνες πολίτες, καχύποπτοι και όχι άδικα, θεωρούν ότι και πατριωτικά κόμματα μπορεί να είναι κόμματα της διεθνοποιημένης μιντιακής ολιγαρχίας ή στρατολογημένα σε πρεσβείες, σε μυστικές υπηρεσίες, ή σε ολιγάρχες. Και σε έκτακτες ανάγκες εκεί δηλαδή όπου το σύστημα κινδυνεύσει να χρησιμοποιηθούν ως κόμματα σωσίβια, ή ως δυνάμεις ανάσχεσης, ή ως υποσυστήματα ισορροπίας του συστήματος.
Τα αντισυστημικά πατριωτικά κόμματα οφείλουν να μιλήσουν καθαρά και να προσανατολιστούν μέσα στο χρόνο συνδεόμενα ελεύθερα με επιλεγμένες τάσεις της παράδοσης που εξευγενίζουν και εξανθρωπίζουν, με τα ζώπυρα του αξιακού πολιτισμικού μας ορίζοντα. Να κινηθούν σε προσδοκίες και προοπτικές απελευθερωτικές όχι να παρκάρουν μέσα στο κοινοβούλιο με στρατηγική που λέει ότι πρώτα θα πρέπει να εθνικοποιηθούν οι μάζες ή να αποκτήσουν συνείδηση (για να το πούμε πιο κομψά) της ιστορικής τους αποστολής, και μετά να διεκδικήσουμε εξουσία.
Ότι ακριβώς λέει και το ΚΚΕ, προηγείται η προλεταριακή συνείδηση και μετά η διεκδίκηση της εξουσίας.
Και επίσης οφείλουν να βρουν τρόπους ασφαλείς ώστε το δημόσιο χρέος να μη χρησιμοποιηθεί ως μοχλός πίεσης εθνικής υποχώρησης σε καταστάσεις κρίσεων.
Να προτείνουν στρατηγικές που θα συνδυάζουν τη διαχείριση της συγκυρίας, την εξέλιξη της ελευθερίας και την αναγέννηση της παραγωγής, έτσι ώστε η παραπάνω σύνθεση θα λειτουργήσει ως δημιουργία και σκέψη. Όλο αυτό θα αποτελεί ουσιαστικά ένα νέο ιστορικό κύκλο που θα προσανατολίζει την πολιτική δράση και εξέλιξη.
Αλλιώς θα έχει δημιουργηθεί ένα δίκτυο πατριωτισμού που θα αντιπαλεύει τις νατοϊκές σταυροφορίες και την ελληνική συμμετοχή σ’ αυτές, βάζοντας όμως τους πολίτες να σκέφτονται λανθασμένα και να επιδίδονται μόνο σε αποδοκιμασίες του παρόντος χωρίς πυξίδα και κεντροθετημένους στόχους.
Σ’ αυτό το μείγμα ανακυκλωμένων πολιτικών απόψεων και προσώπων που βρίσκεται σήμερα στην εξουσία δεν οργανώνεις καταγγελτήρια και επαναστατικότητες μεταξύ χειλέων και κάλυκος, ούτε προωθείς έναν ιερατικό λόγο αδιάφορο και άσαρκο απέναντι στα φροντιστήρια υποταγής της βιοπολιτικής και στις ψευδώνυμες πρωτοπορίες, αλλά φτιάχνεις μια νέα συμβολική πολιτική γνωσιολογία με αξιόπιστη συναίνεση.
Σε κάθε άλλη περίπτωση οι ζητωπάτριδες και οι πατριδοδίαιτοι θα κινούνται μεταξύ εξυπνακισμού και τεχνασμάτων και θα ανακυκλώνουν τη μονοτονία με τα πατριωτικά και απερπάτητα εμβατήρια τους στις ιντιβιντουαλιστικές και ωφελιμιστικές απογειώσεις της ζωής τους. Ο Κ. Παλαμάς έλεγε ότι «Ο πατριωτισμός είναι το ευγενέστερον των αισθημάτων, αλλά και το προχειρότερον εις εκμετάλλευσιν υπό των φωνασκών, των αγυρτών και των επιτηδείων παντός είδους.»
Στον ιδεοληπτικό ανασυσταμένο κόσμο της μετανεωτερικής δυστοπίας του κοινωνικού αποκλεισμού και του σύγχρονου απαρτχάιντ ο πατριωτισμός θα αποτελεί την επαναστατική δυναμική των ανεξέλεγκτων κυκλωμάτων εξουσίας και την υπερασπιστική ανάγκη των δημοκρατικών αρχών. Για κάτι τέτοιο κρίνεται αναγκαίο μια επιστημολογία της πατριωτικής αντίστασης ως συγκεκριμένη μορφή πολιτικής.
Απόστολος Αποστόλου καθηγητής πολιτικής και κοινωνικής φιλοσοφίας