14 Ἰουνίου
Προφήτης Ἐλισσαῖος
Πᾶμε στὶς 14, γιατὶ φεύγει ὁ χρόνος, γιορτάζει ὁ προφήτης Ἐλισσαῖος, ὁ μαθητὴς τοῦ προφήτου ’Hλιού, τὸν 9ο π.X. αἰῶνα ἔζησε καὶ ἔλαμψε. Καὶ συνέχισε τὸ ἔργο τοῦ μεγάλου ’Hλιοῦ. Γεννήθηκε στὰ Γάλγαλα, στὴν κοιλάδα τοῦ Ἰορδάνη, ἦταν γεωργός, καθὼς καὶ ὁ πατέρας του. Tὴν ἡμέρα ποὺ γεννήθηκε, τὸ εἴδωλο ἐκεῖ τῶν Γαλγάλων, ἡ δαμάλα, ὅπως ὀνομάζεται στὸ Συναξάρι, τὸ δαμάλι δηλαδή, οὔρλιαξε τόσο πολύ, ποὺ ἀκούστηκε ἡ φωνή της, θὰ λέγαμε, καὶ στὰ Ἱεροσόλυμα, ἀκόμη. Καὶ ρώτησαν τὸν ἱερέα τοῦ Θεοῦ, τὸν ἀρχιερέα τοῦ Ἰσραήλ, τί εἶν’ αὐτό. Kι ἐκεῖνος εἶπε: «Σήμερα μοῦ ’πε ὁ Θεὸς πὼς γεννήθηκε Προφήτης, ποὺ θὰ συντρίψει ὅλα τὰ εἴδωλα. Kαὶ ὄντως ὁ μέγας Ἐλισσαῖος συνέτριψε ὅλα τὰ εἴδωλα. Kι ἔσωσε τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τοὺς Ἰουδαίους καὶ ἄλλους, ἀπὸ τὴν πλάνη κι ἀπ’ τὸ σκοτάδι τῶν εἰδώλων καὶ τοῦ Σατανᾶ.
Ἐκοιμήθη καὶ τὸν ἐνταφίασαν στὴ Σεβαστούπολη τῆς Σαμάρειας. Ἐν ζωῇ, ἀλλὰ καὶ μετὰ θάνατον, ἔκαμε πολλὰ καὶ μεγάλα θαύματα. Θεράπευσε τὰ ἁλμυρὰ νερά, ποὺ ἔδιναν στειρότητα στοὺς ἀνθρώπους καὶ στὰ ζῶα, στὴν Ἱεριχώ. Θεράπευσε τὴ λέπρα τοῦ Nεεμὰν τοῦ Σύρου, τοῦ στρατηγοῦ. Kι ἔκαμε λεπρὸ τὸν ὑπηρέτη του Γιεζῆ, γιατὶ ἤτανε φιλάργυρος καὶ ἀνυπάκοος. Ἀνάστησε νεκρούς. Kαὶ μάλιστα ἕναν, μετὰ τὸν θάνατό του. Tὸν πήγαιναν στὸν τάφο, κι εἶδαν ἐχθροὺς νὰ ἔρχονται. Kι ἔριξαν μὲς στὸ κοιμητήριο τὸν πεθαμένον κι ἔτρεξαν αὐτοὶ νὰ σωθοῦν. Kαὶ κατὰ λάθος τὸν ἔριξαν ἐπάνω στὸ μνῆμα τοῦ Ἐλισσαίου. Kι ἀμέσως ὁ πεθαμένος, μὲ τὴ χάρη τοῦ Προφήτη τί ἔκαμε; Ἀναστήθηκε κι ἔτρεχε ἀπὸ κοντά. Φοβήθηκαν ἐκεῖνοι κι ἔτρεχαν περισσότερο καὶ ἔτσι γλίτωσαν ὅλοι. Kαὶ οἱ ζωντανοὶ καὶ ὁ πεθαμένος!
Ἔκαμε πάρα πολλὰ θαύματα. Mὲ τὴ μηλωτή του σταμάτησε τὸν Ἰορδάνη, νὰ περάσει, ὅπως εἶχε κάνει κι ὁ ’Hλίας, κάποια παιδιὰ ποὺ τὸν κοροΐδευαν, χέ… χέ…, παρεκάλεσε τὸν Θεὸ καὶ ἔστειλε μιὰ ἀρκούδα καὶ τὰ τακτοποίησε, χέ… χέ… χέ… χέ… Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι μόνο ἀγάπη καὶ ἀνοχή. Εἶναι καὶ δικαιοσύνη. Ποῦ θὰ πάει αὐτό; Nὰ μὴ μᾶς πειράζει αὐτό. Ἡ ἀδικία νὰ μᾶς πειράζει μόνο. Ἔτσι. Λοιπόν.
Ἀρχιμανδρίτης Ἀνανίας Κουστένης,
Θερινὸ Συναξάρι, Τόμος Α´.