Μια πρόχειρη ανακεφαλαίωση προς αφύπνιση μνήμης και γνώσης .
Από συνεργάτιδα μας Μ.Ρ.. Επιμέλεια κειμένου και φώτο από Α. Αντωνά.
Διαβάζοντας σχετικά άρθρα, που γράφονται επ΄ ευκαιρία του πολέμου στην Ουκρανία, διαπιστώνεται ότι όλοι μας εμείς οι όψιμοι σύγχρονοι συγγραφείς, φορώντας παρωπίδες προσπαθούμε να αιτιολογήσουμε είτε τους μεν, είτε τους δε … Ρώσους και Αμερικανούς, για τις μέρες και πράξεις τους, χωρίς να λαμβάνουμε υπ΄όψιν τα εκατομμύρια αμάχων, που σφαγιάστηκαν και σφαγιάζονται, από όλους τους διεθνείς εμπόρους ανθρώπων και λαών. Ας αρχίσουμε, από τους δόλιους Αμερικανούς, που κατοικούν σήμερα σε αιματοβαμμένα χώματα που ποτέ δεν τους ανήκαν …. Ενδεικτικά και σποραδικά είναι τα πιο κάτω αποσπάσματα καταγεγραμμένα στην πρόσφατη ιστορία ….
Το φρικιαστικό πρόσωπο της «ελευθερίας και ισότητας» των ΗΠΑ ….
«Κι ενώ υπάρχουν αναμφίβολα γενιές και γενιές αμερικανών στρατιωτών, που πολέμησαν με τιμή και ηρωισμό στα χαρακώματα του πολέμου, από τις πρώτες θα έλεγε κανείς στιγμές του νεοσύστατου έθνους η πολεμική συνάντηση με τον στρατό των ΗΠΑ σήμαινε πολλές φορές θάνατο και καταστροφή, το ακριβώς αντίθετο δηλαδή της ελευθερίας και της δικαιοσύνης που ευαγγελίζοταν.Από την Αμερικανική Επανάσταση ως τον σχετικά πρόσφατο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας, η Αμερική μέτρησε μια σειρά από θηριωδίες, που δεν φανερώνουν ακριβώς το καλό της πρόσωπο. Κι ενώ τα περιστατικά λογίζονται αμέτρητα, με τις φρικαλεότητες να παίρνουν ακόμα και τη μορφή γενοκτονίας, αυτά δεν θα θέλει σίγουρα να τα θυμάται το στρατιωτικό επιτελείο των ΗΠΑ αλλά και οι ηγέτες της …»
Αποσπάσματα από ΝΕWBEAST. ΠΕΡΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ …
Η Σφαγή της Balinga / Φιλιππινο-Αμερικανικός Πόλεμος
Κατά τη διάρκεια του Ισπανο-Αμερικανικού Πολέμου το 1898, οι δυνάμεις των ΗΠΑ κατέλαβαν τις Φιλιππίνες. Παρά το γεγονός ότι οι Αμερικανοί είδαν τον εαυτό τους ως απελευθερωτές, οι Φιλιππινέζοι, που μάχονταν κατά του ισπανικού ιμπεριαλισμού για χρόνια, δεν είδαν με καθόλου καλό μάτι την αντικατάσταση του παλιού αυτοκρατορικού κατακτητή με τον καινούριο. Ό,τι ακολούθησε θα έμενε στην Ιστορία ως Φιλιππινο-Αμερικανικός Πόλεμος, μια βάναυση επίδειξη δύναμης στις μάχες της ζούγκλας δηλαδή. Αφού μέτρησε λοιπόν σοβαρές απώλειες στις δυνάμεις του από τους εξεγερμένους Φιλιππινέζους, ο στρατηγός Jacob Smith έψαξε την εκδίκησή του στον άμαχο πληθυσμό, καλώντας τους στρατιώτες του: «Δεν θέλω αιχμαλώτους. Σας καλώ να σκοτώσετε και να κάψετε. Όσο περισσότερο σκοτώσετε και κάψετε, τόσο καλύτερα θα με ικανοποιήσετε». Τα στρατεύματά του θα έκαναν αμέσως πράξη τις φρικιαστικές διαταγές του, επιδιδόμενα σε βιαιότητες που πήραν τη μορφή γενοκτονίας στην ύπαιθρο, με τον επιτελάρχη να διατάσσει θάνατο κάθε Φιλιππινέζου άνω των 10 ετών και εγκλεισμό όλων των υπολοίπων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Και δυστυχώς οι πράξεις αυτές θα ήταν μόνο ένα μικρό ποσοστό των αμερικανικών θηριωδιών στην περίοδο κατοχής των Φιλιππίνων: υπολογίζεται ότι τουλάχιστον 34.000 Φιλιππινέζοι έχασαν τη ζωή τους ως άμεσο αποτέλεσμα του άνισου πολέμου, ενώ 200.000 ακόμα πέθαναν από την πανδημία χολέρας και τις αχαρακτήριστες συνθήκες κράτησής τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Η Σφαγή του No Gun Ri / Πόλεμος της Κορέας Όταν οι βορειοκορεατικές δυνάμεις επιτέθηκαν αιφνιδίως στη Νότια Κορέα στις 25 Ιουνίου 1950, οι κακοεκπαιδευμένοι αμερικανοί στρατιώτες του Τόκιο μεταφέρθηκαν επειγόντως στη χερσόνησο. Η εισβολή κατέληξε σε ορδές προσφύγων, με τον λαό να εγκαταλείπει άρον-άρον τις εστίες του και τον αμερικανικό στρατό, φοβούμενο παρείσφρηση στις τάξεις του κατασκόπων μασκαρεμένων ως προσφύγων, να απαγορεύει τη διέλευση των καραβανιών μέσα από τις εχθρικές γραμμές. Την ίδια μέρα με την έκδοση της απόφασης, 400 πρόσφυγες συγκεντρώθηκαν από τα αμερικανικά στρατεύματα στη γέφυρα του χωριού No Gun Ri, όπου και σφαγιάστηκαν όλοι αδιακρίτως, άντρες και γυναικόπαιδα. Κι ενώ η Αμερική αρνιόταν αρχικά κάθε εμπλοκή στη θηριωδία, οι καταθέσεις τόσο των μαρτύρων όσο και των βετεράνων στρατιωτών θα «έκαιγαν» αργότερα τις ΗΠΑ. Και δυστυχώς αυτό θα ήταν το πρώτο από μια μακρά σειρά αντίστοιχων φρικαλεοτήτων στις οποίες επιδόθηκαν τα αμερικανικά στρατεύματα στην Κορέα, την ίδια στιγμή που κανείς δεν καταδικάστηκε ποτέ για τα αποτρόπαια εγκλήματα πολέμου…
Η Σφαγή του Gnadenhutten / Αμερικανική Επανάσταση Η ζωή του στρατιώτη κατά τη διάρκεια του αγώνα για την ανεξαρτησία των ΗΠΑ μόνο εύκολη δεν ήταν στο μέτωπο, με τον ιπποτισμό να υποχωρεί μπροστά στη μάχη για τη γέννηση ενός έθνους. Κι ενώ συνέβησαν αναμφίβολα αναρίθμητες θηριωδίες που θα μείνουν για πάντα θαμμένες στην ιστορική λήθη, η Σφαγή του Gnadenhutten ξεχωρίζει και αποκαλύπτει το κλίμα της εποχής. Στις 8 Μαρτίου 1782 λοιπόν, 160 πολιτοφύλακες από την Πενσιλβάνια περικύκλωσαν το χωριό Gnadenhutten στο Ανατολικό Οχάιο: παρά το γεγονός ότι ο γηγενής πληθυσμός, αυτόχθονες Ινδιάνοι δηλαδή, είχαν μεταστραφεί στον χριστιανισμό και ήταν ουδέτεροι στον πόλεμο, αυτό δεν εμπόδισε τους εθνοφύλακες να τους βαφτίσουν εισβολείς και πλιατσικολόγους, ψηφίζοντας (με δημοκρατικές πάντα διαδικασίες) την εκτέλεση όλων των κατοίκων. Αφού λοιπόν ξυλοκόπησαν τους 100 κατοίκους μέχρι θανάτου, κατόπιν τους έγδαραν και παρέδωσαν την ειρηνική κοινότητα στις φλόγες…
Φυλακή Andersonville / Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος
Με σοκαριστικές εικόνες κρατουμένων που θυμίζουν πολύ τους μετέπειτα ζωντανούς σκελετούς των κολαστηρίων της ναζιστικής θηριωδίας έκλεισε το μεγάλο κεφάλαιο του εμφυλίου για τους αιχμαλώτους πολέμου της στρατιωτικής φυλακής του Andersonville στην Τζόρτζια. Παρά το γεγονός ότι ο αδελφοκτόνος πόλεμος μέτρησε αναρίθμητα ζοφερά περιστατικά στα χρονικά του, λίγα μπορούν να συγκριθούν με τις φρικαλεότητες που έλαβαν χώρα στο στρατόπεδο αιχμαλώτων Camp Sumter: ως η μεγαλύτερη φυλακή της Confederate, το στρατόπεδο είχε σχεδιαστεί με μέγιστη χωρητικότητα 10.000 τροφίμων, αριθμός που άγγιξε τον Αύγουστο του 1864 τις 33.000. Και οι συνθήκες κράτησης ήταν βέβαια εφιαλτικές: οι περισσότεροι χωρίς κατάλυμα, εκτεθειμένοι στον ήλιο και τη βροχή, συγκεντρώνονταν γύρω από το ρυάκι που διέτρεχε το στρατόπεδο, που λειτουργούσε ταυτοχρόνως ως τουαλέτα και ως μοναδική πηγή πόσιμου νερού. Όσο για τον φόρο αίματος από τις αρρώστιες και τη λιμοκτονία, ήταν ασύλληπτος. Από τους 45.000 ανθρώπους που στοιβάχτηκαν εκεί, οι 12.000 πέθαναν και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους. Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης, ο διοικητής της φυλακής του Andersonville, Henry Wirz, συνελήφθη, καταδικάστηκε και κρεμάστηκε, γινόμενος έτσι ο μόνος άνθρωπος που καταδικάστηκε ποτέ (και από τις δύο πλευρές) για εγκλήματα πολέμου στη διάρκεια της εμφύλιας σύρραξης Βορείων και Νοτίων…
Η Σφαγή του Νταχάου / Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος
Το κολαστήριο του Νταχάου στη Βαυαρία δεν χρειάζεται συστάσεις. Όταν λοιπόν απελευθερώθηκε από τα αμερικανικά στρατεύματα στις 12 Απριλίου 1945, οι στρατιώτες αντίκρισαν θέαμα που δεν το χώρεσε ο νους τους: εκατοντάδες πτώματα κείτονταν στο έδαφος, με τον αποτροπιασμό των Αμερικανών να μην έχει προηγούμενο. Στη διάρκεια της απελευθέρωσης λοιπόν, τουλάχιστον 50 γερμανοί φρουροί του στρατοπέδου συγκέντρωσης σφαγιάστηκαν: άλλοι στην προσπάθειά τους να διαφύγουν και άλλοι εκτελέστηκαν αδικαιολόγητα με συνοπτικές διαδικασίες. Αυτή δεν θα ήταν μάλιστα η μόνη φορά που ναζί αιχμάλωτοι πολέμου θα εκτελούνταν από τους Αμερικανούς κατά τη συμμαχική εισβολή, ενώ ποτέ κανείς -οπλίτης ή αξιωματικός- δεν διώχθηκε για την κατακριτέα απόδοση δικαιοσύνης…
Αεροπορική Επιδρομή στο Azizabad / Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας Από το 2001, το Αφγανιστάν έχει γίνει αδιαλείπτως μάρτυρας της αμερικανικής θηριωδίας, με τους θανάτους πολιτών από τα χέρια των στρατιωτών των ΗΠΑ να είναι σχεδόν συνεχείς. Και παρά την πλούσια ζοφερή ιστορία αντίστοιχων περιστατικών, ένα από τα πλέον διαβόητα -λόγω της εκτεταμένης δημοσιότητάς του- ήταν η αεροπορική επιδρομή στο χωριό Azizabad στις 22 Αυγούστου 2008. Σε μια πράξη που αψηφά κάθε έννοια δικαίου, η αμερικανική αντικατασκοπεία πληροφορήθηκε ότι ο διοικητής των Ταλιμπάν, μουλάς Sidiq, κρυβόταν στο συγκεκριμένο χωριό και το ίδιο κιόλας βράδυ αμερικανικά βομβαρδιστικά έκαναν την εμφάνισή τους στον ουρανό, εκτοξεύοντας φονική επίθεση από αέρος: οι βόμβες σκότωσαν 90 περίπου άοπλους πολίτες, ανάμεσά τους και πλήθος παιδιών. Παρά το γεγονός ότι οι αμερικανοί αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι ο Sidiq σκοτώθηκε στην επιδρομή και τα θύματα ήταν στρατιωτικοί στόχοι, σύντομα ο διοικητής των Ταλιμπάν θα έκανε νέα εμφάνιση, ολοζώντανος, ενώ ανεξάρτητες έρευνες κατέληξαν στο ότι στα θύματα δεν περιλαμβάνονταν ταλιμπάν μαχητές. Και μπορεί το μακελειό να έφερε την παγκόσμια κατακραυγή, δεν θεωρήθηκε ωστόσο κανείς υπεύθυνος για να περάσει από δίκη…
Η Σφαγή της Κανταχάρ / Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας Το περιστατικό είναι ιδιαίτερο από κάθε άποψη, καθώς εκτελέστηκε από έναν και μόνο έναν αμερικανό στρατιώτη! Τις πρώτες πρωινές ώρες λοιπόν της 11ης Μαρτίου 2012, ο επιλοχίας Robert Bales το έσκασε από την αμερικανική βάση στην επαρχία Κανταχάρ και εισέβαλε σε γειτονικό σπίτι. Αφού πυροβόλησε και τους 10 ενοίκους, σκοτώνοντας τους 6, επέστρεψε στη βάση μόνο για να ξαναβγεί λίγο αργότερα για να φέρει τον όλεθρο σε άλλη μια φιλήσυχη κατοικία: εκεί σκότωσε άλλους 12 και τραυμάτισε σοβαρά 2 ακόμα. Από τους 16 άοπλους πολίτες που έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα, τα 9 ήταν παιδιά. Ο Bales ομολόγησε το αποτρόπαιο «σαφάρι» του και καταδικάστηκε από το στρατοδικείο τον Αύγουστο του 2013 σε ισόβια κάθειρξη…
Αμπού Γκράιμπ / Πόλεμος του Ιράκ Όπως και στο Αφγανιστάν, η αμερικανική εκστρατεία για «την ειρήνη και τη δημοκρατία» στο Ιράκ μέτρησε ουκ ολίγες φρικαλεότητες. Φάρος ωστόσο θηριωδίας στέκει η αντιμετώπιση των κρατουμένων στο σύγχρονο κολαστήριο του Αμπού Γκράιμπ: από τον Οκτώβριο-Δεκέμβριο του 2003, οι αμερικανοί στρατιώτες προέβησαν σε μια σειρά σοκαριστικών σαδιστικών βασανιστηρίων κατά αυτών που υποτίθεται ότι φυλούσαν. Όλοι σχεδόν οι τρόφιμοι βασανίστηκαν, βιάστηκαν, κακοποιήθηκαν σεξουαλικώς με πολλούς ακόμα τρόπους, σοδομίστηκαν, γελοιοποιήθηκαν, ακόμα και ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου από τους «απελευθερωτές» του Ιράκ. Και παρά το γεγονός ότι τα χρονικά του Αμπού Γκράιμπ δεν είναι τα μόνα στον σύγχρονο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας που έχουν κηρύξει οι ΗΠΑ (στρατόπεδα κράτησης και φυλακές σε Ιράκ και Αφγανιστάν, στον Κόλπο Γκουαντάναμο της Κούβας κ.λπ.), εδώ τουλάχιστον η δικαιοσύνη αποδόθηκε μερικώς: 11 στρατιώτες καταδικάστηκαν σε ποινές φυλάκισης, αν και σύμφωνα με την κριτική, οι περισσότεροι που ενεπλάκησαν στα βασανιστήρια την έβγαλαν καθαρή…
Η Σφαγή του Wounded Knee Creek / Εκστρατεία Εκκαθάρισης του Ινδιανικού Πληθυσμού Είναι γεγονός ότι ολόκληρη η λίστα μας θα μπορούσε άνετα να αποτελείται από τις φρικαλεότητες της ηθελημένης απόπειρας εξόντωσης του γηγενούς αμερικανικού πληθυσμού από την κυβέρνηση των ευρωπαίων αποίκων, που αργότερα θα αποκτούσαν αμερικανική συνείδηση. Οι πράξεις εκδίκησης και εκκαθάρισης στις οποίες προέβη η αμερικανική κυβέρνηση κατά των Ινδιάνων αποκτούν συχνά τα χαρακτηριστικά της γενοκτονίας, όπως η Σφαγή του Wounded Knee. Το περιστατικό στον ινδιάνικο καταυλισμό του Pine Ridge έμελλε μάλιστα να είναι η τελευταία μεγάλη σύγκρουση λευκών και ινδιάνων. Ήταν στις 29 Δεκεμβρίου 1890 όταν η 7η Ίλη Ιππικού περικύκλωσε τον καταυλισμό των Σιου στην τοποθεσία Wounded Knee Creek της Νότιας Ντακότα. Κι ενώ οι Σιου παραδόθηκαν και άρχισαν να πετούν τα όπλα τους, η σφαγή δεν αποτράπηκε: οι αμερικανικές δυνάμεις εκτέλεσαν αδιακρίτως όσους έβαλαν στο στόχαστρο στον περικυκλωμένο καταυλισμό, γαζώνοντας τους ινδιάνους με τα πυροβόλα Hotchkiss. Οι ινδιανικές απώλειες ανήλθαν στα 250-350 θύματα, ενώ και 25 στρατιώτες της αποικιοκρατικής κυβέρνησης σκοτώθηκαν στο γεγονός, οι περισσότεροι μάλιστα από φίλια πυρά. Όσο για τον επικεφαλής της «επιχείρησης», απαλλάχθηκε αρχικά από τα καθήκοντά του, σύντομα όμως οι πολιτικοί του προϊστάμενοι θα του παρείχαν κάλυψη, αποκαθιστώντας τον τελικά στη διοίκηση της ίλης…
Η Σφαγή στο My Lai Εδώ μιλάμε για το πλέον διαβόητο έγκλημα πολέμου της αμερικανικής στρατιωτικής ιστορίας, το φρικιαστικό ορόσημο με το οποίο συγκρίνεται κάθε άλλη θηριωδία των στρατευμάτων της χώρας. Στις 16 Μαρτίου 1968, αμερικανοί στρατιώτες μπήκαν στο χωριό My Lai του Νοτίου Βιετνάμ σε άλλη μια αποστολή «αναζήτησης και καταστροφής». Παρά το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν ίχνη βιετκόνγκ, οι στρατιώτες διατάχθηκαν να εισβάλουν στο χωριό πυροβολώντας αδιακρίτως, με την κατάσταση σύντομα να ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, συμπαρασύροντας βία και χάος στον άοπλο πληθυσμό της ήσυχης κοινότητας. Περισσότεροι από 300 άοπλοι άντρες, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι έχασαν τη ζωή τους, από τις σφαίρες και τις ξιφολόγχες των «σαλεμένων» φαντάρων. Μόλις ένας στρατιώτης, ο οπλίτης William Calley Jr., καταδικάστηκε για την εμπλοκή του στη σφαγή(!), ο οποίος βέβαια τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό για 3,5 χρόνια. Ακόμα σοκαριστικότερο ίσως είναι το πόσο κοινή ήταν αυτή η φρικιαστική πρακτική των αμερικανικών δυνάμεων στο Βιετνάμ. Όπως εξάλλου παρατηρούσε αργότερα ο βετεράνος συνταγματάρχης Oran Henderson: «Κάθε διμοιρία είχε το δικό της My Lai κρυμμένο κάπου»… Κ.λ.π.
Για πόσα εγκλήματα λοιπόν ευθύνεται και ο Ρώσος Στάλιν ακόμη και κατά του ίδιου Ρωσικού λαού;
Το Ibt.com προσπάθησε να τους μετρήσει.
Τον Φεβρουάριο του 1989, δύο χρόνια πριν από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, ερευνητική εργασία του γεωργιανού ιστορικού Roy Aleksandrovich Medvedev που δημοσιεύτηκε στην εβδομαδιαία εφημερίδα Argumenti i Fakti, ανέφερε ότι ο αριθμός των νεκρών υπό την ηγεσία του Στάλιν ανήλθε σε περίπου 20 εκατομμύρια, οι οποίοι προστέθηκαν στα 20 εκατομμύρια σοβιετικών στρατευμάτων και πολιτών που έχασαν τη ζωή τους στον Β ‘Παγκόσμιο Πόλεμο, για μια συνολική καταγραφή των 40 εκατομμυρίων. «Είναι σημαντικό ότι καταφέραμε να δημοσιευτεί η έρευνα αν και από μόνοι τους οι αριθμοί προκαλούν» δήλωσε στους New York Times, εκείνη την εποχή ο Μεντβέντεφ. «Αυτοί οι αριθμοί περιλαμβάνουν τον πατέρα μου».
Η ζοφερή λογιστική του Μεντβέντεφ περιελάμβανε τα εξής:
1.000.000 άνθρωποι φυλακίστηκαν ή εξορίστηκαν μεταξύ 1927-1929 9-11.000.000 αγρότες εκδιώχθηκαν από τη γη τους, 2 με 3.000.000 αγρότες συνελήφθησαν ή εξορίστηκαν κατά το πρόγραμμα μαζικής κολεκτιβοποίησης , 6-7.000.000 σκοτώθηκαν από έναν τεχνητό λιμό από το 1932 έως το 1934. 1.000.000 εξορίστηκε από τη Μόσχα και το Λένινγκραντ το 1935. 1.000.000 εκτελέστηκε κατά τη διάρκεια της ” Μεγάλης Τρομοκρατίας ” του 1937-1938. 4-6.000.000 στάλθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας. 10 έως 12.000.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν βίαια κατά τη διάρκεια του Β ‘Παγκοσμίου Πολέμου. 1.000.000 άτομα συνελήφθησαν για διάφορα «πολιτικά εγκλήματα» 1946-1953. Αν και δεν πέθαναν όλοι οι παραπάνω από αφύσικα αίτια, η εκτίμηση για 20 εκατομμύρια θανάτους αμάχων του Μεντβέντεφ, είναι πιθανά μια συντηρητική εικασία.
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, ο λογοτεχνικός γίγαντας,που έγραψε για το σοβιετικό σύστημα γκουλάγκ, υποστήριξε ότι ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων του Στάλιν είναι πιθανό να έφτασε τα 60 εκατομμύρια.
Άλλες εκτιμήσεις από φημισμένους επιστήμονες και ιστορικούς κυμαίνονται μεταξύ 20 και 60 εκατομμυρίων. Στο βιβλίο του, «Αφύσικοι θάνατοι στην ΕΣΣΔ: 1928-1954» ο IG Dyadkin εκτιμά ότι η ΕΣΣΔ υπέστη 56-62.000.000 «αφύσικους θανάτους» κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, με 34 έως 49.000.000 να συνδέονται άμεσα με τον Στάλιν.
Στο βιβλίο «Η Ευρώπη μια Ιστορία», ο Βρετανός ιστορικός Norman Davies υπολόγισε ότι 50 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν μεταξύ 1924-1953, εξαιρώντας τα θύματα του πολέμου.
Ο Alexander Nikolaevich Yakovlev, σοβιετικός πολιτικός και ιστορικός, έκανε εκτίμηση για 35 εκατομμύρια θανάτους. Ακόμη και ορισμένοι ιστορικοί που βασίζουν τις εκτιμήσεις τους στην έρευνα, παραδέχονται ότι οι υπολογισμοί τους μπορεί να είναι ανεπαρκείς.
Στο περίφημο βιβλίο του «Ο Μεγάλος Τρόμος: Εκκαθάριση του Στάλιν της δεκαετίας του ’30» ο Αγγλο-Αμερικανός ιστορικός Robert Conquest, έγραψε: «Μας έχουν πει για έναν αριθμό 20 εκατομμυρίων νεκρών (υπό το καθεστώς του Στάλιν) το οποίο είναι πολύ χαμηλό και θα χρειαζόταν να το αυξήσουμε σε 50%».
Μέρος του προβλήματος με την καταμέτρηση της συνολικής απώλειας των ζωών, εντοπίζεται και στα ελλιπή σοβιετικά αρχεία, ενώ πολλοί θάνατοι – μετά από πείνα από λιμό – μπορεί να είναι συνδεδεμένες με τις πολιτικές του Στάλιν, αλλά μπορεί και όχι.
Σε κάθε περίπτωση, εάν ο αριθμός των 60 εκατομμυρίων νεκρών είναι ακριβής αυτό σημαίνει ότι κατά μέσο όρο 2 εκατομμύρια άνθρωποι σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια κάθε χρόνου της ηγεσίας του Στάλιν – ή 40.000 κάθε εβδομάδα (ακόμα και «εν καιρώ ειρήνης»).
Εάν η χαμηλότερη εκτίμηση των 20 εκατομμυρίων είναι ο πραγματικός αριθμός, τότε μεταφράζεται σε 1.830 θανάτους κάθε μέρα.
ΝΑΖΙ ΧΙΤΛΕΡ ΚΑΙ ΣΤΑΛΙΝ
Άοπλα θύματα πολέμου ΤΟ ΒΗΜΑ
Μέχρι την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, το σταλινικό καθεστώς είχε την απόλυτη υπεροχή σε δολοφονίες αμάχων σε σύγκριση με το ναζιστικό. Η Ναζιστική Γερμανία άρχισε να δολοφονεί σε παρόμοια κλίμακα μόνο μετά την Συνθήκη Molotov-Ribbentrop (Αύγουστος του 1939) και την κοινή γερμανο-σοβιετική εισβολή στην Πολωνία τον Σεπτέμβριο του ίδιου χρόνου. Από το 1939 ως το 1941, κάπου 200,000 Πολωνοί άμαχοι έχασαν τη ζωή τους, με την ευθύνη των φόνων περίπου μοιρασμένη εξίσου μεταξύ των δύο εισβολέων. Ανάμεσα στα θύματα ήταν οι διανοούμενοι, πολιτικοί κρατούμενοι και αιχμάλωτοι πολέμου που σκοτώθηκαν από τους σοβιετικούς στη Σφαγή του Katyn. Η πολιτική λιμού των Γερμανών προκάλεσε 4.2 εκατομμύρια θανάτους στη Σοβιετική Ένωση. Τα θύματα περιλάμβαναν 3.1 εκατομμύρια σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου, καθώς και 1 εκατομμύριο άμαχο πληθυσμό κατά την πολιορκία του Leningrad. (Ο Snyder δεν εξετάζει τα θύματα λιμού σε περιοχές εκτός Σοβιετικής Ένωσης.) Ως αντίποινα ανταρτικής δράσης, οι Γερμανοί σκότωσαν περίπου 700,000 αμάχους (κυρίως Πολωνούς και Λευκορώσους) σε μαζικές εκτελέσεις. (Και πάλι, ο Snyder περιορίζει τη μελέτη του στις περιοχές της Πολωνίας και της Σοβιετικής Ένωσης.) Βεβαίως, το μεγαλύτερο γερμανικό μαζικό έγκλημα παραμένει το Ολοκαύτωμα, με θύματα 5.7 έως 6 εκατομμύρια Εβραίους. Στα θύματα της ρατσιστικής αυτής θηριωδίας θα πρέπει να προσθέσουμε και περισσότερους από 100,000 Ρομά. Συνολικά, οι Γερμανοί δολοφόνησαν περίπου 11 εκατομμύρια αμάχους. Ο αριθμός ξεπερνά τα 12 εκατομμύρια αν συνυπολογίσουμε τους προβλέψιμους θανάτους από τις εκτοπίσεις, την πείνα και τις αρρώστιες στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα καταναγκαστικά έργα, κλπ. Τα αντίστοιχα νούμερα για τους Σοβιετικούς της σταλινικής περιόδου (πριν και μετά τον πόλεμο) είναι 6 έως 9 εκατομμύρια. Είναι φανερό ότι τα θύματα της δολοφονικής μανίας του Στάλιν δεν προσεγγίζουν μάλλον τον υποτιθέμενο αριθμό των 20 εκατομμυρίων!Να σημειώσουμε, τέλος, ότι ο Snyder δεν προσμετρά στη μελέτη του τους στρατιώτες που έπεσαν στα πεδία των μαχών, καθώς και τους αμάχους που έχασαν τη ζωή τους σε βομβαρδισμούς ή άλλες πράξεις πολέμου. Περιορίζεται στα θύματα μαζικής εξόντωσης μέσω εκτελέσεων, μεθοδευμένου λιμού, ή φυλάκισης σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Πέρα από τον αριθμό των φονευθέντων, υπάρχει και το ζήτημα των προθέσεων. Σε ό,τι αφορά τους Γερμανούς, τα πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα: Η Γερμανία φέρει την κύρια ευθύνη για τον πόλεμο, και οι φόνοι αμάχων που διέπραξε αποδίδονται σχεδόν αποκλειστικά σε ιμπεριαλιστικό μεγαλοϊδεατισμό με ρατσιστικές αφετηρίες. Από την πλευρά των Σοβιετικών, οι περισσότεροι φόνοι άμαχου πληθυσμού έλαβαν χώρα σε καιρό ειρήνης και σχετίζονταν, κατά μεγάλο μέρος, με το όραμα του Στάλιν για βιομηχανικό κουμουνιστικό σοσιαλισμό εκσυγχρονισμό της χώρας του (όραμα, εν τούτοις, που δικαιώθηκε από την έκβαση του πολέμου κατά των Ναζί). Σε ό,τι αφορά τον λιμό της περιόδου 1930-33 (του οποίου τα θύματα ήταν, κυρίως, Ουκρανοί και – σε μικρότερο βαθμό – Πολωνοί) ο Στάλιν επιχείρησε να εξολοθρεύσει μέσω της πείνας όσους αντιστέκονταν στην διαδικασία του κολεκτιβισμού στη Σοβιετική Ένωση. Στην Ουκρανία, ειδικά, ήθελε να αφανίσει την τάξη των εύπορων γαιοκτημόνων (Kulak) έτσι ώστε το κράτος να αποκτήσει τον πλήρη έλεγχο της γεωργίας και να αρπάξει ανενόχλητα τον πλούτο της υπαίθρου, επενδύοντάς τον στην ανάπτυξη της βιομηχανίας. Στον Μεγάλο Τρόμο του 1937-38, που επίσης στόχευσε, κατά κύριο λόγο, Πολωνούς και Ουκρανούς, η επιλογή των θυμάτων έγινε και πάλι με εθνοτικά κριτήρια. Ο Στάλιν θεωρούσε τους πολωνικής καταγωγής σοβιετικούς πολίτες, που διέμεναν στα δυτικά της χώρας, ως εν δυνάμει πράκτορες της Δεύτερης Πολωνικής Δημοκρατίας. Από την άλλη μεριά, όσοι Ουκρανοί Kulak επέζησαν από τον λιμό του 1932-33, επίσης θεωρήθηκαν ως πιθανή απειλή για το σοβιετικό καθεστώς στο πλαίσιο μίας ενδεχόμενης μελλοντικής σύγκρουσης. Τέλος, μετά την εισβολή τους στην Πολωνία (1939), τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι Ρώσοι, προσπάθησαν συνειδητά να εξολοθρεύσουν την πολιτική και πνευματική ελίτ της χώρας αυτής. Ήταν ακόμα η εποχή του «κακού Στάλιν». Ο «καλός Στάλιν» θα γεννιόταν δύο χρόνια αργότερα, με την εισβολή των (πρώην φίλων) Γερμανών στην Σοβιετική Ένωση… Γενικά η παλαιότερη παραπληροφόρηση θα μπορούσε να αποδοθεί στις σκοπιμότητες του Ψυχρού Πολέμου, όπως και σήμερα που αρχίζει ένα νεός ψυχρός και ενδεχομένως καταστροφικός πόλεμος …Π.χ. τότε σύντομα μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι νικήτριες δυνάμεις, με εξαίρεση την Σοβιετική Ένωση, συμμάχησαν στο πλαίσιο του NATO με τον πρώην εχθρό τους, την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Ο καινούργιος εχθρός ήταν τώρα ένας πρώην σύμμαχος: η Σοβιετική Ένωση! Μία τέτοια εναλλαγή ρόλων στο δίπολο «εχθρός-φίλος» απαιτούσε έναν βαθμό ηθικής και ιστορικής «ευκαμψίας», η οποία θα μπορούσε να επιτρέψει κάποιες (ούτως ή άλλως αυθαίρετες, ελλείψει αδιαμφισβήτητων στοιχείων) αριθμητικές υπερβολές που άμβλυναν τις ενοχές των φίλων και μεγέθυναν εκείνες των εχθρών… Έχει, άραγε, απόλυτη σημασία ο αριθμός των εγκλημάτων, για την σχετική ηθική αξιολόγηση εγκληματιών της Ιστορίας; Ας το αφήσουμε αυτό στην κρίση του αναγνώστη, αλλά και της ιστορίας … αν προλάβει να τα καταγράψει …
ΠΕΡΙ ΕΙΣΒΟΛΩΝ ΣΕ ΑΔΥΜΑΜΕΣ ΧΩΡΕΣ ΑΠΟ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΝΑΤΟΪΚΑ ΣΤΡΑΤΕΥΜΑ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗΚΑΝ ΑΡΚΕΤΑ Π.Χ.
Μια ενδεικτική υπενθύμιση άμεσων ή έμμεσων επεμβάσεων του ΝΑΤΟ
1950, Κορέα. 1951, Αίγυπτος. 1952, Τυνησία, Μαρόκο, 1953, Ιράν. 1954, Γουατεμάλα, 1956, Αίγυπτος, 1958, Λίβανος, 1958, Αραβικά Εμιράτα, Ιούλιος 1958, Ιράκ, Αύγουστος 1960, Κονγκό, Απρίλιος 1961, Κούβα. 1964, Βιετνάμ, Ιανουάριος 1966, Παναμάς, 1966-67, Γουατεμάλα, 21 Απρίλίου 1967, Ελλάδα. 1967, Αραβικές Χώρες, 1969-75, Καμπότζη, Σεπτέμβριος 1973, Χιλή, Οκτώμβριος 1973, Αίγυπτος – Συρία:, Ιούλιος 1974, Κύπρος, 1978, Λίβανος. 1979, Τσαντ, 1981-90, Νικαράγουα, Αύγουστος 1981, Λιβύη, Αύγουστος 1982, Λίβανος, Οκτώβριος 1983, Γρενάδα, 1987-88, Ιράν Δεκέμβριος 1989, Παναμάς, Ιανουάριος1991, Ιράκ, Δεκέμβρης 1991, Οκτώμβριος 1992-94, Σομαλία, 1994, Βοσνία, Αϊτή, 1994-96, 1995, Κροατία, Μάρτιος 1999, Γιουγκοσλαβία, 2001, ΠΓΔΜ, Οκτώμβριος 2001, Αφγανιστάν, , Μάρτιος 2003, Ιράκ, 2006, Λίβανος. 2009, Παλαιστίνη, 2011, Λιβύη, 2011, Συρία, 2013, Μάλι, 2014, Ουκρανία (Εκδηλώνεται πραξικόπημα από ακροδεξιές δυνάμεις και καταλαμβάνετε η εξουσία. Οι νεοναζιστικές ομάδες στηρίζονταν τόσο από τις ΗΠΑ όσο και από την Ε.Ε. ούτως ώστε να αποφευχθεί το ενδεχόμενο επικράτησης των φιλορωσικών δυνάμεων.), 2018, Συρία κλπ.
Και περί σημερινής εισβολής Ρωσίας ….
Τώρα στην επικαιρότητα, όσον αφορά και τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν, o οποίος είτε δίκαιο έχει διότι και η σημερινή ηγεσία των Ουκρανών δεν είναι άμοιρη ευθυνών…, είτε όχι. απερίσκεπτα δεν ξεκινά μια εισβολή, που στο χείλος Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου θα φέρει όλη την υφήλιο, απειλώντας ακόμη και για χρήση πυρηνικών, ως εάν μόνο η Ρωσία τα κατέχει. Περικυκλωμένη είναι και η Ρωσική επικράτεια από Νατοϊκές χώρες, που κατέχουν και αυτές πυρηνικά και αν κάποια από τις πυρηνικές δυνάμεις αποτολμήσει να πατήσει το κόκκινο κουμπί τότε και αυτής προδιαγράφεται το τέλος … Το ΤΕΛΟΣ όλου του κόσμου.
Σε αυτές τις χώρες της Ευρώπης «κρύβει» πυρηνικά το ΝΑΤΟ και ….
Η εισβολή σε ξένη χώρα είναι εισβολή και δεν υπάρχουν καλές ή κακές εισβολές ή ειρηνευτικές. όπως και η Τουρκία επικαλέσθηκε το 1974 για την Ελληνική Κύπρο και θρηνήσαμε εκατοντάδες χιλιάδες αμάχους … Διεκδικεί λοιπόν εδάφη ο Πούτιν που ανήκαν στη ΕΣΣΔ ή προ αυτής …. Παρ΄ όλα αυτά στα εδάφη αυτά με την πάροδο του χρόνου … γεννήθηκαν αναγνωρισμένα κράτη από όλες τις χώρες του ΟΗΕ συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας …. Για φαντασθείτε σήμερα και η δόλια Τουρκία, που έχει δημιουργήσει κράτος σε κατεχόμενα Ελληνικά εδάφη της Μ. Ασίας ( και προτεκτοράτο ψευδοκράτος στην κατεχόμενη Ελληνική Β. Κύπρο) να διεκδικήσει όλες τις κτήσεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και κατά το δοκούν να προβαίνει σε ειρηνευτικές εισβολές για επανα -διεκδίκηση των πρώην κατεχομένων χωρών … ή και το πιο ακραίο και η Ελλάδα … λέω … να … εισβάλει στη σημερινή Τουρκική Μικρά Ασία, που από γένεσης της ΕΛΛΗΝΙΚΗ ήταν …
Γράφει λοιπόν ενδεικτικά και συμβολικά η NAFTEMPORIKI.GR
«Ξεκινήσαμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης» λέει στο BBC ο βραβευθείς με το Νόμπελ Ειρήνης, Ρώσος δημοσιογράφος Ντμίτρι Μουράτοφ. «Ο ειρηνόφιλος ρωσικός λαός θα νιώσει τώρα το μίσος του κόσμου. Επειδή ξεκινήσαμε τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο στην καρδιά της Ευρώπης», τονίζει ο 59χρονος Μουράτοφ, διευθυντής της «Novaya Gazeta».
Η ρωσική εφημερίδα κυκλοφόρησε σήμερα με δίγλωσσο τίτλο στα ρωσικά και τα ουκρανικά. «Επειδή δεν αναγνωρίζουμε την Ουκρανία ως εχθρό και την ουκρανική ως γλώσσα του εχθρού. Και αυτό δεν θα το αναγνωρίσουμε ποτέ» τόνισε ο Μουράτοφ.
Η παρέμβαση του Ρώσου νομπελίστα είναι ένα δείγμα των αντιδράσεων που υπάρχουν στην ίδια τη Ρωσία για την στρατιωτική επέμβαση στην Ουκρανία. Μια επέμβαση που ο Πούτιν θέλησε αρχικά να δικαιολογήσει με την αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών για την προστασία της ρωσόφωνης μειονότητας στην Ανατολική Ουκρανία, αλλά αυταδιαψεύστηκε πολύ γρήγορα, διατάσσοντας γενική εισβολή.
Μια εισβολή, που θα αφήσει πίσω της έναν πολιτικό σωρός ερειπίων για την ίδια τη Μόσχα, ανεξάρτητα από την έκβαση του πολέμου.
Ο Πούτιν έσβησε την επίπονα χτισμένη αρχιτεκτονική ασφάλειας της Ευρώπης από το τραπέζι: την Τελική Πράξη του Ελσίνκι του 1975, στην οποία τα υπογράφοντα κράτη – συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας – δεσμεύτηκαν να απόσχουν από τη βία και να σέβονται τα εθνικά σύνορα.
Όπως και το Μνημόνιο της Βουδαπέστης του 1994, στο οποίο η Ουκρανία αντάλλασσε τα πυρηνικά της όπλα για εγγυήσεις της εδαφικής της ακεραιότητας. Και εδώ, η Ρωσία ήταν ένας από τους υπογράφοντες.
Τι θέλει να πετύχει ο Πούτιν; Να σβήσει την ήττα που ένιωσε όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση το 1991; «Νομίζω ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η Ρωσία ενδιαφέρεται για την Ουκρανία ή το ΝΑΤΟ. Ο Πούτιν θέλει να αποδείξει ότι η Ρωσία είναι μεγάλη δύναμη στην Ευρώπη», λέει ο Γερμανός,πρώην ομοσπονδιακός υπουργός Εξωτερικών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ. Μόνο που ο Πούτιν κάνει τα ίδια λάθη με τους πρώην Σοβιετικούς ηγέτες:
Σε καίριες συγκυρίες του Ψυχρού Πολέμου, οι ηγέτες της πρώην Σοβιετικής Ενωσης έκαναν αρκετές φορές λάθος υπολογισμούς, ξεκινώντας, εγκρίνοντας ή απειλώντας επιθετικές ενέργειες, που τελικά αποδείχθηκαν εσφαλμένες για τα σοβιετικά συμφέροντα: Από την καταστολή με τανκς της εξέγερσης στην Ουγγαρία το 1956, ως την εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και την άσκηση πίεσης στη δεκαετία του ‘80 στην Πολωνία για να εξουδετερώσει το συνδικάτο «Αλληλεγγύη», του Λεχ Βαλέσα. Τι πέτυχαν τότε οι Σοβιετικοί; Δημιούργησαν εχθρούς και βοήθησαν να αυξηθεί η αντίθεση στην επιρροή της ΕΣΣΔ. Η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, για παράδειγμα, επιτάχυνε την άνοδο του «ευρωκομμουνισμού» στη Δυτική Ευρώπη, που μείωσε την επιρροή της Μόσχας στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.
Η καταστολή της ουγγρικής εξέγερσης από τη Μόσχα το 1956 ενίσχυσε επίσης το ΝΑΤΟ. Η επίθεση της Μόσχας θύμισε στη συμμαχία το λόγο ύπαρξής της συμμαχίας. Παρά τις πολυάριθμες, επαναλαμβανόμενες εντάσεις εντός του ΝΑΤΟ τις επόμενες δεκαετίες, η συμμαχία παρέμεινε ισχυρή για το υπόλοιπο του Ψυχρού Πολέμου. Περιοδικές επιδείξεις του σοβιετικού κινδύνου -η δεύτερη κρίση του Βερολίνου, που διήρκεσε από το 1958 έως το 1961,οι εισβολές στην Τσεχοσλοβακία και στο Αφγανιστάν (το 1979) και απειλές για εισβολή στην Πολωνία (το 1980 –81),ενίσχυσε τη συνοχή της συμμαχίας. Και στο Αφγανιστάν, η Μόσχα, που ήλπιζε και σχεδίαζε να μπει και να βγει μέσα σε λίγους μήνες, βρέθηκε εγκλωβισμένη σε έναν μακρύ, σκληρό αγώνα ενάντια σε μια εξέγερση που υποστηριζόταν από την Ουάσιγκτον. Τελικά η Ρωσία αναγκάστηκε να υποχωρήσει μια δεκαετία αργότερα. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν αποδυνάμωσε ολοφάνερα τη Σοβιετική Ένωση.
Σήμερα, φαίνεται ότι ο πρόεδρος Βλάντιμιρ Πούτιν να επαναλαμβάνει τα λάθη των σοβιετικών προκατόχων του. Η επίθεση που διέταξε εναντίον της Ουκρανίας, μάλλον θα γιγαντώσει την ουκρανική αντίσταση στη ρωσική επιρροή και ταυτόχρονα θα δώσει νέα πνοή στο ΝΑΤΟ, το οποίο ο Γάλλος πρόεδρος Μακρόν δεν είχε διστάσει να χαρακτηρίσει ως «εγκεφαλικά νεκρό».
Στο δια ταύτα όλοι εμείς, που με παρωπίδες γράφουμε, είτε υπέρ Ρωσίας, είτε υπέρ ΝΑΤΟ ας ζυγίζουμε καλύτερα και πιο αντικειμενικά τα πράγματα, διότι η ζυγαριά μας υπό το βάρος των εγκλημάτων και των μεν και των δε βέβαιον είναι ότι θα γίνει χίλια κομμάτια …. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΙ και ΣΥΝΑΥΤΟΥΡΓΟΙ.
«Ουδείς γαρ ούτω ανόητος εστί όστις πόλεμον προ ειρήνης αιρέεται· εν μεν γαρ τη οι παίδες τους πατέρας θάπτουσι, εν δε τω οι πατέρες τους παίδας».Ηρόδοτος
Και ….Bellaque matribus detestata. ΠΟΛΕΜΟΣ ΜΙΣΗΤΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΜΗΤΕΡΕΣ……
ΑΠΟ ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΔΑ ΜΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ Μ.Ρ.. ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΚΕΙΜΕΝΟΥ ΚΑΙ ΦΩΤΟ ΑΠΟ Α. ΑΝΤΩΝΑ.