«Μην αναρωτιέστε τι έγινε στο καταδρομικό «Μοσκβά» και βλήθηκε από αντιπλοιϊκούς ουκρανικούς πυραύλους με αποτέλεσμα να υποστεί σημαντικές βλάβες. Τίποτα μαγικό. Το ίδιο που έγινε με το βρετανικό καταδρομικό «Σεφιλντ» στα Φώκλαντς, το ίδιο που συνέβη και σε κάποια (πολύ λίγα) αμερικανικά πλοία στον Περσικό Κόλπο.
Ένας ελλιπώς εκπαιδευμένος, αναποφάσιστος και ενδεχομένως αργός στη σκέψη και στις αντιδράσεις Αξιωματικός Τακτικού Ελέγχου ή Αξιωματικός Επιχειρήσεων (ή όπως αλλιώς λέγεται στο Ρωσικό Ναυτικό) ή ο ίδιος ο Κυβερνήτης αν ήταν παρών, οι οποίοι και αποτελούν (ιεραρχικά) το μυαλό που αποφασίζει πίσω από όλα αυτά τα οπλικά συστήματα, νικήθηκε από κάποιους τολμηρούς Ουκρανούς που σχεδίασαν και εξετέλεσαν την προσβολή.
Τα σκάφη αυτά είναι πανίσχυρα και συνήθως προστατεύονται από υψηλότατης τεχνολογίας οπλικά συστήματα. Πραγματικά φρούρια. Όπως και στις μάχες, ο ασθενέστερος κρίκος του εκπληκτικού αυτού προστατευτικού ή επιθετικού (ανάλογα με την αποστολή του) συστήματος είναι ένα ανθρώπινο μυαλό, το μυαλό η ιδιοσυγκρασία και ο χαρακτήρας του Αξιωματικού που τα διοικεί και έχει δικαίωμα να τα διατάσσει να βάλλουν. Και αυτό συνήθως στοχεύει ο αντίπαλος. Και κάποιες φορές το νικάει. Το ένα μυαλό νικάει το άλλο.
Γι’ αυτό απαιτείται το υψηλότερο δυνατό επίπεδο εκπαίδευσης (κατ’ αρχήν για το επιχειρησιακό και τακτικό επίπεδο και στη συνέχεια και για το στρατηγικό) και η ανάπτυξη της πρωτοβουλίας για όλους τους αξιωματικούς μας, παράλληλα με διαρκείς αξιολογήσεις για τη διατήρηση και επιβεβαίωση του επιχειρησιακά αναγκαίου επιπέδου των Αξιωματικών και χειριστών σε όλα τα οπλικά συστήματα».