Βασίλης Δημ. Χασιώτης
Διάβασα (και άκουσα σε βίντεο) με αληθινή έκπληξη, την καταγγελία του καθηγητή Ιωάννη Μάζη ότι έχει δεχτεί απειλές για τη ζωή του, εξαιτίας των θέσεων του για τον πόλεμο στην Ουκρανία, δηλώνοντας περαιτέρω ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν νέο μακαρθισμό (δες σχετικά https://www.olympia.gr/1470958/media/pyrini-omilia-toy-ioanni-mazi-apantisi-stis-apeiles/).
Νομίζω, αν δεν κάνω λάθος, πως είναι η πρώτη φορά που ένας επιστήμονας ο οποίος προσκαλείται συχνά για να εκθέτει τις απόψεις του πάνω σε σημαντικά ζητήματα, για τον πόλεμο στην Ουκρανία εν προκειμένω, να δέχεται απειλές κατά της ζωής του για τις απόψεις που εκφράζει.
Από όσο γνωρίζω, ακούγοντάς τον σε διάφορες εμφανίσεις του σε εκπομπές στις οποίες προσκαλείται ο κ. Μάζης, ουδέποτε τον έχω ακούσει να εκφέρει ακραίες απόψεις, ή κατά τρόπο εριστικό, που όμως, ακόμη και αν αυτό συνέβαινε, εφόσον προσκαλείται να τις εκθέσει και προφανώς να τις υποστηρίξει, δεν αποτελούν παρά την ερμηνεία των πραγμάτων από τη δική του σκοπιά, και ειλικρινώς, δεν γνωρίζω, στα πλαίσια της Δυτικής μας Δημοκρατίας, κατά πόσο αυτό είναι μεμπτό και πολύ περισσότερο, ως κάτι που απάδει από τις αρχές και αξίες της Δημοκρατίας αυτής, δηλαδή να επιτρέπεται η ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης, πόσο μάλλον, αν κάποιος ζητά να τις πληροφορηθεί και δεν παραβιάζουν αντίθετες πρόνοιες του Νόμου.
Ασφαλώς, οι απόψεις του, όπως εγώ τις εισπράττω και ερμηνεύω, δεν συμπλέουν σε όλες τις πτυχές με τις «επίσημες» απόψεις του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των Μελών της (και επομένως και των Συστημικών Μέσων Ενημέρωσης), ούτε και επικεντρώνονται μονάχα στις ευθύνες της ρωσικής πλευράς για τον πόλεμο στην Ουκρανία, αλλά, εκτείνονται και στις ευθύνες της Δύσης, οι οποίες, κατά την άποψή του, αλλά και κατά την άποψη άλλων, είναι υπαρκτές, χωρίς αυτό να οδηγεί στην εκ μέρους του δικαιολόγηση του πολέμου, που κι αυτό, δεν αποτελεί πάντα «θέσφατο» σε κάθε περίπτωση (π.χ., θυμάμαι τη δημόσια υποστήριξη κάποιων στον πόλεμο εναντίον της Γιουγκοσλαβίας ή άλλων Χωρών, εκ μέρους της Δύσης, χωρίς εν τούτοις να θεωρούνται «πολεμοχαρείς» ή άλλο τι, ίσως διότι ο επιτιθέμενος ήταν η Δύση).
Προσωπικώς, από την σκοπιά του απλού πολίτη, ακούω (ως ακροατής) ή βλέπω και ακούω (ως τηλεθεατής) τους ΠΑΝΤΕΣ προκειμένου να διαμορφώσω τις προσωπικές μου απόψεις, ΠΑΝΤΟΤΕ όμως, έχοντας προηγούμενα (ή παράλληλα) μεριμνήσει, ώστε να είμαι στοιχειωδώς ενήμερος, προσφεύγοντας σε όσες πηγές (εγκυκλοπαίδειες, βιβλία, άρθρα κ.λπ.) μου είναι προσιτές, ώστε, τουλάχιστον αυτό, να μην έχω πλήρη άγνοια για το γεγονός που παρακολουθώ να αναλύεται και σχολιάζεται στον δημόσιο διάλογο, ποια η προϊστορία του, πώς διαμορφώθηκε και εξελίχθηκε, ώστε, ΟΧΙ όσοι ομιλούν, και κυρίως, ΟΧΙ όσα μου προβάλλονται από τα ΜΜΕ ως εικόνες, συνεντεύξεις, ρεπορτάζ κ.λπ., να αποτελούν τους καθοριστικούς διαμορφωτές της προσωπικής μου άποψης. Όπως π.χ., για να μείνω στο ζήτημα που προκάλεσε την παρούσα παρέμβασή μου, ούτε εγώ συμφωνώ με όλα όσα λέγει ο κ. Μάζης, και ας διευκρινίσω, ότι σε προσωπικό επίπεδο, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ που να αποτελεί για την μετριότητά μου, την «φίρμα της εγκυρότητας» -επιστημονικής, δημοσιογραφικής, πνευματικής, όσο και αν μπορεί να συμφωνώ με κάποιους σε μεγάλο βαθμό, χωρίς εν τούτοις αυτό να με οδηγεί, εκ του λόγου αυτού, σε μια καθολική συναίνεση ή καθολική απόρριψη.
Μάλιστα, τολμώ να εικάσω, πως, λαμβάνοντας υπόψη την ολοένα και πιο ανοικτή στήριξη της Κίνας προς την Ρωσία στο ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία, και κυρίως, την ολοένα και πιο ανοικτή σύγκρουσή της με τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ, πιθανώς όποιος αύριο θα υποστηρίζει τις απόψεις του Πεκίνου για τις, κατά την άποψή του, ευθύνες των παραπάνω Χωρών (και του ΝΑΤΟ) στον πόλεμο της Ουκρανίας, τότε, ίσως, και η Κίνα να αποτελέσει κι αυτή μια σημαντική φιγούρα στο κάδρο της (Αντι-Δυτικής) Αυτοκρατορίας του Κακού.
Τώρα, από πότε η Κίνα, ας το πω κι αυτό, πολιτικά και ιδεολογικά εξέφραζε τις πλέον θεμελιώδεις αρχές και αξίες της Δύσης σε ζητήματα Δημοκρατίας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ώστε η τελευταία να έχει μαζί της αγαστές και εκτεταμένες οικονομικές και επιχειρηματικές γενικότερα σχέσεις, χωρίς η κατάδηλη διάσταση με ό,τι η Κίνα πρεσβεύει επί των άνω αρχών και αξιών της Δύσης μα αποτελεί εμπόδιο στις σχέσεις αυτές, τούτο, είναι κάτι που ασφαλώς εκ πρώτης όψεως προκαλεί «εντύπωση», αλλά, μονάχα εκ πρώτης όψεως.
Όμως, εκείνο που επίσης έχει ιδιαίτερη σημασία στην άνω δήλωση του καθηγητή κ. Μάζη, είναι τα περί «μακαρθισμού» που αναφέρθηκε.
Απλώς λαμβάνοντας αφορμή την αναφορά αυτή, και ξεφεύγοντας από την τρέχουσα επικαιρότητα του πολέμου στην Ουκρανία, θα επεκτείνω κάπως τον προβληματισμό μου, λέγοντας ότι είναι φανερό πως ο νέος Ψυχρός Πόλεμος που φαίνεται πλέον με αρκετή βεβαιότητα να επιχειρείται να εγκαθιδρυθεί με την ανάδειξη ενός ισχυρού παγκόσμιου πόλου (αναφέρομαι στην περίπτωση των Χωρών BRICs, περί των οποίων δες πρόσφατα άρθρα μου στον ίδιο ιστότοπο) ως το νέο (μετασοβιετικό) «αντίπαλο δέος» του αντίστοιχου πόλου στον οποίο κυριαρχούν ως ηγεμονεύουσα Δύναμη οι ΗΠΑ, ασφαλώς και θα θεμελιωθεί ΚΑΙ επί ιδεολογικών βάσεων, ώστε η αντιπαράθεσή τους, να αποτελεί και ιδεολογική αντιπαράθεση δύο Κόσμων που θα προσφέρουν διαφορετικά Υποδείγματα του Παγκόσμιου Γίγνεσθαι.
Διαφορετικά, δεν θα αποτελούν Παγκόσμιο Πόλο (γεωπολιτικό, γεωστρατηγικό και γεωοικονομικό), αλλά ακόμα μια οικονομική ένωση και τίποτα παραπάνω.
Άλλωστε, η αναφορά του υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέϊ Λαφρόφ σε πρόσφατη συνέντευξή του, ότι ουσιαστικά οι ΗΠΑ επιδιώκουν ένα μονοπολικό κόσμο, ένα παγκόσμιο χωριό αμερικάνικου τύπου, ένα «σαλούν», όπου «ο ισχυρότερος κάνει κουμάντο», μα τις ΗΠΑ στοπ ρόλο του παγκόσμιου σερίφη, αυτό είναι κάτι που δεν πρόκειται να γίνει δεκτό, και είναι χαρακτηριστικό πώς αναφέρθηκε ονομαστικά -και ίσως καθόλου τυχαία- στις Χώρες – ιδρυτές της ομάδας BRICs, Βραζιλία, Κίνα και Ινδία.
Το ενδιαφέρον όμως εδώ, είναι ποιο (περίπου) θα είναι το περιεχόμενο της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, μιας και η παλιά αντίθεση «καπιταλισμού-(υπαρκτού) σοσιαλισμού» δεν παρέχει πλέον βάση για κάτι τέτοιο.
Σε ό,τι με αφορά, πιστεύω πως αυτή η παγκόσμια ιδεολογική διαφοροποίηση, θα περιστραφεί γύρω από την «Δυτικότροπη» (Νεοφιλελεύθερη) Παγκοσμιοποίηση και τον Πολυπολιτισμό της και ό,τι αυτά τα ιδεολογικά μορφώματα εκπροσωπούν, με τον άλλο πόλο να αντιτείνει, πιθανώς, τη σημασία των εθνικών συμφερόντων (που ουσιαστικά δεν απουσιάζουν εντός της Νεοφιλελεύθερης Παγκόσμιας Συμμαχίας, με εξαίρεση εκεί όπου η ιδεοληψία έχει εκχωρήσει (ως λευκή επιταγή) το εθνικό συμφέρον σε άλλα υπερεθνικά) και ασφαλώς μια «δικαιότερη» συμμετοχή των λιγότερο αναπτυγμένων οικονομικά Χωρών στο Παγκόσμιο Γίγνεσθαι.
Ένα τέτοιο όμως ενδεχόμενο, δηλαδή, της εγκαθίδρυσης δύο διακριτών και ανταγωνιστικών Παγκόσμιων Ιδεολογικών Πόλων, στα πλαίσια ενός νέου Ψυχρού Πολέμου, ασφαλώς και θα οδηγήσει εντός των ορίων τους σε φαινόμενα μακαρθισμού, όπως άλλωστε και στον προηγούμενο Ψυχρό Πόλεμο, όσο θα θεωρούν ή θα προβάλλουν ως υπαρκτό τον κίνδυνο της «εκ των έσω» διάβρωσής τους, εκ μέρους των ιδεών και της προπαγάνδας της Αυτοκρατορίας του «Κακού», και ως τέτοια θα θεωρείται από τον κάθε «πόλο» ο αντίπαλος «πόλος».
Όμως, αυτό θα εξαρτηθεί και από άλλους παράγοντες, όπως π.χ., πώς ΤΕΛΙΚΩΣ θα αντιδράσουν οι ΗΠΑ, αν δηλαδή, θα επιχειρήσουν αντί της σύγκρουσης να εντάξουν στον σκληρό πυρήνα της παγκόσμιας διακυβέρνησης, δηλαδή στους G7 την Κίνα, Ρωσία, Ινδία και ίσως μια με δύο ακόμα Χώρες, (όπως έχω ήδη σημειώσει σε προηγούμενο άρθρο μου), χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα το πετύχουν κι όλας, ή αν θα επιλέξουν -ή οδηγηθούν- στην οριστική ρήξη με τις άνω Χώρες που πλέον αμφισβητούν την προοπτική ενός κόσμου που δεν θα είναι παρά ένα «αμερικάνικο σαλούν», για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Σεργκέϊ Λαβρόφ.