*Γράφει ο Χρήστος Κ. Μακρίδης
Διερωτάται κανείς γιατί την ώρα που ο πρόεδρος Πούτιν αποδομεί το διεθνές δίκαιο, άλλως το μετατρέπει σε κουρελόχαρτο, και η χώρα συντάσσεται μαζί με τους συμμάχους της για την επιβολή κυρώσεων κατά της παράνομης εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία, απουσιάζει το θάρρος της γνώμης για το δικό μας ζήτημα. Γιατί την ώρα που η χώρα επιδεικνύει πρωτόγνωρο ζήλο για την κατάλυση της κυριαρχίας ενός ξένου κράτους, αρνείται κάτι τέτοιο για τον εαυτό της. Ήτοι να θέσει μετ’ επιτάσεως, ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, το ζήτημα της παράνομης εισβολής στην Κύπρο; Φαίνεται ότι η έννοια της δέσμευσης, που συνεπάγεται η συμμετοχή της χώρας στους υπέρεθνικούς οργανισμούς (Ε. Ε & ΝΑΤΟ), ηχεί διαφορετικά στ’ αυτιά μερικών ηγετών. Άλλως συνεπάγεται μια οικτρή αποδοχή των προσχημάτων που επινοούν, τηρούν και επιβάλλουν οι ισχυροί “προστάτες” ήτοι οι μετρ της διεθνούς υποκρισίας στα υπόλοιπα υποτακτικά κράτη δορυφόρους τους. Γιατί, λοιπόν, με αφορμή την ιταμή πρόκληση της Ρωσίας, όπως είθισται να χαρακτηρίζεται κάθε φορά μια απρόκλητη επιθετική κίνηση, ανεξάρτητα από τα επιχειρήματα εκείνων που επιτίθενται, οι εκπρόσωποι της χώρας παραμένουν κυριολεκτικά άφωνοι;
Γιατί δεν έκαναν αυτό που έκαναν με επιτυχία για το ζήτημα της Χάλκης και της μετατροπής της Αγίας Σοφίας σε τζαμί; Δεν υπάρχουν “δύο μέτρα και δύο σταθμά”, οι κανόνες είναι κανόνες, παράνομη εισβολή η μία περίπτωση (Ουκρανία) παράνομη εισβολή και η άλλη περίπτωση (Κύπρος). Ούτε ασφαλώς διαφορετικη προσέγγιση της διεθνούς δίκαιοταξίας που πλαισιώνει το Διεθνές Δίκαιο, που επιτάσσει την αποσιώπηση της αλήθειας. Συνεπώς, είτε τα κράτη συντάσσονται πίσω από τη σημαία τους είτε πίσω από την ιστορική αλήθεια, ζητούμενο παραμένει η προάσπιση της εθνικής τιμής και της αξιοπρέπειάς τους. Γι’ αυτό, φρονώ, την ώρα αυτή, η χώρα, οφείλει να αναγάγει σε ύψιστη προτεραιότητα την ανάδειξη της παράνομης εισβολής της Τουρκίας στην Κύπρο. Σε κάθε περίπτωση, μια τέτοια πρωτοβουλία θα είχε τον χαρακτήρα ενός μνημόσυνου για τις ψυχές των χιλιάδων νεκρών μας αλλά και των αγνοουμένων αδελφών μας. Τέλος, επιτρέψτε μου την ταπεινή κρίση, εντυπωσιάζει η επιλεκτική στάση και η ακινησία της σιωπής των επιφανών εκπροσώπων της διανόησης, που ενίοτε μερικοί εξ’ αυτών φτάνουν στα όρια της ακατάσχετης λογόρροιας, για ένα ζήτημα που παραβιάζει κατάφωρα το διεθνές δίκαιο και πλήττει βάναυσα την ψυχή του έθνους…
*Καλή Σαρακοστή με υγεία, δύναμη, χαμόγελο και αισιοδοξία!!!
*Πολιτικός Επιστήμων – Τ.Γεωπόνος – Παιδαγωγός