Τη δικοινοτικότητα την εισήγαγε ο Υπουργός Αποικιών και όχι ο Κίσινγκερ.
Γραφει η Φανουλα Αργυρου
Διάβασα τη συνέντευξη του Δρος Γουίλιαμ Μάλινσον στον «Φ», 13.2.2022, της Ξένιας Τούρκη, με τίτλο «Ο ύπουλος ρόλος του Χένρι Κίσινγκερ στο ζήτημα της Κύπρου» και λυπάμαι να παρατηρήσω τα ακόλουθα.
Να τονίσω, όμως, ότι αναγνωρίζω την έρευνα του κ. Μάλινσον, τον οποίο γνώρισα στο Λονδίνο μόλις την άρχισε και συναντιόμασταν στο Εθνικό Αρχείο, και στη συνέχεια προέβαλε ορισμένα από τα σκοτεινά χαρακτηριστικά της βρετανικής και αμερικανικής πολιτικής. Παράλληλα, όμως, προβληματίζει η έμφαση που δίνει στον Κίσινγκερ, για τον οποίο δεν υπάρχουν χειροπιαστά στοιχεία και ενόσω παραδέχεται ότι είναι συνυπεύθυνος (co-responsible) για τη διευκόλυνση της τουρκικής επιθετικότητας το 1974 , αλλά όχι όσο συνυπεύθυνος είναι ο Βρετανός τότε ομόλογός του Τζέιμς Κάλαχαν.
Πληθώρα τα έγγραφα που καρφώνουν την Εργατική Κυβέρνηση Γουίλσον/Κάλαχαν το 1974 και τους Βρετανούς διαχρονικά. Τους «εγγυητές» της ανεξαρτησίας και εδαφικής ακεραιότητας της Κυπριακής Δημοκρατίας από το 1960. Τους Βρετανούς σχεδιαστές της μοίρας χωρών που «κηδεμονεύουν» μέχρι σήμερα, προεξάρχουσας της μικρής μας Κύπρου. Ο Κίσινγκερ και οι ΗΠΑ δεν ήσαν και δεν είναι εγγυητές, ο Κίσινγκερ δεν υπήρχε όταν ιδρύθηκε η ΚΔ, δεν είχε σχέση με τους «σχεδιαστές» στο Φόρεϊν Όφις και μπήκε στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ το 1973. Μέχρι τότε οι «σχεδιαστές» Βρετανοί είχαν προνοήσει τα απαραίτητα για τη δρομολόγηση της… εισβολής!
Οι Βρετανοί ήσαν που συνωμότησαν με τους Τούρκους από τη δεκαετία του 1950 με τον Δρα Νιχάτ Ερίμ, προωθώντας (από το 1956) μια βρετανικής μορφής οθωμανική δικοινοτικότητα και τη διζωνικότητα οι Τούρκοι (1957). Τα διχοτομικά σχέδια Σερ Ίβον Κιρκπάτρικ και άλλων (1956-1957), που απέρριψε το Στέιτ Ντιπάρτμεντ! Τη δικοινοτική ψευτο-ανεξαρτησία (το 1960) χέρι-χέρι με τον Δρα Νιχάτ Ερίμ. Φόρεϊν Όφις: δύο ομόσπονδα κράτη (1.3. 1964), όπως ήθελε και η Τουρκία. Συνεννόηση με Ετζεβίτ στις 17.7.1974 στο Λονδίνο για τις δύο τουρκικές εισβολές για αλλαγή του νόμιμου της ΚΔ…
Διζωνικός χάρτης Ραούφ Ντενκτάς στη Γενεύη ΙΙ, με τον προεδρεύοντα Κάλαχαν 12-13/7/74 να ζητά από Γεώργιο Μαύρο και Γλαύκο Κληρίδη να υπογράψουν γεωγραφική ομοσπονδία. Με το Φόρεϊν Όφις να υιοθετεί επίσημα τη δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία στις 16 Αυγούστου 1974 και να ζητά την υποστήριξη του Κίσινγκερ…
Συμπτωματικά τα δύο πρόσφατα άρθρα μου:
«Ο Δρ Χένρι Κίσινγκερ ακολούθησε τη βρετανική πολιτική το 1974»
«Απεβίωσε ο Sir Crispin Tickell, εκ των πρωτεργατών της διχοτόμησης»
«Τηλεφωνική συνεννόηση Κάλαχαν/Κίσινγκερ/Φορντ – 14.8.1974
Κάθε πολίτης της ΚΔ πρέπει να γνωρίζει την ακόλουθη συνομιλία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα μια συγκαλυμμένη βρετανο-αμερικανική κατανόηση με μακροπρόθεσμες συνέπειες:
‘‘Dr. Kissinger: Jim, ποια είναι η γνώμη σου για το πού στεκόμαστε;
Υπουργός Εξωτερικών [Callaghan]: Λοιπόν, μόλις σκεφτόμουνα – νομίζω με στρατιωτικούς όρους, σίγουρα οι Τούρκοι θα συνεχίσουν μέχρι να εξασφαλίσουν τη γραμμή που είχαν υπόψη τους στον χάρτη, και, κυνικά, ας ελπίζουμε ότι θα την πάρουν γρήγορα.
Dr Kissinger: Συμφωνώ…
Callaghan: Henry, αν μπορώ να συνοψίσω την κατάσταση με δύο λόγια, νομίζω έχει ως εξής: Οι Τούρκοι έχουν καλή υπόθεση. Κατά τη γνώμη μου, αυτό τώρα μπορεί να λυθεί μόνο με τη δημιουργία μιας ζώνης. Μιας ζώνης, στην οποία θα έχουν αυτονομία σε μια ομόσπονδη δημοκρατία. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με διαπραγμάτευση, όμως, με τη σημερινή κατάσταση, κανένας δεν μπορεί να καταφέρει οτιδήποτε με κάτι τέτοιο. Έτσι, θα έχουμε μια στρατιωτική λύση προς το παρόν, στην οποία θα αστυνομεύουν το δικό τους [ντε φάκτο] σύνορο. Θα έχουμε μια μεγάλη ανταλλαγή πληθυσμού, με τους Έλληνες να φεύγουν και μετά, απλώς, θα αφήσουμε τη διπλωματία να αναλάβει, μέχρι να δούμε την ευκαιρία, γι’ ακόμα μια φορά, αν μπορούμε να βρούμε μια ειρηνική λύση στη νήσο. Τώρα, όσον αφορά την Ελλάδα και την Τουρκία, είναι η Ελλάδα που θα χρειαστεί μασάζ, γιατί οι Τούρκοι είναι πολύ σοβινιστές, μάλιστα…
Δρ Kissinger: Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, Jim. Και η τραγωδία είναι ότι θα μπορούσε να διευθετηθεί το θέμα μέσω διπλωματίας…
Callaghan: Σε πιστεύω. Λοιπόν, αντίο γέροντα και κάθε καλό σε σένα και τις ασχολίες σου…’’.
Πρώτον, συνειδητοποιούμε ότι σε αυτό το δράμα, ο κ. Callaghan ήταν ο καβαλάρης και ο Δρ Kissinger ήταν το άλογο… Ούτε το ΗΒ, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έλαβαν στρατιωτική δράση για να σταματήσουν τη δεύτερη εισβολή…».
Από το άρθρο του Δρος Κλέαρχου Α. Κυριακίδη ,«Άβολα κοντά στον Χίτλερ», Σημερινή, 18.8.2018, και στο οποίο υπογραμμίζεται πως , στο θέμα της «ομοσπονδίας», ο Κίσινγκερ ακολούθησε τον Κάλαχαν και όχι αντίστροφα. Παραθέτω ακόμα δύο σχετικά ιστορικά άρθρα του Καθηγητή Κλ. Α. Κυριακίδη στην «Σ», που επιβεβαιώνουν τη βρετανο-τουρκική προέλευση της προτεινόμενης δικοινοτικής, διζωνικής ομοσπονδίας.
«Ομοσπονδία α λα Τούρκα», 5.11.2018
«Οι βασικοί στόχοι της τουρκικής πολιτικής», 18.8.2019
Η αναφορά στον Μακάριο – Από Hunt προς τον Foreign Secretary 1966
Τώρα, για τα καλά λόγια για τον Μακάριο από Hunt, που ανέφερε ο Δρ Μάλινσον στη συνέντευξή του… Πρέπει να εξηγηθεί ότι το έγγραφο (πηγή) που παρέθεσε δεν ήταν από αξιωματούχο του Φόρεϊν Όφις καθαυτό, αλλά από την αποχαιρετιστήρια έκθεση του αποχωρούντος τότε Βρετανού Υπάτου Αρμοστή Σερ Ντέιβιντ Χαντ (Hunt). Από τους λίγους γνήσιους φίλους που είχε η Κύπρος. Πέθανε στο Λονδίνο τον Ιούλιο του 1998. Ήταν νυμφευμένος με τη δεύτερη σύζυγό του, λαίδη Ηρώ, με ελληνοκυπριακή καταγωγή από τη Λάρνακα.
Ο Σερ Ντέιβιντ Χάντ στην ίδια έκθεσή του είχε γράψει πως ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος δεν ήθελε την Ένωση, όπως και ο δεύτερος τη τάξει Γλαύκος Κληρίδης. Αλλά ο ίδιος είχε την πεποίθησή ότι η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα μια μέρα θα γίνει (Αναφορά στο βιβλίο μου«Top Secret – Η βρετανική κηδεμόνευση του Κυπριακού… Πώς φθάσαμε στο σχέδιο «Ανάν»…»2004, εκδόσεις Γερμανός, Θεσσαλονίκη, σε συνεργασία με τον Εκδοτικό Οίκο ΔΙΑΣ).
«Όλες οι προβληματικές ομοσπονδίες βρετανικά δημιουργήματα»!
Αξίζει, όμως, μιας και έγινε αναφορά στον μ. Σερ Ντέιβιντ Χαντ, να παραθέσω την απάντηση που πήρε από το βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών όταν το 1965 τούς ζήτησε να κάνουν κάτι εναντίον της λύσης ομοσπονδίας που απαιτούσαν οι Τούρκοι το 1964/65 και υποστήριξε τότε και η Μόσχα. Ο Σερ Ντέιβιντ Χαντ βέβαια δεν γνώριζε τα σχέδια περί δύο ομόσπονδων κρατών, που είχαν σχεδιάσει οι συνάδελφοί του στο Τμήμα Σχεδιασμού (Βλέπε το πρόσφατο άρθρο μου στη «Σημερινή», 13.2.2022, για τον αποβιώσαντα Sir Crispin Tickell, πιο πάνω).
«Η δυσκολία είναι πως ομοσπονδία είναι μια λέξη με πολλές ερμηνείες και έχοντας υπόψη ότι η τουρκική κυβέρνηση συνεχίζει να τη θεωρεί ως την ιδανικότερη λύση για το κυπριακό πρόβλημα, οι κίνδυνοι να αμαυρώσουμε εμείς την ιδέα, όσο επιδέξια και να το κάνουμε, θα υπερτερεί των πλεονεκτημάτων. Κάτι τέτοιο σίγουρα θα δημιουργήσει πρόβλημα. Εκτός τούτου, οι περισσότερες ομοσπονδίες ανά τον κόσμο, οι οποίες σήμερα ή στο πρόσφατο παρελθόν αντιμετωπίζουν προβλήματα, είναι δικά μας δημιουργήματα…».
Όταν έγραψα το βιβλίο μου «Συνωμοσία» το 1996, καλύπτοντας τα αποδεσμευμένα έγγραφα τότε για το έτος 1965, έστειλα αντίτυπο στον Σερ Ντέιβιντ Χαντ, ζητώντας τη γνώμη του για όσα κάλυψα, εφόσον αρκετές ήσαν οι δικές του εκθέσεις από την Λευκωσία όπου υπηρετούσε ως Ύπ. Αρμοστής 1965-67. Μου έγραψε μεταξύ άλλων:
«Συχνά διερωτόμουν πώς θα φαίνονταν οι εκθέσεις μου μετά από 30 χρόνια. Γενικά, από τα αποσπάσματα που δημοσιεύσατε δεν έχω λόγο να νομίζω ότι περιέπεσα σε λάθος. Πάντα ήμουν υπέρ της Ένωσης, έστω και με αποζημίωση… αλλά υπήρχαν Ελληνοκύπριοι με επιρροή που δεν την ήθελαν… Οι ίδιοι άνθρωποι υπερεκτίμησαν την επιρροή της Κύπρου στο παγκόσμιο, πιστεύοντας ότι είχαν πιστούς φίλους στη Σοβιετική Ένωση, τους ‘Αδέσμευτους’… Όπως φαίνεται και από ένα απόσπασμά μου που γράψατε, για τη Σοβιετική Ένωση η Τουρκία ήταν πολύ πιο χρήσιμη από την Ελλάδα και Κύπρο μαζί. Τι πρόσφεραν στην Κύπρο οι ‘Αδέσμευτοι’… Ο Μακάριος ήταν αρκετά έξυπνος, με δική του πολιτική, αποφασισμένος να την ακολουθήσει. Θα έκανε καλύτερα, αν έδινε προσοχή στον Μενέλαο Αλεξανδράκη, τον εξαίρετο Έλληνα Πρέσβη…».
Παραθέτω την απάντησή του. Αιωνία του η μνήμη.
Εκείνοι που έπρεπε και πρέπει να προσαχθούν ενώπιον δικαστηρίου και να λογοδοτήσουν για τις πράξεις και ενέργειές τους είναι το Βρετανικό Υπουργείο Εξωτερικών. Για τους οποίους υπάρχουν αδιάσειστα διαχρονικά ΔΙΚΑ τους στοιχεία για τις ενοχές και τους σχεδιασμούς τους. Ας σταματήσει επιτέλους αυτός ο επιζήμιος αποπροσανατολισμός ευθυνών, πότε με γνήσια άγνοια επισήμων εγγράφων, πότε παραμερίζοντας ενσυνείδητα επίσημα έγγραφα, πότε με σκόπιμα πλαστά εξ Αθηνών κ.λπ. Το μόνο που επιτυγχάνεται είναι η συλλογική προστασία των πραγματικών ενόχων, Βρετανών, Τούρκων και της Μόσχας που συμφωνούσε με το Λονδίνο… Οι ευθύνες του Κίσινγκερ επικεντρώνονται στο γιατί συμβάδισε με το Λονδίνο. Μπορούσε να αρνηθεί. Δεν το έκανε, έμεινε πιστός στην «ειδική σχέση» ΗΠΑ/ΗΒ. Έβλεπε τα πράγματα υπό το φώς του Ψυχρού Πολέμου και αμοιβαία συμφέροντα (βάσεις). Άλλοι ήσαν οι καβαλάρηδες…
Ιδού η Ρόδος! simerini.sigmalive.com