Του Πασχάλη Τσολάκη
Σήμερα η αρετή διαμένει στην οδό αφασίας, η τόλμη στην οδό αμνησίας, η ελευθερία στην οδό πολιτικής και οι άνθρωποι στην οδό αναμονής…
Κι η εξήγηση θα ‘ρθει κάποτε, όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση.
«Μας σκοτώνουν καθημερινά με μικρές δόσεις. Πολύ ταχτικά, πολύ σιωπηλά, πολύ σοφά. Έχω πολλές φορές έρθει σε σημείο να σκεφτώ πως η ανθρωπότητα, επαναλαμβάνει τη κυκλική τροχιά της με τρόπο, θαυμαστά τρομακτικό.
Κάθε μέρα γυρίζουμε στο σπίτι μας για να θάψουμε ένα νεκρό: μια σκέψη, ένα αίσθημα…
Σε λίγο δε θα χουμε τίποτε άλλο να κάνουμε παρά να κοιτάζουμε πως να βρούμε το ταΐνι μας (φαγητό), σαν τα σκυλιά και σαν τις γάτες, με μόνη τη διαφορά, το χειρότερο, πως θα κουβαλούμε μαζί μας τα υπολείμματα των ανθρώπων που ήμασταν» Σεφέρης
Μέσα σε πέντε σειρές ο μεγάλος ποιητής τα είπε όλα, πριν 50 και πλέον έτη. Και θα ζήσει χειρότερα ο άνθρωπος όταν εξυφανθεί πλήρως το σχέδιο της «νέας επανεκκίνησης».
Φύτεψε μια πασχαλιά στο διαδίκτυο. Μπορείς;
Μύρισε ένα τριαντάφυλλο από την οθόνη των ειδήσεων. Μπορείς;
Φίλα τα χείλη που λατρεύεις στο skype. Μπορείς;
Χάιδεψε την πληγή του τραυματία σε έκτακτη είδηση. Μπορείς;
Σφίξε ένα χέρι απλωμένο σε απευθείας σύνδεση. Μπορείς;
Στείλε ένα πιάτο φαγητό με μήνυμα στον πεινασμένο. Μπορείς;
Πότισε το μαραμένο λουλούδι που βλέπεις σε τηλεδιάσκεψη. Μπορείς;
Το δάκρυ του παιδιού στο iPhone, που τρέχει πικρό, σκούπισε. Μπορείς;
Για αυτό άνθρωπε μην λες εύκολα σ’ αγαπώ. Πες (έστω δύσκολα) ΜΠΟΡΩ.
Κατεδαφίζονται τα μπαλκόνια των ονείρων.
Κατεδαφίζονται οι όροφοι των αισθήσεων.
Κατεδαφίζονται τα χρώματα.
Κατεδαφίζονται οι ποιητές.
Κατεδαφίζονται οι άνθρωποι.
Γίνονται μπάζα, για να στηθεί πάνω τους ο νέος άχρωμος κόσμος.
(η εποχή του μετανθρώπου. Η εποχή του άνθρωπος «μηχανή». Η εποχή των «τεράτων».)