Από τον Απόστολο Αποστόλου
Όλοι ξέρουμε ότι ο υγειονομικό-πολιτικός αυταρχισμός δεν αποτελεί μια εποχική ιδιοτυπία εξ’ αιτίας κάποιου ιού που εμφανίστηκε στον πλανήτη, ούτε μια παραισθησιογόνα ιδεοληψία των διαχειριστών της εξουσιοφρενίτιδας, αλλά πρόκειται για ένα καλά οργανωμένο σχέδιο ή για μια προσπάθεια εκ νέου της νομής της εξουσίας.
Που εξαντλείται όμως η όλη προσπάθεια του υγειονομικό-πολιτικού αυταρχισμού; Στη τυφλή θρησκευτική υποταγή των πολιτών, στη νέα επιστημονική γνωσιολογία και στα υπερβολικά μέτρα καταστολής. Ουσιαστικά ο υγειονομικός αυταρχισμός δανείζεται χρώματα από την τυραννία άλλων εποχών.
Έχει μαζί του όλες τις οπισθοβατικές κοινωνικό-πολιτικές κατασκευές, και το κατεστημένο διδασκαλίκι των παλαιότερων χρονικών στιγμών, δηλαδή μισθωμένων προθύμων που επιβάλλουν από τη θέση εξουσίας που έχουν αξιολογικές αναπροσαρμογές και αποτιμήσεις και στήνουν τη νέα γραμματική της ζωής.
Ζούμε πλέον σ’ ένα φανταστικό ασυνεχές με την πραγματικότητα με αμετάκλητο τρόπο από τα τρωγλοδυτικά μυαλά της εποχής μας και σ’ έναν πολιτικό – επιστημονικό αγνωστικισμό που κοιτάζει τη ζωή μέσα από αριθμούς και ατζέντες με κλειστές ημερομηνίες.
Σήμερα το παγκόσμιο πολιτικό-επιστημονικό σύστημα εφαρμόζει τους 3 κρουνούς της υγειοσκεψίας που οφείλει να διατηρεί η οχλική αγέλη, το πόπολο, οι μαζάνθρωποι.
Επανεμφανίζονται οι αξιώσεις της σκέψης του Τζον Λοκ μεθερμηνευμένες από τα αμερικανικά επιτελεία σκέψης, έτσι όπως λειτούργησαν και έγιναν ο κύριος παραγωγός της πολιτικής διακυβέρνησης στις ΗΠΑ επί σειρά ετών. Να πούμε εδώ ότι οι πολιτικές δυνάμεις στις ΗΠΑ ενδιαφέρθηκαν περισσότερο για τις θρησκευτικές τοποθετήσεις της πολιτικής σκέψης του Τζον Λοκ. Και μάλιστα στο σημείο εκείνο όπου η πολιτική του φιλοσοφία βασιζόταν στην προτεσταντική θεολογία. (Επ’ αυτού ο John Dunn, έχει αναδείξει το ζήτημα και τα βαρομετρικά πεδία της σκέψης του Τζον Λοκ επάνω στην αμερικανική πολιτική).
Τι είχε συμβεί στις ΗΠΑ με τον Άγγλο φιλόσοφο Τζον Λοκ; Ο Τζον Λοκ είχε την άποψη μιας πολιτικής η οποία θεμελιωνόταν σε μια κυματιστή ελευθερία. Τι σημαίνει αυτό; Φανταζόταν την ελευθερία ως μια αρχέγονη ανθρώπινη κατάσταση η οποία προέκυψε ως αποτέλεσμα των θεσμών που δημιουργήθηκαν σε περιόδους πολλών γενεών. Στις ΗΠΑ όμως η κυματιστή ελευθερία απαιτούσε τη δημιουργία μιας πολιτειακής θρησκείας που αξίωνε οικουμενική εγκυρότητα.
Μια οικουμενική εγκυρότητα όπου τα δικαιώματα του πολίτη είναι θεμελιωμένα ως προς τα καθήκοντα του απέναντι στο Θεό. Έτσι όπως δεν επιτρέπεται να αυτοκτονήσεις, σύμφωνα με τη θεολογική άποψη σε πολιτικό επίπεδο εκείνη η απαγόρευση μεταφράζεται ότι δεν επιτρέπεται και να είσαι ακραίος ως προς τις πολιτικές σου τοποθετήσεις. Στις ΗΠΑ είναι ισοζυγισμένοι οι βραχίονες της ισορροπίας μεταξύ θεϊκής και πολιτικής αποκατάστασης.
Ο πολίτης πρέπει να είναι πιστός στις αποφάσεις της πολιτικής διακυβέρνηση με την ίδια θέρμη που δείχνει τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις. Θα κινείται σε αξιωματικά σχήματα τόσο στην πολιτική όσο και στη θρησκευτική του επιλογή τα οποία θα στοιχίζονται στη λογική του πιστού.
Καμιά παρέκκλιση, γιατί η πράξη του πειθαρχημένου πολίτη αποτελεί το κλειδί της εύρυθμης λειτουργίας. Απόλυτη, τυφλή εμπιστοσύνη στα πολιτικά κελεύσματα. Η αντίσταση αποτελεί ένα αμεταποίητο ένστικτο σκοτεινής ενοχής.
Ο δεύτερος κρουνός αξιώνει απόλυτη πειθαρχία από τους πολίτες σε κάθε τι επιστημονικό, ακόμη και αν πρόκειται για επιστημονική ανηθικότητα. Η νέα θρησκεία με την είσοδο του 20ου αιώνα είναι πλέον η επιστήμη ακόμη και αν διαθέτει κοντόθωρη αβλεψία. Η διαρκής απελευθέρωσή της από στερεοτυπίες και από αξιώσεις (κάποιες φορές βέβαια μπορεί να ήταν και ασύμμετρες εκείνες οι αξιώσει) οδήγησαν την επιστήμη σε πλήρη υποβιταμίνωση αλλά και σε αχαλίνωτο υπερ-εξουσιασμό.
Η επιστημονική αλήθεια βολεύτηκε στις μονιές της ιδέας του επιστήμονα παρά στο αποτέλεσμα της έρευνας του και φυσικά τις περισσότερες φορές η ιδέα του επιστήμονα ανταποκρίνεται στις φιλοδοξίες της εξουσίας και στα συμφέροντα των μεγάλων οικονομικών παραγόντων.
Τα πρωτόκολλα της επιστήμης κινούνται στη ροή των αποθεματικών και στα παραγωγικά κεφάλαια που χρηματοδοτούν τις έρευνες. Ο επιστήμονας γίνεται μίσθαρνος, ταυτοχρόνως κανένα νόμιμο όργανο επιστημονικής κάθαρσης δεν υπάρχει για να περιορίσει τα αυθαίρετα περιγράμματα του μίσθαρνου επιστήμονα, Έτσι κάθε απολειφάδι ή σκύβαλο που εμφανίζεται με παραληρηματικό πυρετό ως νέος Αϊνστάιν χρηματοδοτείται από συμφέροντα για να αποδείξει τα κατά παραγγελία.
Αυτό που φέρνει η νέα επιστήμη είναι τα κριτήρια δύναμης που εμπεριέχουν οι υποθετικές αποδεικτικές και οι υποθετικές επινοήσεις. Και ενώ η επιστήμη εμφανιζόταν ως πόρος μπροστά στην απορία, με τα χρόνια κατέστη επιστημονική νωχέλεια και συνθηκολογημένη μπίζνα. Έβαζε όμως ανεξίτηλα την υπογραφή της σε κάθε νέα κανονικότητα της ζωής που δυνάστευε το μέλλον.
Ο τρίτος κατά σειρά κρουνός που έλουσε τις συνθήκες διακυβέρνησης και έδεσε με χοντρά σχοινιά τον ορίζοντα του πολίτη ήταν η συνύπαρξη των πολιτικών γεωδυναστειών.
Οι νεοσυντηρητικοί στις ΗΠΑ (Irving Kristol, Daniel Bell, Melvin Lasky, Seymour Martin Lipset, κλπ) στην προσπάθεια τους να βρουν επιχειρήματα που θα έπλητταν τις αριστερές απόψεις υποστήριξαν την αντισταλινική ακροαριστερά. Έτσι η αντίθεση των νεοσυντηρητικών με κάθε τι αριστερό, σύντομα έγινε εμπνοή για συμβιβασμό με απόψεις της αριστερής διαδρομής. Εξάλλου ο Τρότσκι είχε δώσει κατά σύστημα και κατά αμοιβή (για κάποιους) τις γνώσεις του για τις σπονδυλώσεις μεταξύ διεθνισμού και παγκοσμιοποίησης, με μεγάλη προθυμία στο σύστημα διαχείρισης ή καλύτερα στην εμπροσθοφυλακή της Νέας Εποχής, το ίδιο έκαναν και οι σοσιαλοδημοκράτες και πρώην κομμουνιστές όπως ο Sidney Hook και ο Max Schachtman.
Με αυτά και με άλλα η ευρύχωρη νεοταξική παγκοσμιοποίηση στέγασε όλη τη σκοτεινή της δύναμη και οργάνωσε την πολιτικό-υγειονομική αυταρχικότητα και τις κακές αντανακλάσεις ενός μέλλοντος συγκαταλλαγής μεταξύ επιστημονικής βίας επάνω στον πολίτη που επιβαρύνεται πλέον με την υποψία του φορέα κάποιας νόσου (ο πολίτης εμφανίζεται να είναι ύποπτος ασθενής ή για να το πούμε και με το λεξιλόγιο του Μ. Φουκώ «ύποπτη περιφερόμενη μάζα») και μεταξύ πολιτικής αυταρχικότητας και βούλησης του πολίτη όταν εκείνος καθίσταται αρνητής της εντεταλμένης θεραπείας. Κοινός παρανομαστής η αιχμαλωσία των πολιτών. Με άλλα λόγια η αναλογική συμμετρία του πολιτικού μας μέλλοντος έχει αδειάσει και η κοινωνική μας εξέλιξη έχει απολιθωθεί.
Απόστολος Αποστόλου. Καθηγητής φιλοσοφίας