Του Πασχάλη Τσολάκη
Μακριά, στο βάθος του ορίζοντα, άρχισε να ροδίζει. Ο ήλιος ετοιμαζόταν για την αυτοκρατορική παρουσία του. Σε λίγο ξεπρόβαλε όπως πάντα φωτεινός, ωραίος και λαμπερός, ΚΑΛΗΜΕΡΙΖΟΝΤΑΣ τους υπηκόους του.
Οι άνθρωποι όμως των κοινωνιών, μέσα σε αυτόν τον συρφετό της κατάπτωσης που ζούνε, τείνουν να ξεχάσουν κι αυτή τη λέξη, όπως και άλλες τόσες γλυκές, τρυφερές και ανθρώπινες εκφράσεις.
Κυρίαρχη λέξη χρήμα- οικονομία, χρήμα και πάλι οικονομία και ξανά χρήμα. Όλες οι αξίες εκποιήθηκαν στο χρηματιστήριο αξιών. Μετοχοποιήθηκαν. Τα πάντα και όλα πωλούνται και αγοράζονται. Ακόμα κι αυτή η εξουσία κι οι λειτουργοί της πωλούνται αγοράζονται και συναλλάσσονται. Άπειρες κολυμβήθρες του Σιλωάμ δεν θα έφταναν να εξαγνίσουν τα ανομήματά τους.
Οι περιγραφές για ανομίες, σκάνδαλα και βρώμικες συναλλαγές περιττεύουν. Όσο εύκολα και γρήγορα διακινούνται και πωλούνται οι εφημερίδες, τόσο εύκολα διακινούνται και πωλούνται τα ναρκωτικά, ο πρόστυχος έρωτας, οι άνομες συναλλαγές, οι καταχρήσεις και όλες οι ανομολόγητες αμαρτίες.
Και η εξουσία δηλώνει αθώα! Αμέτοχη, ανένοχη, ανεύθυνη τάχα, για τα δράματα που παίζονται δίπλα της. Φορτώνει και εξαγνίζει τα αδιάληπτα εγκλήματα και πάθη της στα πολλά πρόσωπα που έχει. Ξέρει καλά τη μυθολογία με τα πολλά πρόσωπα.
Ο Αδάμ παρέκκλινε της εντολής του Θεού και το χρέωσε στην Εύα. Η Εύα στον όφι.
Ο όφις δεν αποκάλυψε τον ηθικό αυτουργό. Τους απέπεμψε ο θεός από τον παράδεισο και η εξουσία αποπέμπει όποιους δεν ακολουθούν τις εντολές της.
Γνωρίζει καλά τον πειρασμό του Αδάμ και οι όφεις πλήθαιναν για να κεντρίζουν τον πειρασμό. Δημιούργημα του Θεού ο όφις για να μην φανεί άδικος τιμωρός. Δημιουργήματα της εξουσίας, οι τρομοκράτες, τα λαμόγια, οι νταβατζήδες, οι μιζαδόροι και οι κράχτες της ενημέρωσης.
Άφησε ο Θεός τον σατανά να δραπετεύσει από την κόλαση και ήρθε στη γη. Να δοκιμάσει θέλει πάλι τον ανθρώπινο πειρασμό. Έδωσε τώρα στον όφι ανθρώπινο προσωπείο για να ξεγελάει πιο εύκολα τις κοινωνίες. Αυτά τα χιλιάδες πρόσωπα που τα φωτίζει πάντα ο ίδιος ήλιος. Ο αυτοκράτορας.
Και δεν κατάλαβε τάχα ακόμα η εξουσία, πως για να γίνει αυτοκρατορική, θα πρέπει να είναι καθαρή, φωτεινή, αληθινή, λαμπερή, σταθερή, συνεπής, ακούραστη και δυνατή για να μπορεί να κρατάει γερά τα χαλινάρια των αλόγων στο άρμα της εξουσίας, όπως ο ήλιος και να απλώνει όπως κι εκείνος τη ζεστασιά, την λάμψη, το φως και την καλημέρα, ισόποσα και ισόνομα για να μοιάσει τον αληθινό φυσικό αυτοκράτορα.
Κουράστηκαν οι κοινωνίες από τις «παρά φύση» εξουσίες!