Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Νίκος Γκάτσος, “Ο εφιάλτης της Περσεφόνης”.
Δεν χρειάζεται να πιστεύει κανείς στους οιωνούς, στα σημάδια εκείνα που επηρέαζαν τις αποφάσεις των αρχαίων προγόνων μας, για να αντιληφθεί πως συμβαίνουν τελευταία κάποια γεγονότα που φανερώνουν με τον πιο οδυνηρό τρόπο την παρακμή και κρίση του Ελληνισμού. Μιλάνε τόσο εύγλωττα όμως για την αδυναμία ή και την απαξίωση του νεοελληνικού κράτους να υπερασπιστεί τα κορυφαία εμβληματικά μνημεία και σύμβολα του Ελληνισμού που αναγκαστικά θα πρέπει να θεωρηθούν σημεία αναφοράς και σημάδια από όσους ακόμη υποστηρίζουν πως έχουν ελληνική συνείδηση και ονειρεύονται ένα διαφορετικό μέλλον για τη συνέχεια του Ελληνισμού.
Ο πρώτος οιωνός ήταν η φωτιά που έκαψε το 2007, τον ιερό για τους προγόνους μας Κρόνιο Λόφο της αρχαίας Ολυμπίας, αφού πρώτα πέρασε μέσα από το Αρχαίο Στάδιο, στο οποιο διεξήγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Λόγω της διακοπής της ηλεκτροδότησης τα συστήματα πυρόσβεσης σταμάτησαν να λειτουργούν και μόλις την τελευταία στιγμή αεροσκάφη και ελικόπτερα κατάφεραν να εμποδίσουν τη φωτιά να κάψει και το Αρχαιολογικό Μουσείο. Το ότι κάηκε η αρχαία Ολυμπία, η κοιτίδα των Ολυμπιακών Αγώνων, και οι Έλληνες δεν μπόρεσαν να την υπερασπιστούν, πήρε μεγάλη τότε δημοσιότητα στο διεθνή τύπο δημιουργώντας μεγάλο πλήγμα στην εικόνα της χώρας. Αν ήταν κανείς προληπτικός θα μπορούσε να ισχυρισθεί εκείνη την εποχή πως αυτή η πυρκαγιά είναι σημάδι μελλοντικών δεινών και πράγματι τα δεινά ξεκίνησαν λίγα χρόνια μετά καθώς ήρθε η δεκαετία των μνημονίων, η καταστροφή της ελληνικής οικονομίας, η φυγή εκατοντάδων χιλιάδων νέων Ελλήνων επιστημόνων στο εξωτερικό, η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους και η υποθήκευση του πλούτου της.
Η πυρπόληση όμως των αρχαίων μνημείων της χώρας θα συνεχιστεί, πέρυσι κάηκαν οι Μυκήνες. Προσέξτε ιδιαίτερα ότι ανάμεσα στα σημεία του αρχαιολογικού χώρου που κάηκαν ήταν και η περιοχή του Θρησκευτικού Κέντρου των Μυκηνών, σε μια εμφανή αντιστοιχία με την πυρκαγιά στον Κρόνιο Λόφο της Ολυμπίας. Καίγεται κυριολεκτικά η “καρδιά” των αρχαίων μας μνημείων και πιστεύω πως αν ζούσαν λίγοι αρχαίοι Έλληνες ανάμεσα μας θα θεωρούσαν ύβρη των Νεοελλήνων ότι δεν μπόρεσαν να προστατεύσουν τα ιερά και τα όσια του πολιτισμού τους.
Ο δεύτερος οιωνός έρχεται όταν οι διαδρομές πάνω στον ιερό βράχο της Ακρόπολης καλύφθηκαν το 2020 από τσιμέντο. Δεν είναι μόνο ότι προσβλήθηκε βάναυσα η φυσιογνωμία του αρχαίου μνημείου που σεβάστηκαν οι αιώνες. Είναι και κάτι συμβολικό: οι ίδιοι οι Έλληνες θάβουν κάτω από τσιμέντο την πιο ιερή αρχαία τους κληρονομία, κληρονομιά που σεβάστηκαν ακόμη και ξένοι κατακτητές. Είναι σαν το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος να μην θέλει να έχει σχέση με το αρχαίο ελληνικό παρελθόν. Και δυστυχώς το ανοσιούργημα δεν βαρύνει μόνο την υπουργό και την κυβέρνηση, βαρύνει και τον ελληνικό λαό που δεν ξεσηκώθηκε μαζικά να καταγγείλει την πράξη τόσο στα δικαστήρια της χώρας όσο και σε διεθνείς οργανισμούς. Η ανακοίνωση του ελληνικού τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS), επίσημου τεχνικού συμβούλου της Unesco, με την οποια επιτίμησε την πολιτική ηγεσία του υπουργείου για τις εργασίες στην Ακρόπολη, ήταν σταγόνα σε ένα ωκεανό αδιαφορίας. Δεν είναι μόνο το τσιμέντωμα της Ακρόπολης ένας πολύ άσχημος οιωνός, οιωνός είναι και η αδιαφορία με την οποια δέχθηκε ο ελληνικός λαός αυτή τη χυδαιότατη προσβολή στο μνημείο-σύμβολο του διαχρονικού Ελληνισμού. Ίσως γιατί έχουμε κουραστεί να είμαστε και να λεγόμαστε Έλληνες. Σίγουρα πάντως αν βρισκόντουσαν Βρετανοί, Σουηδοί, Ελβετοί και Γάλλοι στη θέση μας δεν θα είχαν επιτρέψει ποτέ (και το ξέρετε) ένα τέτοιο πολιτιστικό έγκλημα.
Όταν εκδηλώθηκε ο τρίτος οιωνός, δηλαδή η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί από τον Ερντογάν, ίδια δυστυχώς ήταν η αντίδραση των σημερινών Ελλήνων. Η κυβέρνηση πέρα από κάποια δειλά και αμήχανα λόγια δεν έκανε καμιά σοβαρή και συγκροτημένη καταγγελία που θα μπορούσε να προκαλέσει διεθνή αντίποινα για την πρωτοφανή ενέργεια της Τουρκίας. Δεν είναι μόνο ότι η σημερινή κυβέρνηση, όπως και το πολιτικό σύστημα της χώρας, θεωρεί την προσπάθεια φινλανδοποίησης της Ελλάδας από την Τουρκία, που σηματοδοτεί ο ελληνοτουρκικός “διάλογος”, πολύ σημαντικότερη από την προσβολή στο κορυφαίο χριστιανικό μνημείο των αιώνων. Είναι και η απαξίωση γενικότερα από τους ελληνόφωνους Ελίτ κάθετι χριστιανικού και βυζαντινού. Και βέβαια αυτοί οι απίθανοι τύποι αγνοούν ότι η Αγία Σοφία είναι και ΕΛΛΗΝΙΚΟ μνημείο. Ποτέ δεν έμαθαν τα ελληνόπουλα στα σχολεία ότι ο Ανθέμιος και ο Ισίδωρος, οι δημιουργοί της, ήταν ακραιφνείς Έλληνες επιστήμονες και η Αγία Σοφία ήταν το σοφό συγκέρασμα ελληνικότατων τεχνών και επιστημών, που ξεπερνούσαν κατά πολύ τις αρχιτεκτονικές και μηχανικές δυνατότητες του 6ου αιώνα και που ακόμη και σήμερα αφήνουν έκθαμβους τους ειδικούς.
Τι να περιμένει κανείς όμως σε μια χώρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός της διατυπώνει σαν επίσημη γραμμή την απάρνηση του αρχαιοελληνικού και βυζαντινού παρελθόντος των Νεοελλήνων όταν δηλώνει σε χαιρετισμό του στην “Πρωτοβουλία 1821-2021” ότι “Μετατρέψαμε μία μικρή οθωμανική επαρχία σε ένα κράτος πρότυπο της βαλκανικής”; Ποια μακραίωνη ιστορία και συνέχεια του ελληνικού έθνους, ποιοι αρχαίοι και μεσαιωνικοί πρόγονοι, ποιοι Αλέξανδροι και Κωνσταντίνοι Παλαιολόγοι, ποια Ακρόπολη και Αγιά Σοφιά; Αυτά είναι φαντασιώσεις σύμφωνα με τους σύγχρονους νεοφίλ και παγκοσμιοποιητές πολιτικούς που κυβερνούν την ταλαίπωρη αυτή χώρα. Μια μικρή οθωμανική επαρχία ήταν η Ελλάδα γι’ αυτούς που ο λαός της όταν επαναστάτησε σχημάτισε το ελληνικό έθνος σαν από παρθενογέννεση.
Μια σοβαρή αρρώστεια προειδοποιεί πάντα πριν εκδηλωθεί με συγκεκριμένες σωματικές ενοχλήσεις που θα πρέπει να ερμηνευτούν σαν σημάδια και σαν καμπανάκια αφύπνισης από αυτόν που πρόκειται να αρρωστήσει. Στην περίπτωση του ελληνικού λαού οι τρεις οιωνοί που αναφέρθηκαν θα έπρεπε να λειτουργήσουν σαν οι απόλυτοι συναγερμοί που δείχνουν όχι μόνο ότι η χώρα, ο ίδιος ο λαός και οι κυβερνήσεις του ζουν σε μέρες έσχατης παρακμής, σήψης και ξεφτίλας, αλλά και ότι αν συνεχιστεί αυτή η πορεία έρχονται νέα χειρότερα δεινά και ίσως το τέλος αυτού που λέγαμε Ελληνισμός. Φαίνεται όμως ότι ενώ άλλα έθνη στη γειτονιά μας είναι διατεθειμένα να ζήσουν και να πρωταγωνιστήσουν, εμείς έχουμε παραιτηθεί προ πολλού και το μόνο που μας ταιριάζει (επί του παρόντος) είναι να γίνουμε μόνιμοι καρπαζοεισπράκτορες και ραγιάδες. Δεν το λέω ρητορικά, έτσι μας θέλουν ξένες και ντόπιες Ελίτ και έτσι έχουν καταφέρει να μας κάνουν.
…………………………………………………………………………………………
Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος είναι τοπικός εκδότης, αρθρογράφος και συγγραφέας. Το νέο του βιβλίο έχει τίτλο “Έθνος-κράτος εναντίον Παγκοσμιοποίησης-Η μητέρα των μαχών με φόντο το lockdown των κοινωνιών” και το προλόγισε ο καθηγητής Κωνσταντίνος Βέργος.