Ήταν μια «ευκαιρία» η διακοσιοστή επέτειος από την έναρξη της ελληνικής Επαναστάσεως για έναν αναστοχασμό και μια επανεκκίνηση της χώρας –η οποία όμως χάθηκε κάπου στα μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας και, κυρίως, εξαφανίστηκε μέσα στη μετριότητα του πολιτειακού και πολιτικού μας συστήματος- το οποίο εσχάτως κινείται σε πεδίο αντεργκράουντ καταστάσεων, σε ιδιόρρυθμες εναλλακτικές εκφράσεις.
Το Έθνος, που ανέκαθεν εκπροσωπείτο συμβολικά στο πρόσωπο του εκάστοτε ανώτατου πολιτειακού άρχοντα –ως εκείνη την εξέχουσα προσωπικότητα που είναι σε θέση να εμπνεύσει και να καθοδηγήσει ένα ιστορικό Γένος, όπως είναι αυτό των Ελλήνων, δυστυχώς στη σημερινή περίοδο, αφέθηκε στην εκπροσώπησή του από έναν χαρακτήρα περιορισμένης πνευματικής εμβέλειας και μειωμένου διεθνούς κύρους –κατά τ΄ άλλα αξιολογότατου στο δικαστικό λειτούργημα όταν το υπηρετούσε. Αναφέρομαι στη σημερινή Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου, η οποία –και λυπάμαι που το λέω, έδραξε την ευκαιρία της ιστορικής εθνικής επετείου για να εργαλειοποιήσει τον ανώτατο θεσμό του πολιτεύματος και να προβάλει (και εμείς να εμπεδώσουμε;) την εικόνα του συντρόφου της. Μην βιαστείτε να πείτε ότι έχω οχυρωθεί πίσω από τίποτε υπερσυντηρητικά κάστρα και υπεραμύνομαι υπέρ… σεμνότυφων εστιών. Απεναντίας, δεν έχω κανένα απολύτως πρόβλημα με το δικαίωμα του καθενός (και της καθεμίας) να ζει την ιδιωτική του ζωή όπως επιθυμεί –και όπως τον ευχαριστεί, όχι όμως να την περιφέρει και να την επιδεικνύει σε επίπεδο θεσμών. Τότε το πολίτευμα χάνει το κύρος του και κάθε έννοια σοβαρότητας. Και φυσικά, φρονώ, ότιμια δημοκρατική πολιτεία οφείλει και πρέπει να αφουγκράζεται τις αλλαγές των καιρών. Ωστόσο, αναρωτιέμαι: Ποιο θα ήταν το έλλειμμα στην εικόνα της εθνικήςεορτής εάν η κυρία Πρόεδρος δεν συνοδευόταν από τον σύντροφο της; Ουδέποτε στην Ιστορία της Ελλάδας, σε στρατιωτικές παρελάσεις εθνικών εορτών, οι Σημαίες και ο Στρατός δεν απέδιδαν τιμές σε βασίλισσες ή στις συζύγους των Προέδρων της Δημοκρατίας –πολύ απλά επειδή δεν παρευρίσκονταν στο πλευρό των συζύγων των, (πόσω μάλλον σε συντρόφους και συντρόφισσες).
Όταν μια χώρα διαγράφει την Ιστορία της, καταργεί την εθιμοτυπία και την τάξη, παραβιάζει τους κανόνες σεβασμού προς τους θεσμούς, εξισώνει την ανωτερότητα με την κατωτερότητα, γκρεμίζει διαχρονικές αξίες και εχθρεύεται την αριστεία -τότε ας μην περιμένουμε και πολλά. Θα παραμείνουμε αυτό που είμαστε: Μια χώρα αντιφατικών ιδιαιτεροτήτων.
Προφανώς και το πρόβλημα της Ελλάδος δεν είναι η κυρία Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είναι πολύ βαθύτερο. Ίσως ένας εθνικός αναστοχασμός ο οποίος θα κατέγραφε τα λάθη του παρελθόντος (για να αποφευχθούν στο μέλλον) και που θα έθετε μακροπρόθεσμους στόχους και προοπτικές, σύμφωνα με τις δυνατότητες και το συμφέρον της χώρας, θα ήταν αρκετά χρήσιμος. Ποιος όμως θα τον κάνει; Εσείς κι εγώ, δεν αρκεί, ίσως και να μην προσφέρει και τίποτε. Θα είχε νόημα, ουσία και αξία, εάν γινόταν από τους πολιτικούς μας ταγούς. Ξέρω τι λέτε από μέσα σας –γι αυτό και δεν το συνεχίζω, ότι πιο εύκολα μπορεί να ανατείλει ο ήλιος από τη δύση παρά το πολιτικό / οικονομικό σύστημα να κάτσει γύρω από ένα τραπέζι και να συμφωνήσει σε τέσσερα – πέντε πράγματα. Μάλλον είχε δίκιο ο Κώστας Αξελός που έλεγε «ο διάλογος των Νεοελλήνων με την αυτό-συνείδηση είναι δύσκολο να επιχειρηθεί. Οι Νεοέλληνες συλλογίζονται και δεν σκέπτονται, μιλούν πολύ και δεν έχουν συντεταγμένη γλώσσα, ρωτούν και απαντούν, αλλά χωρίς καμία συνέχεια». Κατά τ΄ άλλα, ας βαδίσουμε στο φως της Αναστάσεως με αναπτερωμένες της ελπίδες –το έχουμε ανάγκη όλοι μας.