Χωρίς να θέλουμε να «αποποιηθούμε» τις τεράστιες ευθύνες όλων μας για την υπερχρέωση της Ελλάδας, έχουμε την άποψη ότι τα λάθη μας δεν νομιμοποιούν τις αρρωστημένες «τευτονικές» επιθέσεις, τις οποίες δεχόμαστε πλέον καθημερινά.
του Βασίλη Βιλιάρδου
Ουσιαστικά ευρισκόμαστε σε πορεία σύγκρουσης με τη Γερμανία – όχι μόνο εμείς, αλλά και πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αμέσως μετά την επίσημη έναρξη της…
Ευρωζώνης (άρθρο μας: ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ: Οι σχεδιασμοί της Κομισιόν, η ανεξέλεγκτη αποβιομηχανοποίηση και ο ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος του χρέους, «προδιαγράφουν» την ολοκληρωτική απώλεια της ανεξαρτησίας μας 29/12/2009). Επομένως, η οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια εκ μέρους της, θα ήταν ότι χειρότερο για τη χώρα μας – αφού θα σήμαινε την «εξάρτηση» μας από ένα «καθεστώς» εντελώς αδιανόητο για δημοκρατικούς, ελεύθερους Πολίτες.
Παρά το ότι λοιπόν είμαστε εντελώς αντίθετοι στα «σενάρια» εξόδου μας από την Ευρωζώνη ή στη βοήθεια εκ μέρους του ΔΝΤ, θα τα προτιμούσαμε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, από την «υποτέλεια» σε μία τέτοια χώρα – αν και η Ελλάδα μπορεί να «βοηθηθεί» μόνη της, χωρίς να υποχρεωθεί σε λύσεις «ανάγκης», μεταξύ άλλων μέσω εσωτερικού δανεισμού (άρθρο μας: ΕΘΝΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ: Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, η «διττή» τους ωφέλεια και ο ευρύτερος προβληματισμός των τραπεζών, ο οποίος ενδεχομένως θα σημάνει το οριστικό τέλος της «συστημικής» παντοδυναμίας τους 30/10/2009). Άλλωστε, έχουμε την εντύπωση ότι, ο μοναδικός στόχος της «βοήθειας» που (ίσως) προγραμματίζεται, δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση των απαιτήσεων των δανειστών μας – σε καμία περίπτωση η ανταγωνιστικότητα και η εξυγίανση της Οικονομίας μας.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι σε ένα πολιτικό μοντέλο, όπως στο γερμανικό, το κράτος «συμμαχεί» με τα μεγάλα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, βοηθώντας τα να συσσωρεύσουν κεφάλαιο. Η συγκεκριμένη στρατηγική απαιτεί κυβερνητική ηγεσία στο βιομηχανικό σχεδιασμό, φιλικά, αν όχι «στρατευμένα» ΜΜΕ (ακόμη και «τριτοκοσμικής» μορφής, όπως ο καθένας μας πλέον διαπιστώνει από τις συνεχείς, προσβλητικές και μηδενικού πολιτιστικού επιπέδου αναφορές κάποιων ΜΜΕ), έναν υψηλό βαθμό προστασίας της εγχώριας οικονομίας, καθώς επίσης την ικανότητα ελέγχου των μισθών.
Η συνέχεια εδώ
Ουσιαστικά ευρισκόμαστε σε πορεία σύγκρουσης με τη Γερμανία – όχι μόνο εμείς, αλλά και πολλές άλλες Ευρωπαϊκές χώρες, αμέσως μετά την επίσημη έναρξη της…
Ευρωζώνης (άρθρο μας: ΔΙΑΣΠΟΡΑ ΨΕΥΔΩΝ ΕΛΠΙΔΩΝ: Οι σχεδιασμοί της Κομισιόν, η ανεξέλεγκτη αποβιομηχανοποίηση και ο ανατροφοδοτούμενος φαύλος κύκλος του χρέους, «προδιαγράφουν» την ολοκληρωτική απώλεια της ανεξαρτησίας μας 29/12/2009). Επομένως, η οποιαδήποτε οικονομική βοήθεια εκ μέρους της, θα ήταν ότι χειρότερο για τη χώρα μας – αφού θα σήμαινε την «εξάρτηση» μας από ένα «καθεστώς» εντελώς αδιανόητο για δημοκρατικούς, ελεύθερους Πολίτες.
Παρά το ότι λοιπόν είμαστε εντελώς αντίθετοι στα «σενάρια» εξόδου μας από την Ευρωζώνη ή στη βοήθεια εκ μέρους του ΔΝΤ, θα τα προτιμούσαμε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, από την «υποτέλεια» σε μία τέτοια χώρα – αν και η Ελλάδα μπορεί να «βοηθηθεί» μόνη της, χωρίς να υποχρεωθεί σε λύσεις «ανάγκης», μεταξύ άλλων μέσω εσωτερικού δανεισμού (άρθρο μας: ΕΘΝΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΑ: Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, η «διττή» τους ωφέλεια και ο ευρύτερος προβληματισμός των τραπεζών, ο οποίος ενδεχομένως θα σημάνει το οριστικό τέλος της «συστημικής» παντοδυναμίας τους 30/10/2009). Άλλωστε, έχουμε την εντύπωση ότι, ο μοναδικός στόχος της «βοήθειας» που (ίσως) προγραμματίζεται, δεν είναι άλλος από την εξασφάλιση των απαιτήσεων των δανειστών μας – σε καμία περίπτωση η ανταγωνιστικότητα και η εξυγίανση της Οικονομίας μας.
Υπενθυμίζουμε εδώ ότι σε ένα πολιτικό μοντέλο, όπως στο γερμανικό, το κράτος «συμμαχεί» με τα μεγάλα τοπικά επιχειρηματικά συμφέροντα, βοηθώντας τα να συσσωρεύσουν κεφάλαιο. Η συγκεκριμένη στρατηγική απαιτεί κυβερνητική ηγεσία στο βιομηχανικό σχεδιασμό, φιλικά, αν όχι «στρατευμένα» ΜΜΕ (ακόμη και «τριτοκοσμικής» μορφής, όπως ο καθένας μας πλέον διαπιστώνει από τις συνεχείς, προσβλητικές και μηδενικού πολιτιστικού επιπέδου αναφορές κάποιων ΜΜΕ), έναν υψηλό βαθμό προστασίας της εγχώριας οικονομίας, καθώς επίσης την ικανότητα ελέγχου των μισθών.
Η συνέχεια εδώ