Toυ Γ. Λακόπουλου από το anoixtoparathyro.gr
Δεν έχει προηγούμενο η απόφαση του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη να επισκεφθεί την Τρίπολη της Λιβύης, ενώ ήταν φανερό ότι η πρωτοβουλία του θα εξελιχθεί σε διπλωματικό φιάσκο για τη χώρα.
Παλαιοί διπλωμάτες δεν θυμούνται άλλο προηγούμενο μειωτικής για την Ελλάδα υποδοχής από ηγεσία άλλης χώρας.
Ο απολογισμός είναι αρνητικός. Ο Πρωθυπουργός της Λιβύης δεν έδειξε διάθεση να μεταβάλει τις σχέσεις της χώρας του με την Τουρκία -ή να ακυρώσει το τουρκο-λυβικό σύμφωνο.
Αντίθετα είπε ευθέως στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι η κυβέρνησή του «ενδιαφέρεται για τα δικά της συμφέροντα» και θέλει» να έχει καλές σχέσεις με όλες τις χώρες τις περιοχής».
Αυτή η αντιμετώπιση όχι μόνο δεν φάνηκε να ενοχλεί τον Έλληνα Πρωθυπουργό, αλλά την αντιμετώπισε με …αφασία. Τόσο επί τόπου, όσο και στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε σε συγκεκριμένο τηλεοπτικό σταθμό, μετά την επιστροφή του.
Σύμφωνα με διπλωματικούς και πολιτικούς παράγοντες, το μυστικό πίσω από αυτή της στάση είναι ότι η επίσκεψη δεν αφορούσε την αλλαγή της κατάστασης στης περιοχή, όπως προβλήθηκε επισήμως. Δηλαδή δεν αφορούσε την εξωτερική πολιτική της Ελλάδας.
Ήταν … καμουφλάζ για να διεκπεραιώσει ο Πρωθυπουργός μια άλλη αποστολή.
Δεν πήγε στην Τρίπολη γιατί ωριμάσαν τα πράγματα με τη Λιβύη, ούτε ήταν ταξίδι που ετοίμασε η ελληνική διπλωματία και το υπουργείο Εξωτερικών- παρά την παρουσία το Νίκου Δένδια.
Πήγε γιατί τον…έστειλαν συγκεκριμένοι επιχειρηματίες, με σκοπό να διευκολύνει τις επιδιώξεις τους στη Λιβύη.
Στην ουσία πήγε για να ενισχύσει τις σχέσεις του μαζί τους.
Σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους το ταξίδι επιβλήθηκε, από τρεις ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες από το χώρο των κατασκευών -και της ενέργειας πλέον- και έναν πανίσχυρο «οίκο» με παλιές σχέσεις με τη Λιβύη.
Πάντα στις πολιτικές επισκέψεις των Πρωθυπουργών στο εξωτερικό υπάρχει και η επιδίωξη διευκόλυνσης των ελληνικών επενδύσεων- που έχουν άλλωστε πάντα ως προϋπόθεση της καλές διπλωματικές σχέσεις.
Δεν υπάρχει προηγούμενο πρωθυπουργού που να εμφανίζεται ως εκπρόσωπος επιχειρήσεων και να χρησιμοποιεί ως πρόσχημα τις διακρατικές σχέσεις.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έκρυβε στις ομιλίες του την οικονομική ατζέντα της επίσκεψη του.
« Πρωταγωνιστεί η πλήρης αποκατάσταση της ενεργειακής μας συνεργασίας. Που, μάλιστα, θα μπορούσε να επεκταθεί και στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας και στις ηλεκτρικές διασυνδέσεις, όπου σήμερα διαμορφώνονται εξαιρετικές ευκαιρίες για δημόσιες και για ιδιωτικές επενδύσεις».
Διαπίστωσε ότι «ήδη ελληνικές εταιρείες έχουν κάνει αισθητή την παρουσία τους στην Λιβύη» και αναφέρθηκε στα «ελληνικά κεφάλαια που θα δραστηριοποιηθούν στην Λιβύη«.
Το θέμα είναι ότι στην ουσία μιλούσε εκ μέρους της ελληνικής επιχειρηματικής κοινότητας, αλλά για συγκεκριμένες επιχειρήσεις. Άλλως θα τον συνόδευαν και εκπρόσωποι των αντίστοιχων φορέων, ή και αρμόδιοι υπουργοί.
Δεν συνηθίζεται αρχηγοί κρατούνται κυβερνήσεων να επισκέπτονται άλλες χώρες για να προωθήσουν συμφέροντα επιχειρηματιών. Ή έστω μόνο γι’ αυτό. Η εξωτερική πολιτική χαράσσεται από το υπουργείο Εξωτερικών, όχι από τις πρωθυπουργικές σχέσεις με οικονομικά συμφέροντα.
Δεν ξέρουμε τι κατάφερε πίσω από τις κλειστές πόρτες και αν θα πάρει τον έπαινο όσων τον έστειλαν.
Ήταν όμως μια επίσκεψη που υποβάθμισε τη χώρα στην περιοχή. Σε κάθε περίπτωση τα συμφέροντά της δεν εξυπηρετούνται από την παταγώδη πολιτική αποτυχία -και την διόλου τιμητική εικόνα για την ελληνική διπλωματία- που είχε το ταξίδι του.