Τα όσα συνέβησαν στην κηδεία του Κωστή Παλαμά (28/2/1943) χαράχτηκαν με ανεξίτηλα γράμματα στην ελληνική ιστορία. Μπροστάρης, ένας άλλος καλλιτεχνικός κόσμος, έτη φωτός μακριά από τον σημερινό του κάθε Λιγνάδη και των υπολοίπων που τον διασύρουν.
Εκείνη την ημέρα έκανε χώρα ένα ιστορικό γεγονός που συγκλόνισε την Ελλάδα και δεν καταγράφηκε από κινηματογραφική κάμερα, ούτε απαθανατίστηκε ο φοβερός ήχος από τον εθνικό παλμό, που συγκλόνισε τους αθηναϊκούς αιθέρες. Παρόλα αυτά όμως χαράχτηκε με ανεξίτηλα γράμματα στις καρδιές των Αθηναίων που το έζησαν και στις συνειδήσεις όλων των πολιτισμένων ανθρώπων.
Στις 28/2/1943 κηδευόταν στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, μέσα στο κατάμαυρο σκοτάδι της Κατοχής, ο εθνικός ποιητής Κωστής Παλαμάς. Η παρουσία του λαού της πρωτεύουσας στην κηδεία ήταν έντονη και η βουβαμάρα που επικρατούσε προμήνυε μια καταιγίδα πατριωτικής έξαρσης – κι αυτή ξέσπασε όταν ο ποιητής Άγγελος Σικελιανός απήγγειλε το ποίημα «Παλαμάς», που είχε γράψει τη νύχτα.
Το ποίημα ξεκινούσε ως εξής: «Ηχήστε οι σάλπιγγες… Καμπάνες βροντερές, / δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα… / Βογκήστε τύμπανα πολέμου… / Οι φοβερές σημαίες ξεδιπλωθείτε στον αέρα! Σ’ αυτό το φέρετρο ακουμπά η Ελλάδα!»
Ο συγκλονισμός του λαού από την απαγγελία Σικελιανού συνεχίστηκε με τον ποιητή Σωτήρη Σκίπη, που απήγγειλε το ποίημά του «Στον Κωστή Παλαμά», το οποίο αποτελούσε έναν ύμνο στην ελευθερία των Ελλήνων, καταγγελία της σκλαβιάς και εγκώμιο στον τιτάνα της ποίησης που πέθανε. Μερικοί από τους στίχους του είναι οι ακόλουθοι: «Κι έπεσες καθώς από σεισμό / πέφτει μια μαρμάρινη κολόνα / κάποιου πανάρχαιου ναού. / Σα ναός, οπού χτυπιέται / απ’ τα βόλια των βαρβάρων. / Σαν τον Παρθενώνα, / ήρωα, ποιητή του Αιώνα».
Οι Αθηναίοι, αγνοώντας τις απαγορεύσεις και τα πολυβόλα των βάρβαρων κατακτητών, την ώρα που το φέρετρο απετίθετο στην ιερή γη της πρωτεύουσας και ακούγοντας τον λογοτέχνη Γιώργο Κατσίμπαλη να έχει ξεκινήσει να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο, ένωσαν τις φωνές τους. Όλες οι φωνές μαζί έγιναν μία, που ακούστηκε στα πέρατα της οικουμένης και έδωσε θάρρος και φλόγα εθνική στους σκλάβους. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κατσίμπαλης άρχισε να τραγουδά τον Εθνικό Ύμνο μόλις πλησίασε εκπρόσωπος των Γερμανών για να καταθέσει στεφάνι.
Αυτόν τον καλλιτεχνικό κόσμο είχε η Ελλάδα. Αυτά ήταν τα τεράστια αναστήματα και οι ασύγκριτες, αδαμάντινες ποιότητες του χαρακτήρα και της πατριωτικής προσφοράς. Ο καλλιτεχνικός κόσμος της πατρίδας μας, η αληθινή εθνική πρωτοπορία, κατόρθωσε την πιο σκοτεινή ώρα της νεότερης Ιστορίας να τη φωτίσει με το θάρρος, την έμπνευση και την αυταπάρνησή του.
Οι ποιητές αποχαιρέτησαν τον μπροστάρη της τέχνης τους με ποιήματα που έγραψαν μόλις άκουσαν ότι πέθανε και με τον Εθνικό Ύμνο που φώναξαν με θάρρος μπροστά στους εμβρόντητους Γερμανούς.
Η πένα αυτών των υπέροχων Ελλήνων ήταν βουτηγμένη στο αίμα των νιάτων που είχαν πέσει στους πολέμους για την ελευθερία και στη φωτιά της λατρείας τους για το έθνος. Και σήμερα έχουμε Λιγνάδη και άλλους αρεστούς στην εξουσία…