Γράφει ο Απόστολος Αποστόλου
Μία είναι η συνταγή της πολιτικής της ΝΔ, ο εγκλεισμός. Κορωνοϊός κλείνω τους πολίτες στα σπίτια, κάποιο καιρικό φαινόμενο κλείνω δρόμους. Καμιά άλλη λύση δεν φαίνεται δυνατή, τίποτε άλλο δεν μπορεί να δοκιμαστεί, η λύση για την κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πάντα προβληματική γιατί απαιτεί έμπνευση και εφαρμογή, έτσι τίποτε πιο αποδοτικό και πιο ασφαλές από το «κλείνουμε», πολίτες, δρόμους, πόλεις.
Οι ποντικάνθρωποι πολίτες πρέπει να μάθουν να μπαίνουν στη τρύπα τους, εκεί είναι η σωτηρία τους. Στην Ελλάδα της ΝΔ, ότι ξαφνικό έρθει στη χώρα είναι σαν να δέχεσαι βομβαρδισμό και πρέπει να τρέξεις να κρυφτείς.
Η ΝΔ δε βρίσκει λύσεις στα προβλήματα, καλλιεργεί το φόβο ο οποίος μουδιάζει τους πολίτες, παγώνει τα σχέδια τους, καταλύει τη σκέψη τους, ενώ παράλληλα στρογγυλεύει το νόημα της ζωής γύρω από το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Η ματαιότητα να ψάξεις για κάποια λύση, αποτελεί το μότο της κυβέρνησης. Είναι σαν να λέει, ναυάγησε ποντικάνθρωπε πολίτη μέσα στη χαμηλή σου αυτοεκτίμηση, μη σκεφτείς ότι υπάρχει διόρθωση ή λύση που μπορεί να σε βοηθήσει, γιατί τίποτε δεν είναι πιο ισχυρό και πιο αποτελεσματικό από το να κρυφτείς.
Με την εισβολή του χιονιά (κάτι που συμβαίνει σ΄ όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά το αντιμετωπίζουν με επιτυχία και χωρίς εγκλεισμούς, αλλά με ανοιχτούς δρόμους) δεν έχεις άλλη λύση παρά να περιοριστείς στις επιφάνειες που έχεις μάθει από τον κορωνοϊό, στη χωρικότητα των τετραγωνικών της οικίας σου, μη δραπετεύσεις από εκεί, εκεί είναι η φυλακή σου.
Αυτά μας λέει η πολιτική ορθοπεδική της ΝΔ. Μέσα από μια τέτοια πολιτική ορθοπεδική θα έρθει και η ανόρθωση. Θα είσαι νικητής έλληνα πολίτη μόνο όταν ασπαστείς αυτή την παρανοϊκή θέση. Θα είσαι τροπαιοφόρος μόνο όταν γίνεις καταθλιπτικός των ενοχών. Βγήκες από το σπίτι, παραβίασες κόκκινες γραμμές που βάζει η εξουσία για την υγεία για την κακοκαιρία τότε αντιπροσωπεύεις τον κίνδυνο, τον εχθρό, την ψευδοσυμβολοποιημένη έννοια του ραντισμένου.
Η εξουσία ξέρει εδώ και πολλά χρόνια ότι όσο μειώνεις τη συνθετότητα της αναζήτησης για λύση των πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών προβλημάτων τόσο αυξάνεται και η αναγκαιότητα του ελέγχου.
Παράγει γλώσσες που φυλακίζουν τη σκέψη και οδηγούν σε μονοδρόμους. Για παράδειγμα την έλλειψη των εμβολίων η εξουσία την ονόμασε προτεραιοποίηση, βρήκε επίσης τη λέξη ασυμτωματικός, άλλαξε τη λέξη κρούσμα με τη λέξη φορέας και τώρα τελευταία οι ιατροπολιτικοί της τσιμεντένιας αποκατάστασης αναφέρονται σε ασυμπτωματική πνευμονία. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μετεωρολόγους. Τα μαύρα σύννεφα γίνονται σχιστομελανίτες, τα γκριζόλευκα νέφη γίνονται στρωματοσωρείτες.
Δημιουργούνται γλώσσες γιατί μεταφέρουν αλλού την παραγωγή της ζωής και του νοήματος. Είναι γλώσσες που αυτονομούνται από την υλικότητα των πραγμάτων και από τη γλωσσική βιωματική παράδοση για να δικαιολογήσουν νεοφανείς εξουσιαστικές επεμβάσεις. Το βέβαιο είναι ότι βρίσκονται σε απόλυτη παρέκκλιση από τη ζωή.
Πιστεύει η εξουσία πως έτσι θα αγιοποιήσει τους ειδικούς και τη ναρκισσιστική μουρμούρα τους, που μόνο εκείνοι θα ξέρουν και θα ελέγχουν και παράλληλα η εξουσία επιθυμεί να δημιουργήσει το παρανοϊκό ντελίριο του Μεγάλου Φετίχ, δηλαδή, των εξουσιοδοτημένων στερεότυπων που επιβάλλουν την ιεραρχία της υποταγής.
Το χάσμα δεν είναι πια μόνο ταξικό, υπάρχει και ένα γλωσσικό χάσμα που επιθυμεί να γιγαντώσει τον διαχωρισμό. Έτσι σήμερα συντελείται η μοντελοποίηση της κοινωνίας, του κόσμου. Η εξουσία είναι επιβολή γλωσσικής επικοινωνίας και γλωσσικής αλλοτρίωσης.
Είναι καιρός λοιπόν να μάθει ο ποντικάνθρωπος πολίτης ότι θα ζυγίζεται με δράμια φόβου, με λέξεις που θα τον φυλακίζουν και με σημασίες που θα τον παγιδεύουν.
Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας