…φοραμε μάσκα, τηρουμε τα μέτρα… σαν απόστροφος από παιδικό τραγουδάκι, σε ένα παιχνίδι, που κανείς δεν ήθελε να παίξει. Όταν η ατομική ευθύνη γίνεται προβιά για την επιβολή, τότε η αποτυχία πιάνεται από το τελευταίο καταφύγιο, εκείνο της καταστροφολογιας.
Πριν αναλογιστεί κανείς το πόσο επικίνδυνα ανεύθυνο, αυτοκτονικο, ψυχοφθόρο και βλακωδες, είναι, να κλειδαμπαρωνεις τον πολίτη γιατί έτσι ψήφισαν μυστικά στο συμβούλιο των σοφών, θα ήταν χρήσιμο, να σκεφτούμε, ποιός δίνει τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε, να περιορίζει, τις προσωπικές του ελευθερίες.
Ποιός ορίζει τι μπορείς και τι απαγορεύεται να κάνεις, όχι στους γύρω σου, αλλά στον ίδιο τον εαυτό σου, στο σπίτι, στην οικογένειά σου.
Αξιώματα, δικαιώματα κερδισμένα με αίμα και αγώνες, ελευθερίες έκφρασης και κεκτημένα, πετιουνται στα σκουπίδια, γιατί πλέον δε βολεύουν το έργο.
Στη θέση τους, έρχεται ο Σηψας, η παρακμή και το κακό συναπάντημα.
Σε ένα πολιτειακό σύστημα, που έχει χάσει κάθε αξιοπρέπεια, οι αξιώσεις απέναντί μας, έχουν πιάσει ταβάνι. Μια κουστωδία προσωπικών επιλογών ΜΗ εκλεγμένων ειδικοανειδικευτων – είδα φως και μπήκα- λοιμωξιολογων, λοιπών πικραμενων διδασκόντων μαθημάτων επιλογής και κάτι αποδημητικών της οικογένειας γκικα- μαγιορκινη, βγάζουν τελεσίγραφα, τα οποία ο μακροθυμος, επικυρώνει με περισσή προθυμία.
Μοσχαροκεφαλες και δραγατομπατσοι, επιφορτίζονται με το δύσκολο έργο της επιβολής. Ο γκλιτσα γκηρ, βάζει το φλαιτ τζακετ και πετιέται σε κάθε άκρο της επικράτειας, για να διασφαλίσει την τήρηση των ακόμα πιο καινούργιων περιορισμών. Μαζί του, κάτι βλαχοκοπανοι, χειρότεροι από τους κολαουζους του Όθωνα, για να ρίξουν ότι πρόστιμο σηκώνει, ανάλογα με την περίσταση… καμία δουλειά δεν ειναι ντροπή, εκτός κι αν είσαι τυπολατρης αστυνομοκασμας, στα χρόνια του κορωνοιου…
Την ίδια στιγμή, λίγο πιο πέρα, στο κτήριο που στεγάζει την κυρά Κατίνα της δημοκρατίας, μαθαίνουμε πως η Καλυψώ έκανε κατάληψη στην προεδρική καρέκλα.. “άγνωστο που βολεύτηκε ο προεδρικός …..”
Εκεί που θα ήσουν έτοιμος να μονολογησεις, εδώ ο κόσμος χάνεται και το αυτό ξεμπουκλωνεται, έρχεται, για να σοβαρεψει το κλίμα, ο συζυγος τατι, ο ερωτιαρης καφετζής με το ψωρομουστακο, ο – Νίκος -παίρνω σβαρνα τα νησιά για 60 λεπτά, μπας και κάνω καριερα… και όποιος άλλος ξαναζεσταμενος λουκουμάς, βγαίνουν σαν το κοράκι, να σου πουν το σκορ.
Τόσοι νεκροί σήμερα, τόσοι βαριά. Τόσοι στις ΜΕΘ..Έχει και γκεστ σταρ. Τραβάμε ζωντανές συνδέσεις σε νοσοκομεία, πηγαίνουν στο γραφείο και κάποιο μέλος της λίγκας των υπερηρώων, πότε Μπάτμαν, πότε Νταρθ Βέιντερ, ακυρώνοντας σπουδές, γνώσεις, επιστημοσύνη και χεζοντας ον κάμερα, την προσωπικη του αξιοπρέπεια, βγαίνει σε σύνδεση μέσω υπολογιστή, ΜΟΝΟΣ του και το μόνο που λείπει, ειναι η μπέρτα.
Σκιαχθηκατε ή ακόμα. Τουλάχιστον βλέπει ο καθένας, πως και ο γιατρουλης που προσέχει τους γονείς σας, σέβεται ευλαβικά τα μέτρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, για να γεμίσει το βαριετέ, βγάζουν ότι βρούν, μέχρι και τους πλέον άσχετους με το θέμα γενικους χειρουργούς, που πλεον κανουν για χειρουργειο, χειρότερα από τη χήρα στο κρεβάτι, να πουν πόσο σοβαρά είναι τα πράγματα.
Ολοι οι καλοί χωράνε, όσο έχουν να πουν κάτι σε συμφωνία με το γενικό πρόσταγμα και το κλίμα κορωνοκρατιας.
Πρωτοσέλιδα, ήρωες, χειροκροτήματα, αφιερώματα, η πατρίς ευγνωμονούσα και κάτι παπαριές τύπου Καπότεν Αμέρικα ( δεδομενης της ανάγκης για προστασία) σε ότι παίζει το shuffle, γράφει, δε γράφει στην κάμερα. Οι πολυτέλειες έχουν παρέλθει. Αν είναι να τα πει καλά, ο Νικόλας, μέχρι και τον “κάργα λεφτά” θα βγάλει σε ζωντανή σύνδεση.
Αντιθέτως, η άποψη, εκείνων που με στοιχεία, στατιστικές μελέτες μαθηματικά μοντέλα και επιστημονική γνώση, επιχειρηματολογουν κατά της πρωτοφανούς αποτυχίας του lockdown, φιμωνονται, αποκλείονται από το ευρύ κοινό και χαρακτηρίζονται, απο ψεκασμενοι, μέχρι εγκληματίες.
Θυμίζει η φάση, τότε που είχαν γίνει κάτι αεροπορικές τραγωδίες και το είχαν πάρει σκοινί κορδόνι, να γυρίζουν ταινίες με αεροπειρατείες, θανατικα στον αέρα και καταθλιπτικούς επιβάτες… μέχρι που βγήκε το airplane.
Η εκμετάλλευση ενός θανάτου, μιας ασθένειας, ακόμα και μιας πανδημίας, έχει όριο και στην ψωροκωσταινα, το εχουμε ξεπεράσει.
Όσοι ημιανοικοι γερονταρες και αν χαψουν το παραμύθι του πονάει χέρι, κόβει κεφάλι, σώζει εσένα, θα υπάρχουν πάντα εκείνοι που θα διατηρούν την πνευματική τους διαύγεια και θα διδάσκουν με τη σοφία και την πολύτιμη εμπειρία τους.
Η ζωή δεν αρχίζει και φυσικά δεν ακυρώνεται για κανέναν.
Όσοι (ευτυχώς ελάχιστοι) ψευτοεντεχνοι ψοφοκωλογεροι, πιστεύουν πως ένας 80χρονος αξίζει να ζήσει περισσότερο από ένα παιδί, θα υπάρχουν ακόμα, παππούδες και γιαγιάδες, που θα βλέπουν τη συνέχεια, μέσα από τη νέα γενιά και δε θα δεχθούν άλλη καταπάτηση και κακοποίηση στα εγγονια τους.
Αν κάποιος τους ρωτούσε βέβαια, μιας και στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία, η ελευθερία και ο αυτοπροσδιορισμος, έχουν γίνει, λαστ γηαρ.
Ο Αστραχάν, το κουτσαλογο που δεν τραβούσε και βγήκε χαριστικα, καπηλευομενος το πατριωτικό συναίσθημα, την τεράστια οργή για την προδοσία της Μακεδονίας και την αγανάκτηση για τη λαθρομεταναστευση, τα γύρισε.
Με όπλο τη φράση “δε μπορούμε να χάσουμε κανέναν” κλείνει τη χώρα, σα να ήτανε τσιφλίκι του.
Αν έκανε έναν πρόχειρο υπολογισμό, θα έβλεπε πως χάθηκαν, από κατάθλιψη, αυτοκτονίες, ενδοοικογενειακή βία, οικονομικό μαρασμό, πολλαπλάσια περισσότερες ζωές, από όσες διατείνεται πως με τα μέτρα σφαγής της οικονομίας και ακύρωσης της ελευθερίας, πως σώζει.
Η λεπτή κόκκινη γραμμή, είναι ο καθένας από τους πολίτες που πλήττονται, λιγότερο ή καταστρέφονται. Όσοι πιστεύουν οτι σώζονται, τη σπιρουλινα τους και δρόμο.
Μια παρηκμασμένη αναρχονεποτιστικη βλαχομπαροκ κάστα, υποβασταζομενη από εθνικές πουρογριες πομπών και πρεζοκαραβοκυρηδες, σερβίρει πολιτική ορθότητα λαθροανθρωπισμό και στέρηση.
Το πόσο πετυχημένη είναι η συνταγή, φάνηκε από την υποδοχή στον Έβρο. μιας και στην Ικαρία, ήταν αριστεροί…
Δεν ξέρω αν το μυριστηκε ο Νότης, αλλά δεν ήταν ψιχαλες…
Έρχονται και καλύτερα, μιας και τα χειρότερα, είναι ξανά μπροστά μας.
Πέρα από κομματική πειθαρχία, αν υφίσταται ακόμα, μικροπολιτικα παιχνίδια και φοβίες που προσπαθούν να καλλιεργηθούν, είναι επιτακτική ανάγκη, να δούμε την πραγματικότητα.
Νέοι, χάνουν ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΑ χρόνια. Οικογενειες καταστρέφονται. Γερονταρες, που ούτως η άλλως θα καθονταν μέσα, είναι η αφορμή για το κλείσιμο. Ψυχαναγκαστικοι και ξινομουρηδες, όταν δεν τους παίρνει να σου κάνουν παρατήρηση, γιατί φοράς στραβά τη μάσκα, θα υποδυθούν τον προσφιλή τους ρόλο “μας αγαπανε οι γερμανοι” -για το καλό μας γίνεται. Χειροφιληματα, δεν έχω δεί ακόμα… ψόφησαν τα έρμα ή τα μαντρωσανε;
Προτού χάσουμε τελείως τη μπάλα, ας θυμηθούμε πως ξεκινήσαμε και που έχουμε φτάσει, μετά από ένα χρόνο “διαχείρισης” (κάτι σα να λέμε την παρτουζα, κοινωνική επαφή) .
Είναι παραπάνω από προφανές οτι, δεν τραβάει. Το τρίτο κλειδαμπαρωμα, θα οδηγήσει νομοτελειακά και σε τέταρτο…και σε πέμπτο… μέχρι το καλοκαίρι, να καλως έρθει το ευρώ και το δολλάριο…και φτου κι απ’ την αρχή.
Όταν το βλαχοδημαρχιλικι ανταμοιβεται και η πολιτική ευθύνη, είναι το μαχαίρι για να σφάξουν και να μαχαιρώσουν ότι κινείται, η ελευθερία, δεν είναι θέσφατο, αλλά χορηγούμενη αναλόγως στις μάζες.
Η ονείρωξη της δυστοπίας χαλάει, όταν αρχίσει η αντίδραση. Όταν καταλάβεις ότι δεν είσαι μάζα. Ότι για τον εαυτό σου αποφασίζεις ΕΣΥ και ότι τέτοια φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας αποφευγονται μόνο με ΑΜΕΣΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.
Ίσως σύντομα γίνει. Είτε σοβαρά, με δημοψηφισματα είτε αλά γκαπ, που άκουσε ότι καντήλι υπάρχει σε γαλλικά και γερμανικά. Άγνωστο το τέλος του Κούλη….
Ενα όμως είναι σίγουρο. όταν θα πάψουν να υπάρχουν αδιάφοροι, οσφυοκαμπτες και οπαδοί, θα πληθύνουν οι πολίτες. Όταν αυτό συμβαίνει, το τέλος των γκαιμπελισκων είναι γνωστό. Εύχομαι η στιγμή να είναι κοντα.
Κ. Κοίλιας