Του Κωνσταντίνου Καράμπελα
Δεν έχουν τέλος οι δηλώσεις στήριξης προς την Τουρκία από Ευρωπαίους αξιωματούχους ή πολιτικούς και δη Γερμανούς.
Αναλύοντας τη σχέση Ευρώπης-Τουρκίας στο τελευταίο του βιβλίο ο πρώην καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, χαρακτηρίζει την Τουρκία ως την κυρίαρχη δύναμη της Ανατολικής Μεσογείου.
Προφανώς, δεν πέφτει κανείς από τα σύννεφα ακούγοντας τους Γερμανούς να μιλούν με τέτοιο τρόπο για την Τουρκία. Δεν πρόκειται απλώς για μια φιλική στάση απέναντι στη συγκεκριμένη χώρα, αλλά για πλήρη ταύτιση συμφερόντων. Κι όπως μας έχει πει με πολύ ωραίο – Θουκυδίδειο – τρόπο ο Λόρδος Palmerston «τα έθνη δεν έχουν σταθερούς φίλους ή εχθρούς, έχουν μόνο σταθερά συμφέροντα». Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε, λοιπόν, το γεγονός ότι η Τουρκία αποτελεί για τη Γερμανία διαχρονικό στρατηγικό σύμμαχο. Κι αυτό έχει ξεχωριστή σημασία, γιατί αν και υπάρχουν κι άλλες Ευρωπαϊκές χώρες που έχουν την ίδια στρατηγική, η Γερμανία είναι αυτή που ηγεμονεύει την Ευρώπη.
Η αναφορά του πρώην καγκελάριου στην Ανατολική Μεσόγειο και στο ρόλο της Τουρκίας σε αυτήν δεν είναι τυχαία. Στη σημερινή συγκυρία, με τις τρομακτικές αλλαγές στους συσχετισμούς δυνάμεων παγκοσμίως και την όξυνση των ανταγωνισμών, η συγκεκριμένη περιοχή παίζει κρισιμότατο ρόλο για ολόκληρο τον πλανήτη. Οι δραματικές αλλαγές στο χάρτη της Μέσης Ανατολής και οι νέοι ενεργειακοί διάδρομοι που χαράσσονται αλλάζουν πλήρως τα δεδομένα στη διεθνή σκακιέρα. Συνεπώς, η περιοχή αναβαθμίζεται γεωπολιτικά, όπως και ο ρόλος των χωρών σε αυτήν.
Η Ανατολική Μεσόγειος, όμως, αποτελεί, εκτός των άλλων, και έναν χώρο όπου για χιλιετίες δρα και αναπτύσσεται ο Ελληνισμός. Και υποχρεούται να προστατέψει την κυριαρχία του και τα δικαιώματά του με κάθε τρόπο. Αυτός πρέπει να είναι και ο στόχος των κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου.
Οι τελευταίες πρωτοβουλίες, ωστόσο, στην εξωτερική πολιτική των δύο χωρών είναι τουλάχιστον προβληματικές.
Στις διερευνητικές επαφές που ξεκίνησαν μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας η χώρα μας δείχνει να μην έχει θέσει ουσιαστικούς στόχους. Ζητήματα που θα έθετε κάθε χώρα η οποία σέβεται τον εαυτό της, όπως η αποφυγή προκλήσεων για εύλογο χρονικό διάστημα, στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν ούτε ως σκέψη. Οι Τούρκοι βγάζουν προκλητικές ανακοινώσεις, διατηρούν το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο, κάνουν πικ-νικ στην Αμμόχωστο και η Ελληνική πλευρά βρίσκεται σε μόνιμη αδράνεια.
Το μήνυμα της υποχωρητικότητας από πλευράς μας είναι σαφές. Το επιτείνουν δε δηλώσεις όπως ότι «οι κυρώσεις δεν είναι αυτοσκοπός» ή τοποθετήσεις για κόκκινες γραμμές που αλλάζουν κάθε τόσο, δημιουργώντας μια πολύ βολική – για ορισμένους – ασάφεια!
Για την τουρκική πλευρά τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Θέτει και πάλι όλες τις διεκδικήσεις της στο τραπέζι, προσφέρει στη Γερμανία την απαραίτητη δικαιολογία για να ακυρώσει κάθε πιθανότητα Ευρωπαϊκών κυρώσεων και κερδίζει χρόνο για να εξετάσει τα νέα δεδομένα στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ.
Οι διερευνητικές επαφές, όμως, δεν είναι το μόνο ανοιχτό μέτωπο. Οι εξελίξεις στο Κυπριακό είναι ραγδαίες και όλα δείχνουν ότι ετοιμάζεται άλλη μια «βιώσιμη» λύση. Εδώ πρέπει να τονίσουμε ότι αν το πολιτικό προσωπικό στην Ελλάδα μοιάζει ανίκανο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, το αντίστοιχο της Κύπρου έχει ξεκάθαρα αυτοκτονικές τάσεις.
Με την επικείμενη άτυπη πενταμερή η Τουρκία επιδιώκει ουσιαστικά τη διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας, επιβάλλοντας μια λύση που της δίνει τον πλήρη έλεγχο της Νήσου. Μικρή σημασία έχει αν αυτό θα γίνει μέσα από μια λύση διζωνικής – δικοινοτικής ομοσπονδίας ή μιας χαλαρής ομοσπονδίας. Όσο για το ζήτημα των δύο κρατών, αυτό το βάζουν οι Τούρκοι στην ατζέντα για λόγους τακτικής. Τα δύο κράτη περιορίζουν την Τουρκία στον έλεγχο ενός τμήματος μόνο της Κύπρου, κάτι που δεν επιθυμεί. Στρατηγικός της στόχος είναι ο πλήρης έλεγχος της Μεγαλονήσου, ώστε να πρωταγωνιστεί σε ολόκληρη την Ανατολική Μεσόγειο.
Ο σχεδιασμός αυτός, που καταργεί ένα κυρίαρχο κράτος, νομιμοποιεί την εισβολή και εξισώνει τον θύτη με το θύμα, βρίσκει δυστυχώς σύμφωνους όχι μόνο παλαιούς υποστηρικτές του φασιστικού σχεδίου Ανάν, αλλά και ανθρώπους που είχαν τότε αντιδράσει. Μια παρόμοια λύση θα επιφέρει ουσιαστικά τον ακρωτηριασμό τους Ελληνισμού, ενώ σειρά θα έχει το Αιγαίο.
Ο Ελληνικός λαός θα πρέπει να γνωρίζει ότι τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα την περίοδο που διανύουμε θα καθορίσουν την πορεία του Έθνους για τις επόμενες πολλές δεκαετίες. Και είναι χρέος όσων συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο να αγωνίζονται για την ενημέρωσή του. Σήμερα ιδίως που στην επικαιρότητα δεν φαίνεται να υπάρχει αρκετός χώρος για τέτοια ζητήματα (τα χυδαία προγράμματα που πλημμυρίζουν καθημερινά τις οθόνες μας μοιάζουν πιο ελκυστικά).
Η παρουσία του Ελληνισμού στην Ανατολική Μεσόγειο πρέπει να ενισχυθεί με κάθε τρόπο. Η Ιστορική του διαδρομή τον υποχρεώνει σε ρόλο πρωταγωνιστή. Και η Διεθνής νομιμότητα τον ενισχύει. Πέραν των άλλων πρωτοβουλιών, είναι αδήριτη ανάγκη η ενίσχυση της στρατιωτικής αποτροπής Ελλάδος και Κύπρου, η εργαλειοποίηση της πανίσχυρης Ελληνικής ναυτιλίας και η ενεργοποίηση – με σωστό σχεδιασμό – της Ομογένειας.
Η Ελλάδα οφείλει να αποτελέσει την κυρίαρχη δύναμη στην περιοχή και να διατηρήσει η ίδια τα κλειδιά της Ανατολικής Μεσογείου!