Όταν το άγνωστο γίνεται συνωμοσιολογία
Ας μη βιαστούν κάποιοι να πουν ότι όλα τα ανεξήγητα από την επιστήμη ανάγονται σε θεωρίες συνομωσίας, γιατί έτσι παγιδεύονται σε χρησμούς του Κάρλ Πόπερ όταν έλεγε ότι η κοινωνική συνωμοσία αποτελεί συνέπεια των αναφορών στον Θεό και της παρεπόμενης ερώτησης: «Ποιος βρίσκεται στη θέση του;»
Στο ερώτημα «ποιος βρίσκεται στη θέση του; Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι βρίσκεται ο φόβος, αλλά θα μπορούσε να ισχυριστεί και κάποιος άλλος, η πανουργία της επιστήμης. Και εδώ μπορούμε να θυμηθούμε τον Νίτσε ο οποίος ισχυριζόταν «μήπως δεν ζει ο άνθρωπος εκ του ότι διαρκώς απατάται..!!!»
Η απάτη είναι μια τέχνη των ελίτ η οποία αποτελεί μια συμπόρευση μυθοποιητικών και μυθοποιημένων επιλογών, και μια αναζήτηση νέων τεχνολογιών (τεχνοεπιστήμη) που αποτελούν τα σύγχρονα όπλα προκειμένου ο άνθρωπος να μη βγει έξω από το σύστημα. Δεν χρειάζεται κανείς να διαθέτει μια αντιεξουσιαστική δραστηριότητα και λογική για να αντιληφθεί τις νέες μεθόδους και τις νέες τεχνολογικές, ιατρικές έρευνες, που έρχονται να προστεθούν στο οπλοστάσιο της καταστολής.
Οι αποκαλούμενες «δεξαμενές εγκεφάλων» τα κατηχητικά της σκέψης, η τεχνοεπιστήμη η βιοτεχνολογία, η γενετική, η ρομποτική, η πληροφορική κλπ, συμβάλουν ως νέα όπλα στην εξόντωση της κοινωνικής αντίστασης. Τα νέα όπλα δεν θα πρέπει να έχουν έναν εντολέα παλαιού τύπου ο οποίος θα αποφανθεί για την χρήση τους, δηλαδή να αποφασίζει ένα κοινοβούλιο, έναν πρωθυπουργό, αλλά ο εντολέας πλέον θα είναι ένα επιτελείο ειδικών οι οποίοι θα επιβάλλουν μέτρα με το πρόσχημα ότι θέλουν να σώσουν τον άνθρωπο, τον πλανήτη από νεοφανείς ασθένειες ή από φυσικές καταστροφές, κλπ. Ας σταματήσουμε πλέον να αναζητάμε γνωστά εξουσιαστικά πρόσωπα επώνυμης εκλεγμένης εξουσίας, αλλά να γνωρίζουμε ότι τα μέτρα οργανώνονται από μια αθέατη ανώνυμη επιστημονική ομάδας με υπερεθνικό χαρακτήρα. Οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί είναι αλλού, λειτουργούν αλλιώς, και παράγουν κανόνες στο όνομα του κοινού καλού (καντιανού τύπου δηλαδή) οι οποίοι γίνονται αυτοαναφορικοί με αποτέλεσμα ο άνθρωπος να α υ τ ο κ α τ α σ τ έ λ λ ε τ α ι.
Η υγειονομική καταστολή
Αν μέχρι τώρα οι όποιες προσπάθειες της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης δεν είχαν κάποιο βέβαιο και σίγουρο αποτέλεσμα ώστε να πειθαρχήσουν πλήρως και με οριστικό τρόπο τους λαούς, δεδομένου ότι πολλοί λαοί με τον απομονωτισμό τους (Ιράν, Β. Κορέα) ή άλλοι με την σθεναρή αντίσταση τους και το αγωνιστικό πνεύμα τους (Κούβα) δεν κάμφθηκαν ή ακόμη κάποιες άλλες δεν μπόρεσαν να διακυβεύσουν τις δημοκρατικές παραδόσεις τους, τώρα ένας άλλος και οριστικός τρόπος έρχεται για να ισοπεδώσει τις όποιες αντιστάσεις. Ποιος είναι αυτός; Μα φυσικά η υγειονομική πειθαρχία.
Η Παγκόσμια Διακυβέρνηση ρίχνει το τελικό της όπλο στην αρένα της κυριαρχίας. Επιβάλει μια Υγειονομική Καταστολή. Για χρόνια ασκούσε η Παγκόσμια Διακυβέρνηση τον πλήρη έλεγχο όλων των ιατρικών πρωτοκόλλων και φαρμακευτικών λειτουργιών, τόσο με τα εγκεκριμένα φάρμακα όσο και με τα αποκαλούμενα «ορφανά φάρμακα». Ταυτόχρονα ελέγχει όλα τα βιοϊατρικά υποδείγματα, τους παθογενετικούς παράγοντες, τις ιάσεις, και τις κλινικές έρευνες. Επέβαλλε όλους τους κανόνες της τεκμηριωμένης ιατρικής με τα πρωτόκολλα, εξαιρώντας τις πιθανολογικές σχέσεις και τις τυχαιοποιημένες κλινικές δοκιμασίες και αναφορές (Archibald Conhrane) της ιατρικής, και επίσης καθιέρωσε την εκπαίδευση των ιατρών μέσα από τις φαρμακευτικές εταιρίες. Πέραν τούτου οργάνωσε τις αυθεντίες της ιατρικής επιστήμης μοιράζοντας βραβεία και τιμητικούς τίτλους. Για παράδειγμα το 1986 η ιταλική εταιρία Fidia αγόρασε το βραβείο ιατρικής για τον ερευνητή Μονταλτσίνι αντί του ποσού των οκτώ εκατομμυρίων οκτακοσίων χιλιάδων δολαρίων.
Ιατρική το μακρύ χέρι της εξουσίας
Έχουμε να κάνουμε λοιπόν με μια νέα αντίληψη η οποία απολυτοποιείται, ιδεολογικοποιείται και κάτω από το βάρος της δημόσιας υγείας στο τέλος ή όλη κατάληξη της έκβασης εξελίσσεται σε μια πλήρη ιδρυματοποίηση της κοινωνίας με τα προτάγματα του τύπου: Μένουμε σπίτι. Διατηρούμε την κοινωνική αποστασιοποίηση. Ακούμε τους ειδικούς. Η αντίληψη της προστασίας με την έννοια της ασφάλειας για να προληφθεί και να κατασταλεί η επικινδυνότητα της ασθένειας εισέρχεται σε μια νέα πρακτική όπου ο γιατρός για πρώτη φορά δεν γίνεται μόνο διαχειριστής των συμπτωμάτων, αλλά σε συνεργασία με το κατασταλτικό κράτος πλάθει μια κοινωνική θεωρία αποκλεισμού η οποία στηρίζεται και συντηρείται στον φόβο και τον τρόμο. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι η ιατρική δεν είναι επισήμως ουδέτερη και δεν αφιερώνεται αποκλειστικά στην θεραπεία αλλά καταγράφει την ασθένεια για να την αποδώσει στον μακρύ κατάλογο του ιδρυματισμού. Ιατρική και πολιτική σε αγαστή συνεργασία επιβάλλουν την παθητικότητα της κοινωνίας όχι μόνο με όρους ασθένειας αλλά και εν δυνάμει ασθένειας. Δεν υπάρχει κόσμος υγειών αλλά ένας κόσμος εν δυνάμει ασθενειών. Οι ασκήσεις κοινωνικού αυτοματισμού τελείωσαν έχουμε μπει στο δια-ιατρικό παράδειγμα, που θεωρείται ο χρυσός κανόνας της κοινωνικής πειθαρχικής
Το δια-ιατρικό* «παράδειγμα».
Η ιατρική εξαπλώθηκε παντού, ως τηλεϊατρική (Telemedicine), ως κοινωνική ιατρική ως ιατρική τεχνολογία ως πληροφορική ιατρική ως αισθητική ιατρική, κλπ. Μ’ άλλα λόγια η ιατρική ως τέχνη με έμπνευση και προβληματισμό στο μυστικό κώδικα της ζωής έχει παύσει να υπάρχει. Η ιατρική πάσχει από μια καρκινοποίση μια μετάσταση των κύτταρα της, έτσι ώστε η επιστήμη της ιατρικής ως τέχνη να έχει απολέσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, δηλαδή την αναφορά της στην τέχνη που εμπεριείχε ως ίχνος και σημείο και να έχει πολλαπλασιαστεί ατάκτως φθάνοντας σε ρήξη με το μυστικό κώδικά της και τον γενετικό της κώδικα. Τι έχει συμβεί λοιπόν με την ιατρική; Κινείται σε επίπεδο τεχνολογίας και μοσχευμάτων δηλαδή στον ιδανικό «κλώνο» και επίσης με μια γενικευμένη απολύμανση θυσιάζει τη φυσική ισορροπία. Το αποτέλεσμα είναι ότι όλες οι παθήσεις όπως σωστά επισημαίνει ο Ζ. Μπωντριγιάρ να φαίνονται ανοσοελλειματικής καταγωγής – όπως όλες οι μορφές βίας φαίνονται τρομοκρατικής καταγωγής. Εδώ κρύβεται και το μυστικό με τον κορωναϊό. Ξέρουμε να θεραπεύουμε τις ασθένειες της φόρμας (παραδοσιακές ασθένειες) δεν ξέρουμε όλως να θεραπεύουμε τις ασθένειες της φόρμουλας (εργαστηριακές ασθένειες). Όταν διώχνεις με την απολύμανση την ετερότητα, τότε εισβάλλει η ετερότητα του ίδιου, δηλαδή ο νοσοκομειακός ιός, ο εργαστηριακός ιός. Τα πρωτόκολλα μολυσματικότητας αναγκάζουν να δεις όλο το φάσμα ασθενειών από το πρίσμα της ανοσοελλειματικής υπόθεσης. Άρα ο ιός είτε ως στοιχείο της φύσης είτε πολύ περισσότερο ως εργαστηριακός ιός έρχεται με ιοβόλο επίθεση και στρατηγική για να κτυπήσει το δίκτυο των αντισωμάτων και το σκάφανδρο της απολύμανσης.
*Δια-ιατρικό παράδειγμα έκφραση του Ζαν Μπωντριγιάρ.
Η νέα εποχή και η υποκρισία της.
Κάποιοι σκέφτονται για μας, αυτό είναι το μόνο βέβαιο. Όποιος όμως σκέφτεται για λογαριασμό σου, σε κρίνει σε περιορίζει στον δικό του κανόνα, σε αποβλακώνει, γιατί η βλακεία δεν είναι όπως νομίζουν οι ανόητοι, γέννημα της έλλειψης της νόησης, αλλά αρχίζει από την εγκατάλειψη του εαυτού σου. Να λοιπόν γιατί οι απαγορεύσεις περικυκλώνουν το βίωμα και μεταβάλλουν το υποκείμενο σε παθητικό ρόλο. Πέραν τούτου επιβεβαιώνεται όσο ποτέ ο Ζίλ Ντελέζ, όταν έγραφε ότι θα ζήσουμε στην κοινωνία ελέγχου δηλαδή, σε μια κοινωνία όπου η νέα ιατρική θα νοσηλεύει εν δυνάμει αρρώστους και θα αντικαθιστά το σώμα ατομικό ή αριθμητικό με το ψηφίο μιας προς έλεγχο ύλης (τα ιϊκά φορτία που μας λένε σήμερα, υπάρχουμε μόνο ως φορτία). Η εποχή μας είναι σαν πλάνο από την ταινία του Ρομπέρτο Ροσελίνι Ευρώπη 51, όταν ο πρωταγωνιστής αναφωνεί «πίστεψα ότι βλέπω καταδίκους…»
Απόστολος Αποστόλου. Δρ. Φιλοσοφίας.