Τι γράφει στο βιβλίο του για την πρόταση που έκανε στον Χριστόδουλο για την Θεία Κοινωνία – Ο Γιάννης Μπουτάρης ζητά συγγνώμη από τους Ποντίους και τους Βορειοηπειρώτες – «Πλήγωσα το θυμικό τους, τους προκάλεσε αποστροφή και πίκρα».
Το τελευταίο βιβλίο του τέως Δημάρχου Θεσσαλονίκης Γιάννη Μπουτάρη αποτελεί μια αληθινή έκπληξη. Όχι μόνο γιατί με αφορμή την διήγηση του για τα «εξήντα χρόνια τρύγου» περιγράφει γλαφυρά στην Μαρία Μαυρικάκη την ζωή στην ελληνική ύπαιθρο, σκιτσάρει την ηθογραφία της αστικής Θεσσαλονίκης, φωτίζει τις επιχειρηματικές πρακτικές του ακόμη και σε σημείο του να ομολογεί πως «έριχνε» τους εργάτες ή τους αμπελοπαραγωγούς στις διαπραγματεύσεις για τα ημερομίσθια ή τις τιμές. Σε συνεννόηση με άλλους οινοπαραγωγούς όπως ο Ευάγγελος Τσάνταλης.
Το σχετικό κεφάλαιο φέρει τον τίτλο «Είναι το Κεφάλαιο, Ηλίθιε» και ο επιχειρηματίας Μπουτάρης είναι λίαν εξομολογητικός για το πως γινόταν κατά τα λεγόμενα του «η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο». Ούτε μόνον επειδή σε ένα βιβλίο για τον οίνο (εκδόσεις Πατάκη) πλούσιο σε πληροφορίες για τις τεράστιες δυνατότητες της ελληνικής γης ο τέως Δήμαρχος κάνει εκτεταμένες αυτοκριτικές αναφορές στις σχέσεις του με τον πατέρα του, τον αδελφό του, την μητέρα του και την πρώτη σύζυγο του, οι οποίες πέρασαν ισχυρότατες διακυμάνσεις.
Το βιβλίο αυτό είναι ενδιαφέρον γιατί ο τέως Δήμαρχος Θεσσαλονίκης δείχνει πως θέλει να κλείσει τους λογαριασμούς του επί θεμάτων για τα οποία έλαβε θέσεις συχνά αμφιλεγόμενες προκαλώντας την μήνιν των συμπολιτών του. Αναφερόμαστε στα εθνικά θέματα και στα θέματα ταυτότητας.
Στην Γενοκτονία των Ποντίων και στο Βορειοηπειρωτικό. Και δευτερευόντως στις σχέσεις του με την Εκκλησία και την Ορθοδοξία στις οποίες κάνει εκτεταμένες αναφορές. Ίσως το γεγονός ότι μικρός ντυνόταν παπαδάκι κάθε Κυριακή κρατώντας τα εξαπτέρυγα κατόπιν απαίτησης της οικογένειας του να τον… καταπίεσε και να τον όρισε.
Ως προς τα πρώτα, τα εθνικά θέματα, φαίνεται ότι ο κύριος Μπουτάρης νιώθει την ανάγκη να πει συγγνώμη με τον τρόπο του για τις προσβολές του. Στους Ποντίους αναφέρεται δύο φορές μέσα στο βιβλίο και δείχνει ότι το λάθος του το κουβαλά. Στην σελίδα 195 του «Εξήντα χρόνια τρύγος» ο κύριος Μπουτάρης αναφέρει: «Αυτό το θυμικό του Ποντιακού Ελληνισμού πλήγωσα -ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα– πάνω στον οίστρο μου να προωθήσω το άνοιγμα στους Τούρκους τουρίστες. Δίδοντας συνέντευξη σε μια αποστροφή του λόγου μου ξεστόμισα «I don’t give a shit τι έκανε ο Κεμάλ στην Μικρασία» φράση που προκάλεσε αποστροφή και πίκρα».
Ο κύριος Μπουτάρης θεωρεί ότι με την φράση του αυτή «έβαλα βούτυρο στο ψωμί των λαοπλάνων» και με φράσεις του όπως «ιδίως εκείνου που εμπορεύεται επιστολές του Ιησού Χριστού» και ζητά από όλους «μην πίνετε κρασιά του Μπουτάρη» φωτογραφίζει τον Πρόεδρο της Ελληνικής Λύσης Κυριάκο Βελόπουλο. Δείχνει μάλιστα να τον ενοχλεί σφόδρα ότι ο Πρόεδρος της «Λύσης» εισήλθε στην Βουλή γιατί αυτό αποτελεί τεκμήριο ότι οι Πόντιοι δικαίωσαν εκείνον και όχι τον ίδιο.
Λέει ο κύριος Μπουτάρης: «Μπορεί οι θρασύδειλοι που με ξυλοκόπησαν να δήλωσαν μετανιωμένοι στο δικαστήριο, αλλά οι αρχηγίσκοι συνεχίζουν το βιολί τους χωρίς καμία κύρωση, ο ένας τους μας εκπροσωπεί στην Βουλή των Ελλήνων! Που σημαίνει ότι κάποιοι ανάμεσα τους και Πόντιοι πιστεύουν εκείνον και απεχθάνονται εμένα. Εξακολουθώ να διακηρύττω ότι οι ξεριζωμένοι της Μικράς Ασίας και ειδικώς του Πόντου έδωσαν πνοή στην Μακεδονική Ήπειρο, με τα αμιγώς ποντιακά χωριά να αποτελούν στολίδια και να ξεχωρίζουν με διαφορά σε νοικοκυροσύνη και εργατικότητα. Τέλος, δηλώνω -μια και κάνω μείξεις στα κρασιά- ότι με το πάντρεμα Βλάχων και Ποντίων βγαίνει ένα από τα καλύτερα χαρμάνια, από το οποίο έχω αφήσει και εγώ ο ίδιος απογόνους».
Η ευθεία αυτή συγνώμη δεν «έφθασε» στον απαρηγόρητο κύριο Μπουτάρη όμως. Ο καημός δεν του έφυγε. Έτσι σε άλλο σημείο του βιβλίου στην σελίδα 273, αν και το θέμα είναι η πολιτική του για τους πρόσφυγες, επανέρχεται: «Η ευρύτερη περιοχή γύρω από το Αραράτ, από τον Πόντο μέχρι κάτω στο Περσικό Σιράζ , θεωρείται λίκνο του αμπελιού. Μπορώ λοιπόν να μην πηγαίνω τους Ποντίους; Παραμένει κυρίαρχος ο καημός μου για την παρεξήγηση, μόνο που πρέπει να τον αφήσω και να γυρίσω (σσ στην διήγηση) στους σύγχρονους κατατρεγμένους, στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνους που είχαν ανάγκη περίθαλψης επί τηςδημαρχίας μου».
Ο τέως δήμαρχος Θεσσαλονίκης ζητά, όμως επίσης, συγγνώμη με τον τρόπο του και απο τους συμπατριώτες μας Βορειοηπειρώτες. Επτά και πλέον χρόνια μετά την συνέντευξη που έδωσε στο διευθυντή της «Εστίας» Μανώλη Κοττάκη κατά την διάρκεια της οποίας ζητούσε να μην χρησιμοποιείται ο όρος «Βόρειος Ήπειρος» στα δελτία του Δημοτικού Ραδιοφώνου Θεσσαλονίκης (εκπομπή ΕΡΤ, «Αλλη όψη», Μάρτιος 2013) ο τέως Δήμαρχος επανέρχεται στην εθνική ορολογία. Διαβάζουμε στην σελίδα 282: «Οι κάτοικοι της Αλβανίας έχουν ταλαιπωρηθεί, ειδικά οι ομογενείς Βορειοηπειρώτες που έχουν υποστεί πολλά από το καθεστώς του Χότζα και με το δίκιο τους παραμένουν εσωστρεφείς και δύσπιστοι». Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Αίσθηση τέλος προκαλεί η αποκάλυψη Μπουτάρη σχετικά με την πρόταση που έκανε κάποτε στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για την Θεία Κοινωνία. Διηγείται: «Ζήτησα τότε την συνεργασία της Ιεράς Συνόδου, Αρχιεπίσκοπος τότε ο Χριστόδουλος, όπου ανέπτυξα το σκεπτικό μου. Για ένα τόσο σημαντικό μυστήριο δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ένα οποιαδήποτε κρασί, γλυκό με σκούρο κόκκινο χρώμα, πιθανό προϊόν άγνωστων προσμείξεων. Πρότεινα με ακρίβεια να περιγράψουμε ένα κρασί τυποποιημένο που θα προορίζεται αποκλειστικά για την Θεία Μετάληψη, για παράδειγμα ένα χαρμάνι όπως το Βινσάντο με λίγο μαυροτράγανο που εξήγαγε παλιά η Σαντορίνη στους Ρώσους Ορθοδόξους.(..) Σύντομα έλαβα την απάντηση των ιεραρχών, οριστική και αποστομωτική: ‘’Το κρασί που μπαίνει σε δισκοπότηρο μετατρέπεται σε Θεία Κοινωνία με μόνη την ευλογία του ιερέα’’. Συνεπώς γιατί να παιδευόμαστε. Δεν έχει καμία σημασία ο τύπος του κρασιού».