Του Πασχάλη Τσολάκη
Η Τακτική της εξουσίας γυρίζουμε σελίδα, είναι μια πολύ πετυχημένη συνταγή. Αν έχει και γαρνιτούρα κάθε φορά μπλε, πράσινα ή κόκκινα στολίδια, γίνεται πιο ελκυστική!
Όμως για τις κοινωνίες αυτές οι σελίδες είναι ιστορία.
Αν η κοινωνία είχε φωνή θα έλεγε στην εξουσία.
Εσύ αγοράζεις τον έρωτά μου, εγώ είμαι η πόρνη. Αν εγώ αγόραζα τον έρωτά σου, πάλι εγώ θα ήμουν η πόρνη!
Πάντα η πουτάνα η κοινωνία φταίει. Η εξουσία ποτέ δεν υπήρξε πόρνη. Τώρα δε με το «δόγμα» της ατομικής και προσωπικής ευθύνης, η πόρνη έγινε ονομαστική πτώση ενικού αριθμού!
Η κοινωνία παρακολουθεί τους ανθρώπινους πόνους σε πλειστηριασμό και τα πρόσωπα δραματικά σε πρώτο πλάνο. Αισθάνεται το φόβο που γίνεται πανικός, που σαρώνει την ψυχή κι εκείνη μαζεύεται, ζαρώνει και κουρνιάζει σαν τρομαγμένο πουλί που χάνει την λαλιά του.
Η φωνή όμως της εξουσίας δυνατή, ψυχρή, κυνική, απειλητική σαν από ήχο πυροβόλου όπλου.
Απαγορεύεται να κρεμάς πανό που να γράφει «πεινάμε». Κομμένες οι φωνητικές χορδές κι άνθρωποι εξόριστοι από την Εδέμ της εξουσίας.
Η κοινωνία αν παρεκκλίνει ή παρεκτραπεί των οδηγιών θα υποστεί τις συνέπειες.
Η πολιτική όμως, όταν σπάζει τα όρια της επιτρεπόμενης ταχύτητας, παίρνοντας σβάρνα τουςανθρώπους, δε θα υποστεί τίποτα.
Πολιτικά ατυχήματα ονομάζονται! Και στο ατύχημα το πιθανό είναι να κριθεί πάλι ένοχη η κοινωνία γιατί δεν έκανε στην άκρη. Μάλλον γιατί δεν προφυλάχτηκε!
Κάποιοι πρέπει να εκφραστούν γι’ αυτούς που δεν μπορούν να μιλήσουν. Γι’ αυτούς που πυρπολείται η ζωή τους και τα όνειρά τους.
Το ζητούμενο δεν είναι ποιος θα ζωντανέψει αυτήν την ύστατη κραυγή. Την κραυγή των ανθρώπων.
Το ζητούμενο είναι να ακουστεί!
Γιατί η κοινωνία, όπως γράφει και ο ποιητής, πορεύεται σαν πληγωμένος Ιησούς. Τραβάει για την άδικη σταύρωση!
Δυστυχώς για την κοινωνία που ποτέ δεν μελέτησε τους καιρούς και ποτέ δεν υπήρξε δύσπιστη στους οιωνοσκόπους της εξουσίας που πάντα προμηνύουν μια πρώιμη άνοιξη!
Οι κοινωνίες απεμπόλησαν τα δικαιώματά τους και εναπόθεσαν εν λευκώ τις τύχες τους στην πολιτική.
Σε μια πολιτική που η κοινωνική της πυξίδα δεν λειτουργεί. Οδηγεί το σκάφος στα τυφλά. Τα ναυάγια λοιπόν είναι αναπόφευκτα και το τραγικό είναι ότι δεν υπάρχουν και σωσίβια.
Παρ’ όλα αυτά όμως οι κοινωνίες θα επιπλεύσουν. Θα σωθούν. Γιατί οι κοινωνίες είναι σαν το ποτάμι. Και ο προορισμός του ποταμού είναι η θάλασσα. Κανένα φράγμα, καμία εκτροπή, καμιά εκμετάλλευση δεν μπορεί να αντισταθεί στον προορισμό του ποταμού που είναι η θάλασσα. Θα βρει διεξόδους και περάσματα παίρνοντας φαλάγγι πρώτα αυτούς που στάθηκαν μπροστά του προσπαθώντας να το δαμάσουν και να το εκμεταλλευτούν.
Αυτό θα συμβεί και με την κοινωνία
Υ.Γ Ο δρόμος για την Ιθάκη ποτέ δεν υπήρξε εύκολος. Ακόμα κι όταν φτάσεις δεν τελείωσες. Πρέπει να τοξέψεις και τους φιλόδοξους μνηστήρες!