Του Τάκη Ψαρίδη από το anoixtoparathyro.gr
Όταν λογοκρίνεται η Ακρίτα για πρώτη φορά ύστερα 20 χρόνια από τους «Παπαχρήστους» και το συνηθίζουμε..
Όταν επιβάλλεται απόλυτη σιωπή για τις «σκιές» στις οικονομικές δραστηριότητες αυτών που κυβερνούν «ανέμελα» και «υπέρκομψα» την χώρα και το συνηθίζουμε..
Όταν εξαγοράζονται τα μίντια με μερικά εκατομμύρια και το συνηθίζουμε..
Όταν οι εντολές του Μαξίμου προς τα μίντια, χτυπήστε τον αρχηγό της Αξ. Αντιπολίτευσης, δημοσιεύονται από κεκτημένη ταχύτητα ακόμα και αυτούσιες και το συνηθίζουμε..
Όταν ο αστυνομικός αυταρχισμός παραβιάζει το σύνταγμα και το συνηθίζουμε..
Όταν οι «Παπαχρήστοι» της «δημοσιογραφίας» μετατρέπουν το ασήμαντο και χυδαίο σε σημαντικό, αναδεικνύοντας το ενοίκιο του σπιτιού του πολιτικού αντιπάλου ως πιο σημαντικό από την καθημερινή εκατόμβη των νεκρών, από την οικονομία που διολισθαίνει στα τάρταρα και από τις καρπαζιές που δεχόμαστε στα εθνικά θέματα και το συνηθίζουμε..
Όταν η απίστευτη φαιδρότητα και γελοιότητα, όπως οι αριστεροί πρέπει να είναι φτωχοί και να μην τρώνε ψάρι, κυριαρχεί στην ενημέρωση μας και αναδεικνύεται ως πιο σημαντικό και από το σύστημα υγείας και το συνηθίζουμε..
Τότε, όχι μόνο αρχίζουμε να μοιάζουμε στο «τέρας» όπως έλεγε ο μεγάλος Μάνος, αλλά αυτή τη φορά συνηθίζουμε ακόμα και τον θάνατο, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι αυτός ο θάνατος, που δεν είναι μόνο βιολογικός, αλλά πρωτίστως πολιτικός, πνευματικός και ηθικός και περιλαμβάνει και εμάς..