Η επιβολή της αναστολής όλων των κοινωνικών δραστηριοτήτων και η απαγόρευση της θρησκευτικής λατρείας πλήττουν καίρια την ταυτότητά μας
Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Εμείς οι Ελληνες, όπως ανέφερε ο Πλάτων στον διάλογο «Φαίδων» (109a), «κατοικούμε από τον Φάση ποταμό μέχρι τις Ηράκλειες στήλες, δηλαδή σε ένα μικρό κομμάτι της [ενν. γης], και ζούμε σαν τα μυρμήγκια ή τους βατράχους γύρω από τη θάλασσα». Αυτή η φράση αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη για την έκταση των ελληνικών αποικιών στη Μεσόγειο μέχρι τους Κλασικούς Χρόνους. Οι Ελληνες αποίκιζαν, δεν εποίκιζαν. Οταν δημιουργούσαν αποικίες, τα πρώτα ελληνικά έργα ήταν ναοί και βωμοί για τους θεούς, αγορά, θέατρα και παλαίστρες. Ακριβώς όσα έκλεισε και διατηρεί κλειστά η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, ο οποίος έχει ταχθεί ξεκάθαρα εναντίον του «νατιβισμού».*
Αξίζει να σημειωθεί ότι ειδική μέριμνα και σπουδή για την απαγόρευση των προαναφερθέντων επεδείχθη από τον κ. Μητσοτάκη στη θρησκευτική λατρεία. Οι Ελληνες αυτή τη σκοτεινή περίοδο είδαν χριστιανικούς ναούς περικυκλωμένους από δυνάμεις της Αστυνομίας, ώστε να διασφαλιστεί η μη προσέλευση πιστών για την άσκηση των λατρευτικών καθηκόντων τους – ένα δικαίωμα, το οποίο τελεί υπό την προστασία ακόμα και κατοχικών δυνάμεων (αν αυτές έχουν στοιχειώδη σχέση με τον ανθρώπινο πολιτισμό) έπειτα από πόλεμο.
Ποτέ άλλοτε στην Ιστορία του έθνους μας δεν σβήστηκαν διά νόμου (από υποτιθέμενη ελληνική Αρχή) οι μεγάλες σφραγίδες της ελληνικότητας. Η θρησκευτική λατρεία και η συμμετοχή σε κοινωνικά, πολιτικά και πολιτισμικά δρώμενα δεν είναι «πολυτέλειες», αλλά υπαρκτική ανάγκη για τον λαό μας.
Η κυβέρνηση, επικαλούμενη υγειονομική ανάγκη, έχει σβήσει με τη γομολάστιχα προεδρικών διαταγμάτων και έκτακτων νομοθεσιών τα χαρακτηριστικά της ελληνικότητας που είχαν απομείνει στο ανεκδιήγητο κράτος μας και τα σημαντικότερα δικαιώματα των πολιτών.
*Νατιβισμός, σύμφωνα με το Λεξικό Μπαμπινιώτη, είναι «η τάση ή κίνημα που αναπτύσσεται στο εσωτερικό των κοινωνιών και αποσκοπεί στη διατήρηση ή στην αναζωογόνηση και εκ νέου καθιέρωση αυτοχθόνων πολιτιστικών συνθηκών, ηθών, εθίμων κ.λπ., ως αντίδραση στην ξενική πολιτιστική διείσδυση, 2. (ειδικότ.) η πολιτική και η πρακτική που προστατεύει τα συμφέροντα των αυτοχθόνων κατοίκων μιας χώρας και γενικότερα ευνοεί με κάθε τρόπο τους γηγενείς πληθυσμούς εις βάρος των μεταναστών».