Του Γ. Λακόπουλου από το anoixtoparathyro.gr
Υπάρχουν δυο θεωρίες που περιγράφουν -συμπληρωματικά- την κυβέρνηση Μητσοτάκη: η θεωρία της εξάρτησης και η θεωρία της χειραγώγησης.
Κατά την πρώτη η κυβέρνηση μοιάζει με τον εξαρτημένο από ουσίες: όσο περνάει ο καιρός θέλει όλο και μεγαλύτερή δόση και μπορεί να κάνει τα πάντα για να την εξασφαλίσει- πληρώνοντας, από το κρατικό ταμείο, όλο και περισσότερα.
Η ουσία στην οποία εθίστηκε είναι η υποστήριξη από τους μιντιάρχες. Την έχει ανάγκη όλο και πιο πολύ και ξοδεύει όλα και περισσότερα από τους φόρους των πολιτών για να την αγοράζει.
Η τελευταία πράξη εξασφάλισης μιντιακής υποστήριξης -με νομοσχέδιο του συνήθους υπόπτου Πέτσα- είναι προκλητική. Οι καναλάρχες θα λειτουργούν με λιγότερους από τους 400 εργαζόμενους με σύμβαση εργασίας του νόμου Παππά. Και τους παρέχονται εξωφρενικές διευκολύνσεις αποπληρωμής των αδειών.
Έχει προηγηθεί η λίστα Πέτσα με τα 20 εκατ. και ετοιμάζονται η λίστα Θεοδωρικάκου με τρία εκατ. και η λίστα Μητσοτάκη με άγνωστο ακόμη ποσό.
Υπάρχουν και οι κατά περίπτωση απαλλαγές από τραπεζικές υποχρεώσεις μέχρι δικαστικές διώξεις. Όμορφος κόσμος: σου δίνω λεφτά και, με το ακαταδίωκτο, μου δίνεις μιντιακή κάλυψη για φαύλη διακυβέρνηση και ασυδοσία.
Η θεωρία της χειραγώγησης
Κατά τη θεωρία της χειραγώγησης οι μιντιάρχες, δεν παίρνουν μόνο ό,τι ζητούν για τον εαυτό τους, αλλά έχουν και λόγο στη διακυβέρνηση της χώρας. Όπως έχει ξανασυμβεί στο παρελθόν, ασκούν ιμπέριουμ εναντίον υπουργών, αλλά και έναντι του Πρωθυπουργού.
Όχι γιατί προσφέρουν υποστήριξη σε κυβερνητικές επιλογές, όσο επιζήμιες και αν είναι, ή γιατί εξαφανίζουν ενοχλητικές ειδήσεις. Αλλά γιατί έτσι έχουν στήσει οι ίδιοι το παιχνίδι εξ αρχής και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους οφείλει την επικράτησή του. Αυτοί νίκησαν τον Τσίπρα και αυτοί κρατούν ζωντανή τη σημερινή κυβέρνηση.
Να δούμε εξ όνυχος τον λέοντα. Αν πάμε στο… μακρινό 2016, θα διαπιστώνουμε ότι η νίκη Μητσοτάκη στις αρχαιρεσίες της ΝΔ δεν οφείλεται στην προσωπική ακτινοβολία του. Ούτε καν στην πανάκριβη επικοινωνιακή καμπάνια του και τη συνδρομή Σαμαρά.
Τα κατάφερε κυρίως χάρη στην παρέμβαση των ΜΜΕ που ελέγχουν συγκεκριμένοι οικονομικοί παράγοντες, ως τμήματα ευρύτερων δραστηριοτήτων τους.
Είχαν το λόγο τους. Μετά το σοκ του 2015 -όταν είδαν στην κυβέρνηση ένα μικρό κόμμα της Αριστεράς -ήθελαν πάση θυσία μια κυβέρνηση η οποία «ας κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να είναι αυτό που της λέμε», όπως έλεγε σε στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, παλιός μιντιάρχης. Δεν ζει πια- ούτε υπάρχει πλέον η αυτοκρατορία του.
Έπρεπε να βρεθεί στη ΝΔ κάποιος τόσο φιλόδοξος ώστε να τον χειραγωγούν, όπως στο παρελθόν τον Κώστα Σημίτη και τον Κώστα Μητσοτάκη.
Αμφότεροι αναρριχήθηκαν στην Πρωθυπουργία με την υποστήριξη του συστήματος που ο δεύτερος ονόμασε αργότερα «διαπλεκόμενα συμφέροντα».
Ο γιος του ήταν ο πιο κατάλληλος να γίνει ο τρίτος στη σειρά των κατασκευασμένων Πρωθυπουργών. Έγινε με επιχείρηση όχι ακριβώς προβολής των προσόντων του, αλλά αρνητικής φόρτισης του Αλέξη Τσίπρα.
Το σχέδιο απέδωσε, βοηθούντων και κάποιων Συριζαίων, και έγινε αυτό που κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί- αν και υπήρξε προηγούμενο με «υιό του πατρός» στην κυβέρνηση.
Ως πρωθυπουργός ο Κυριάκος λειτουργεί εξ αρχής κατά τις προδιαγραφές της εξάρτησής του. Στο υπουργικό συμβούλιο εκτός από την εσωκομματική ποσόστωση των ομάδων, εκπροσωπούνται και οι χορηγοί του, ακόμη και με συνεργάτες τους, ή υπαλλήλους τους.
Πρωτίστως είναι κυβέρνηση συμφερόντων συγκεκριμένων οικονομικών παραγόντων: όσων διαθέτουν μέσα ενημέρωσης, ή διασύνδεση με τους ιδιοκτήτες τους.
Είναι σχέση εξάρτησης από την ισχύ τους και ταυτόχρονα χειραγώγησής του εκ μέρους τους.
Κυβέρνηση συμφερόντων
Καμιά άλλη κυβέρνηση στο παρελθόν δεν είχε αυτά τα χαρακτηριστικά, σε τόσο έντονο βαθμό -ούτε καν οι κυβερνήσεις Σημίτη.
Δια του Μητσοτάκη κυβερνάει πλέον η διαπλοκή; Όχι ακριβώς. Αυτό ίσχυε με αυτή την έννοια επί Σημίτη, όταν πάνω χέρι είχαν εργολάβοι και άλλοι προμηθευτές του δημοσίου.
Οι σημερινοί επικυρίαρχοι στο δημόσιο βίο δεν είναι όλοι διαπλεκόμενοι. Με την έννοια ότι χρησιμοποιούν το πολιτικό σύστημα για να εξασφαλίζουν πρόσβαση στο δημόσιο, το κοινοτικό και το τραπεζικό χρήμα.
Π.χ. ο Βαγγ. Μαρινάκης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαπλεκόμενος, γιατί δεν επιδιώκει κρατικές προμήθειες. Κινείται με δικά του λεφτά. Αλλά η κυβέρνηση βρίσκεται στο έλεος του Συγκροτήματος του, ίσως περισσότερο από ό,τι βρίσκεται απέναντί στα συγκροτήματα Βαρδινογιάννη και Αλαφούζου.
Στο κλίμα που διαμορφώνουν όσοι ελέγχουν την ενημέρωση, -μέσω της ραδιοτηλεόρασης, του Τύπου και των ιστοσελίδων που χρηματοδοτούν- ο σημερινός Πρωθυπουργός είναι ο πρώτος από την παράταξή του που αν αρνηθεί κάτι σε κάποιον οικονομικό παράγοντα που συνέβαλε στην ανέλιξή του, θα αρχίσει να μετράει μέρες.
Όχι γιατί θα πέσει στη δυσμένεια των ΜΜΕ. Αλλά γιατί και οι πέτρες ξέρουν ότι συγκεκριμένα οικονομικά κέντρα έχουν τους «ιδιωτικούς στρατούς» τους στην Κοινοβουλευτική Ομάδα τη ΝΔ, αλλά και στην κυβέρνηση.
Είναι μια παραβίαση των κανόνων του κοινοβουλευτισμού -που θέλει στη Βουλή κόμματα και όχι «λόμπι» επιχειρηματιών. Αλλά την εν δυνάμει αμφισβήτηση της λαϊκής κυριαρχίας, εδραίωσε ο ίδιος ο Μητσοτάκης -για να πετύχει τις φιλοδοξίες του.
Ίσως αυτό τον βαρύνει περισσότερο από την κυβερνητική αποτυχία του.